ممکن است به این محصول نیز علاقه مند باشید
اينجا باران صدا ندارد
کتاب «اینجا باران صدا ندارد» نوشتهی کامران محمدی، داستان دو مرد به اسم اسماعیل و هومن را روایت میکند که به دلایل بیهودهای به همسران خود شک دارند و دو فاجعهی متقاطع در سه روز متوالی بارانی در تهران شکل میگیرد.
حسادت و تعصب مردانه، عنصر محوی این داستان است. در روز اول یک اتفاق غیر منتظره رخ میدهد که باعث یادآوری حادثهی دردناکی در گذشته میگردد و در روزهای دوم و سوم یادآوری خاطرات آن اتفاق و اثر روانشناختی آن بر شخصیتهای داستان را شاهد هستید.
فراموشی پسزمینهی فکری در لایههای زیرین این داستان محسوب میشود و پیرامون روابط دو زوج و یک فرد تنهاست که روایتی از سالهای جنگ نیز در آن بازگو میشود و نویسنده به گونهای به فعالیتهای گروهکها در کردستان در اوایل دههی 60 اشاره میکند.
در بخشی از رمان میخوانیم: «اسماعیل به گوشیاش نگاه کرد. چرا شیرین این همه به این ماجرا علاقهمند است؟ چرا در حالی که میدانست به بیمارستان رفته، تماس گرفته است؟ چرا هومن این حوالی بوده و ...
نمیتوانست از تصور وجود رابطه میان تماس مرد غریبه و ماجرای هومن فرار کند. اما آنچه آشفتهاش میکرد چیزی فراتر از اینها بود؛ کرد بودن مرد و گلوی بریدهی هومن؛ دو واقعیت همزمان که انگار از گذشته، از زیر خروارها برف ناگهان بیرون پریده بودند تا دوباره او را به عقب برانند. باید با مردی که هومن را آورده بود تماس میگرفت. باید با هومن حرف میزد.»
باران بمبئي
باران بمبئی چهارمین اثر داستانی پیام یزدانجو است. یزدانجو که سالهاست دغدغههای جدی در حوزهی ساختار، روایت و بداعت داستانی دارد از نویسندگان تجربی ادبیاتِ ایران محسوب میشود.
یزدانجو چندین کتاب نیز در حوزههای مختلف نظریه و فکرِ ادبی به فارسی برگردانده که بارها تجدیدچاپ شدهاند. او برخی از مهمترین آثار ریچارد براتیگان را هم به فارسی برگردانده است.
باران بمبئی نُه داستان کوتاه است که حاصلِ درک و کشفِ نویسنده از چند سال زندگی و تحصیل در هند است. داستانها درونمایههایی نزدیک دارند و درشان میتوان انسانی را دید که مدام با وجوهِ مختلفِ آگاهی، رازآلودگی و گم شدن مواجه میشود.
برای همین داستانها پُر از ترکیبهای غریب معنایی و تصویری هستند که در داستاننویسی ایران تجربهای نو محسوب میشود. یزدانجو با احضار خود به متنِ روایت و نظم بخشیدن به اتفاقهای پیرامونیاش داستانهایی جذاب نوشته که در آنها خواننده با ماجراها و آدمهایی بسیار خاص و عجیب روبهرو میشود.
کشفِ هندِ شخصی شاید... پیام یزدانجو مدتی است در پاریس زندگی میکند و این داستانها حاصل چند سال کار روایی او هستند. باران بمبئی جهانِ نویافتهای است که قرار است برای مخاطب معناهایی تازه بسازد.
باران سياه
کتاب «باران سیاه» رمانی بر اساس واقعیات تاریخی درباره فاجعه هیروشیمای ژاپن و نوشتهماسوجی ایبوسه نویسنده معاصر ژاپنی، سالها دربارهی فاجعهی هیروشیما سخن نگفت اما بعد از انتشار رمان «باران سیاه» اثرش را شفافترین و عمیقترین تصویری که از فاجعهی هیروشیما در ذهن ادبیات نقش بسته دانستند.
این رمان زندگی یک خانواده روستایی را که از فاجعهی انسانی هیروشیما آسیب دیدهاند را روایت میکند.
