تصویر دوریان گری اثر نویسند‌ی ایرلندی، «اسکار وایلد» است که در سال ۱۸۹۰ در ماهانه‌ی لیپینکات و در سال ۱۸۹۱ به صورت کتاب منتشر شد. این رمان یکی از معروف‌ترین و مهم‌ترین آثار ادبیات جهان است و داستان جوانی زیبا و ثروتمند، به نام دوریان را روایت می‌کند که توسط دوست و مرشدش، لرد هانری وارد دنیای لذت‌های دنیوی می‌شود و روح خود را در ازای زیبایی و جوانی ابدی می‌فروشد. دوریان گری به دلیل زیبایی مدل نقاشی بازیل هالوارد می‌شود و به هنگام حضور در محل کار این نقاش، لرد هانری را ملاقات می‌کند. این آشنایی مسیر زندگی دوریان را تغییر می‌دهد؛ چرا که لرد هانری تصمیم می‌گیرد راهنمای این جوان زیبا برای لذت‌جویی‌ و خوش‌گذرانی شود. دوریان گری، پرتره‌ی زیبای خود را می‌بیند و آرزو می‌کند که همواره جوان بماند و این آرزو به شکل عجیبی برآورده می‌شود. او سال‌ها با همراهی لرد هانری به هرگونه فسادی دست می‌زند و ذره‌ای از جوانی و زیبایی‌اش کم نمی‌شود؛ اما پرتره‌اش تمامی گناهان و اشتباهات او را به نمایش می‌گذارد. در طول رمان «تصویر دوریان گری» شخصیت اصلی داستان در مواجهه با موقعیت‌های مختلف و تصمیم‌گیری‌های پیچیده قرار می‌گیرد و به تدریج در فساد غرق می‌شود. «اسکار وایلد» در این داستان، علاوه بر بررسی مفهوم زیبایی و جوانی، به مفاهیمی مانند اخلاق، عواطف و روابط انسانی می‌پردازد.

بشر چیست؟ اثری ا‌ست خاص از نویسنده‌ی بزرگِ آمریکایی، مارک تواین، که برخی او را پدرِ ادبیاتِ آمریکا لقب داده‌اند. او هنگامی‌که ۶۳ سال داشت به نوشتنِ این کتاب مبادرت ورزید و نگارشِ آن را چندین سال (تا ۱۹۰۴) طول داد و سرآخر در ۱۹۰۶ آن را با تیراژ کم و بدون نام خود یا با نام مستعار منتشر نمود. مارک تواین در این کتاب، که آن را انجیل ِ خود، و شاخص‌ترین ِ آثارش می‌دانست از ماهیت و چیستیِ بشر یا انسان سخن می‌گوید و ایده‌ها و نظریاتِ خود را در بابِ زوایا و وجوهِ مختلف ِ ذات و سرشت آدمی بیان می‌کند. سبک ِ نوشتارِ این کتاب به صورت دیالوگی میانِ پیرمردی خردمند و یک جوان است. این گفتگو البته رگه‌ها و مایه‌های فلسفی دارد و تواین در قالبِ شخصیتِ پیرِ خردمند، نظریاتش را مطرح می‌کند. وی بر این باور است که انسان موجودی ا‌ست ماشین‌گونه که تحت تأثیر وراثت و محیط ساخته و پروارنده می‌شود و از این رو، کنش‌ها و اندیشه‌های آدمی شایستگی خاصی برای او به ارمغان نمی‌آورند. او در عین‌حال به نحو‌ی برساختِ شخصیت و منشِ انسان اشاره می‌کند، که به زعمِ او یا مادرزادی‌اند و یا برآمده از محیط ِ پیرامون، نحوه‌ی آموزش و پرورش و هرآنچه که با آنها هم‌نشینی و هم‌آموزی دارد. البته تواین انسان را موجودی تعلیم‌پذیر می‌داند که می‌توان با تعلیم و تربیت، او را به جهتِ مثبت یا منفی (خیر و شر) هدایت نمود اما در عین‌حال همچون روح غالبِ آن دوره از تحولاتِ سریعِ فنی و علمی، اراده‌ی آزاد و اختیار را در قاموس بشر نمی‌بیند، و تنها می‌تواند در مارپیچ‌های زندگیش به انتخاب‌هایی آزادانه مبادرت ورزد، همچون اسکی‌بازی که از چکاد ِ کوه به دره حرکت می‌کند و در عین‌حال که محیط و وضعیت و جوِ حاکمِ ناشی از میلیون‌ها قاعده، او را در طیِ مسیرِ اسکی، «ناگزیر» پیش می‌برند، اما هم‌اوست که به هرحال اسکی «می‌کند»، و انتخاب کرده که چنین کنشی را در چنین وضعیتی انجام دهد. مارک تواین از احساس غالبِ وجود آدمی سخن می‌گوید و آن را نیرومندترین احساسِ بشر می‌انگارد، چیزی که به هرحال در هر وضعیتی، بر او مسلط است و به ارضای خواسته‌ها و امیالش سوق می‌دهد. در گفتگویِ جاری و سیالِ پیرِ خردمند و مردِ جوان، که سبک و سیاقِ فلسفی و توجیهی دارد، پیرمرد بر ماشینی‌بودن و بی‌ارادگیِ بشر به معنای عام پا می‌فشرد و او را فقط واجدِ گزینش‌های آزادانه در بافتی از موجبیت‌ها می‌انگارد، اما جوان راضی نیست و از پیرِ خردمند مدام توجیه و دلیل می‌طلبد. مارک تواین، نویسنده‌ی نام‌دارِ آمریکایی، در سیِ نوامبرِ ۱۸۳۵ در فلوریدا و در خانواده‌ای پرجمعیت به دنیا آمد و در ۱۹۱۰ از دنیا رفت. او را با بزرگانی چون دانته و میلتون قیاس کرده‌اند.