زندگی دختری به اسم یاکوسو که با عمهاش زندگی میکند و شیزوما شوهر عمه، سرپرستی او را به عهده دارد. در ده شایعه شده که یاکوسو بیماری بمب اتم دارد و خانوادهاش آن را مخفی میکنند؛ حتی خواستگاران یاکوسو هم به خاطر این شایعه پا پس میکشند تا این که پای یک خواستگار مناسب و ثروتمند به میان میآید؛ اما شایعات بازهم کار خود را میکنند تا این که شیزوما و یاکوسو برای اثبات بیمار نبودن یاکوسو مجبور به شخم زدن گذشته و زیر رو کردن مدارکی مثل دفترچه خاطرات روزانه و مرور خاطرات جنگ میشوند و این تازه شروع فاجعهای است.
در بخشی از رمان میخوانیم: «وقتی به ستون کناری تکیه دادم تا استراحت کنم، یکی از افراد شرکت به نام تاناکا آمد و گفت: سربازها برای گرفتن آذوقه آمدند. آذوقه را به آنها دادم.
- بههرحال چارهای نداشتی. کِی دادی؟
- یک ساعت قبل.
- سربازان کجا آمدند؟ آذوقه را کجا بردند؟
- سرباز پیادهنظام بودند. فکر کردم از واحد نظامی شمارهی دوِ غربی آمدهاند، پس آذوقه را دادم.»
ابرهای ندانستن
ابرهای ندانستن
نوایی همآهنگ باران
معرفی کتاب آه باران اثر فریدون مشیری
آه، باران...؛
ریشه در اعماق اقیانوس دارد، شاید
این گیسو پریشان کرده؛
بید وحشی باران
یا نه، دریایی ست گویی واژگونه؛
برفراز شهر؛
شهر سوگواران
هر زمانی که فرومیبارد از حد بیش
ریشه در من میدواند، پرسشی پیگیر، با تشویش؛
رنگ این شبهای وحشت را
تواند شست آیا از دل یاران؟؛
چشمها و چشمه ها خشکند
روشنیها محو در تاریکی دلتنگ
همچنان که نامها در ننگ
هرچه پیرامون ما، رنگ تباهی شد
آه، باران
ای امید جان بیداران؛
بر پلیدیها، که ما عمری ست در گرداب آن غرقیم
آیا چیره خواهی شد؟
اما ابرها
ساموئل بکت علاوه بر رمانهای معروفی چون «ننامیدنی» و «مالون میمیرد» و نمایشنامههای «در انتظار گودو» و دست آخر متون کوتاهی در قالب نثر یا نمایشنامه نوشت که همچنان گرفتار جهان بزرگ او بود.
گرفتاری عمدهی بکت آن انسانشناسیای بود که به قدمت تاریخ است و بشر در آن در مرکز عالم میایستد. سوژهی مدرن اما هیچ مشکلی را حل نکرد.
اگر بودن به صرف اندیشیدن ممکن میبود پس این جهان بیانتها چیست و بشری که گرفتار محدودیتها و تناقضهاست چگونه میتواند آنهمه را به اندیشه آورد تا باشد؟
نظریهی اصلی بکت لاجرم ناتوانی است. شکست و افتضاح و از ریخت افتادن و انبوهی خرتوپرت و آشغال.
اما زیباییشناسی بکت، یا فرم ناب او، است که این گزارههای تکراری را بدل به هنری تکرارنشدنی میکند، آنچنان که او را همعصر همهی اندیشمندان خواهیم دید و ضد همهی آنها.
اما نمایشنامههای کوتاه بکت، در مجموعهی «اما ابرها» هدفی جز خلق لحظهی بیچارگی ندارد. نمایشنامههایی که جزئیاتش بیش از متن است چرا که در همهی آن نه کلامی باقی مانده است تا گفته شود و نه عملی ممکن است.
بیشتر شخصیتها حتی در خور نام نیستند. شبیه به یکدیگرند، اگر حرکت کنند حرف نمیزنند و اگر حرف بزنند بیحرکتاند. قهرمان این آثار بکت بیچارهای است که ذلت را پذیرفته و به آن خو گرفته است، دیگر در بند فهمیدن یا نجات جهان نیست و همانقدر به زندگی خویش بیاعتنا است که به جهان و اندیشه و هر چه که آدمی به آن فخر میفروشد.
شاید بکت نخستین و آخرین کسی باشد که فاجعه را در قلب جهانش گذاشته است. فاجعهای که هیچ نامی نخواهد داشت چرا که هرگز نخواهد بود.
آسمان کیپ ابر
معرفی کتاب آسمان، کیپ ابر
مجموعهای از داستانهای کوتاه با حال و هوای عشق، اندوه، فقدان و زندگی که تا مدتها پس از تمام شدن اثر همراه شما خواهند ماند. کتاب آسمان، کیپ ابر اثری خواندنی به قلم سید محمود حسینی زاد است که 13 داستان کوتاه و جذاب را دربرمیگیرد.درباره کتاب آسمان، کیپ ابر:
این مجموعهی شگفتانگیز عنوان آخرین قسمت از سهگانهای است که دو قسمت دیگر آن، به نامهای سیاهی چسبناک شب و این برف کی آمده قبلتر به چاپ رسیدهاند. قرار بر این بود که آسمان، کیپ ابر دومین کتاب از این سهگانه قرار بگیرد اما در نهایت، به دلیل تاخیر زیاد در گرفتن مجوز، دیرتر از دو مجموعهی دیگر به چاپ رسید. سید محمود حسینی زاد (Mahmoud Hosseini Zad) برای نوشتن این کتاب از زندگی شخصی خود و اطرافیانش الهام فراوانی گرفته و البته کمی هم چاشنی تخیل به آن اضافه کرده است. او خود بیان میکند که در پس تمام قصهها یک بغض نترکیده وجود دارد. هنگام مطالعهی این اثر احساس میکنیم کنار دوستی صمیمی به گپ زدن نشستهایم و او برایمان از ماجراهایی که از سر گذرانده میگوید. البته این موضوع نباید باعث شود گمان ببریم حسینی زاد در کتاب آسمان، کیپ ابر دست به خاطرهگویی یا بیوگرافینویسی زده است؛ بلکه او عناصری را از تجارب خود وام گرفته و از طریق آن اثری دلپذیر را خلق کرده است. نثر روان، تند و کوتاه او در این کتاب، همانند دیگر آثارش، باعث شده قصههای کتاب آسمان، کیپ ابر به یکی از پرکششترین داستانها تبدیل شوند. قدرت خالق کتاب در تصویرسازی داستانها، به خصوص ترسیم مناظر طبیعی و همچنین توجه فراوان به جزئیات از ویژگیهایی است که دو چندان به جذابیت کتاب افزوده است. محمود گفت دلم تنگ ميشود، هنوز هم بعد از اينهمه سال گاهي صدايم ميکند بيشتر بين خوابوبيداري، يا وقتي جايي هستم غريب و ناآشنا. وقتي بارانهاي طولاني ميبارد صدايم ميکند. صدايش مدام دوروبرم است. هنوز هم گاهي دلم ميخواهد تلفن را بردارم و شمارهاش را بگيرم و او گوشي را بردارد و بگويد «الو»، من سلام کنم و او بگويد «محمودجان!» ـ از متن کتاب ـبازی آخر بانو
دستش گرم بود، در را که بست بازى را شروع کردم، همان جا توى هال روى زمین نشستم و چادر سفید را تا روى ابروهایمکشیدم. »به خانه بخت خوش آمدى.« چیزى نگفتم و به اطراف نگاه کردم، خانه بزرگى بود، ظاهراً سه اتاق خواب داشت. خانم دکتر محمدجانى هم استاد فلسفه است و هم اهل داستان.
این زن مرموز که در کلاسهاى فلسفهاش جدیتى غریبدارد، در بعدازظهرهاى جلسههاى داستان انسانى دیگر است: مهربان و صمیمى. و آیا همین نمىتواند دلیلى باشد براىگلبانو بودن او؟ زنى که خواسته و ناخواسته در دشوارترین وقایع تاریخ معاصرمان نقشآفرینانه حضور داشته و با این همهبازیگرى بوده است در دست مردانى بازیگردان؛ مردانى که هر یک بنابه هواى خود حضورش را نقش و نام بخشیدهاند.