دفتر و دفترچه
تراول ماگ و فلاسک
من و خواهرم
مردن به زبان مادري
در بخشی از کتاب مردن به زبان مادری می‌خوانیم:
اتاق را تاریک کن
چشمانت را ببند
و صدایم را از پشت دری بشنو
که به دریا گشوده می‌شود
من اشک را در چشمان کوچه دیدم
وقتی که خطر نزدیک بود و ما باید
آرامش خود را حفظ می‌کردیم
میان این همه زشتی
زیبایی جهان در نام توست
تمام درها به چهار سو باز می‌شوند
سویی به باد
سویی به خاک
سویی به آتش و
سویی به آب
درست آمده‌ای! سرپوش بگذار!
ماه و ماهي
معرفی کتاب ماه و ماهی اثر علیرضا بدیع
مجموعه "ماه و ماهی" شامل غزل‌های شاعر و ترانه‌سرای برجسته معاصر، علیرضا بدیع است. این کتاب با غزل معروف "ماه و ماهی" که توسط حجت اشرف‌زاده به‌صورت ترانه‌ای زیبا و محبوب خوانده می‌شود، آغاز می‌شود.
تصویرسازی برجسته علیرضا بدیع در این غزل باعث ارتباط نزدیک با هر دو مخاطب عام و خاص می‌شود.
او به عنوان ترانه‌سرا با هنرمندان زیادی همچون سالار عقیلی، محمد معتمدی و حسام الدین سراج همکاری داشته است. شعر او با وزن و آرایش منحصر به فرد، به نوعی صلابت و تفاخر سبک خراسانی را به خوبی در ابیات به خواننده منتقل می‌کند که احتمالا برگرفته از زادگاهش نیشابور باشد.
از نظر موضوعی، مجموعه "ماه و ماهی" بیشتر به تغزل می‌پردازد.
این تغزل‌ها برای مخاطبان معاصر متفاوت و متنوع هستند و تنها به عشق و عاشقانه‌ها خلاصه نمی‌شوند. علیرضا بدیع به گفتن رنج فراق و دوری از محبوب محدود نمی‌شود و مضامین دیگری همچون دلبستن به دنیا و دلکشیدن از آن، مضامین فلسفی و اخلاقی را نیز در اشعار خود جای می‌دهد.
به عنوان مثال، از ابیات مجموعه می‌توان به این بیت اشاره کرد: "بند نافم کاش می‌پیچید دور گردنم / تا که از زهدان مادر قطع می‌شد شیونم".
مجموعه "ماه و ماهی" شامل ۳۴ غزل است که در فهرست کتاب، هرکدام نامی مشخص دارند. اما در داخل کتاب، آنها را با مشاره مشخص کرده است. این مجموعه شعری لطیف و ارزشمند است که به منتقدان و دوست‌داران شعر معاصر، به ویژه غزل، پیشنهاد می‌شود.
عقل عذابم مي دهد
در بخشی از کتاب عقل عذابم می‌دهد: شعرهای دی ماه 75 تا فروردین 78 می‌خوانیم
انسان‌های غارنشین را حتماً دیده‌ای یا لااقل یکی از آنها را تقریباً هر روز پشتِ چراغ‌قرمز یا مکث می‌کند یا فکر می‌کند که مکث می‌کند موهایش بلند و جوگندمی‌ست یا فکر می‌کند که با یک و هفتاد و پنج سانت قد موهایش بلند و جوگندمی‌ست. این از من اما تو فعلاً نصف دیگر سیب‌ات را هم و بعد بردار قلم‌مویت را و دیوار غار مرا با گُل‌وگیاه با هر شاخ و شمایلی که خودت می‌دانی یادت باشد تلفن نارنجی‌ست.فهرست مطالب کتاب
از این‌که در سه زمان تا کجاها که ما / وَ همین جا چیزی برای نگفتن رفیقی نداری مؤلف من بودم افقی که هرگز با چهره‌های مختلفی از تو سیصد گل سرخ هم که شده از فردا که چه‌طور به روایت خودمان اگر اتفاقی افتاد تو او را ندیده‌ای بر بوم نقاشی تا دوِ بعدازظهر آخه اون‌ها هر دو یک نفریم با ماشین‌حساب هم که فکر کنی راوی گوید این‌طور عصری را اصلاً نمرده‌ای روانی صحنه را عوض می‌کنیم تا آدم‌بزرگ‌ها این‌همه سال کجا بودید؟ فقط یک شوخی بود از دو درختِ فقط زیردریایی از آن‌سوی خط از فرداهایِ چه کنم مؤلف هم سردرگم است دن‌کیشوت از اعماق کدام اتفاق؟ اول تو بخند از فرط خنده خراباتی ترسو! فکرهای از هر طرف این مرثیه و نه هیچ‌گاه در شلوغی‌ِ از هر طرف
عاشقانه‌هایی برای لیلی و روزهایی که سوختند
درباره کتاب عاشقانه هایی برای لیلی و روزهایی که سوختند
کتاب عاشقانه هایی برای لیلی و روزهایی که سوختند (یک پساژانر) یک مجموعه شعر معاصر را در بر گرفته است. عنوان برخی از شعرهای کتاب حاضر عبارت است از «از زانوان‌ِ غریو»، «گوشِ رستاخیز»، «پرواز»، «آتش و کومه‌های کوهستان» و «رنگِ آواز». این شعرها در قالب نو سروده شده‌اند؛ فقط شعر پایانی است که یک غزل است. می‌دانیم که شعر فارسی عرصه‌های گوناگونی را درنوردیده است. در طول قرن‌ها هر کسی از ظن خود یار شعر شده است و بر گمان خود تعریفی از شعر به‌دست داده است. حضور شعر در همهٔ عرصه‌ها از رزم و بزم گرفته تا مدرسه و مسجد و خانقاه و دیر و مجلس وعظ، همه و همه گویای این مطلب است که شعر، بی‌محابا، زمان، مکان و جغرافیا را درنوردیده و در هفت‌اقلیم جان و جهان به دلبری پرداخته است. آمیختگی شعر با فرهنگ مردم و اندیشه‌های اجتماعی، این هنر را زبان گویای جوامع بشری ساخته است؛ بدان‌گونه که هیچ جامعه‌ای از این زبان بارز، برای انتقال اندیشه‌هایش بی‌نیاز نبوده است. گاهی شعری انقلابی به پا کرده است و گاه انقلابی، شعری پویا را سامان داده است.بخشی از کتاب عاشقانه هایی برای لیلی و روزهایی که سوختند
«یا اَیها النُّفوسُ القتیلینَ بالنَظر! قوموا، لِاشتعالِ هذا النَفسِ کالمطر! یعنی تویی مسافر افلاک بعد ما عشقت به ذره‌ذرهٔ خاکم کشد اگر آن‌جا که دار قامتِ یاران رفته است حلقومِ ما و حلقهٔ گیسوی مستمر درکش که یادگارِ شهیدِ دو عالم است این شهرِ آتشین که به جامی‌ست مختصر چون شاخه‌ای ز نور به منقار یک عقاب آن‌جا برد تو را که ز خود می‌کنی سفر آهسته همچو سایهٔ مرغان آسمان در سیرِ خاک باشی و خاک از تو بی‌خبر سی مرغ پر شود آن‌که عشقش بپرورد قُل اَن اقلَّ مِن طیرانی اِلی القَمَر.»
عاشقانه‌های چهارفصل
معرفی کتاب عاشقانه های چهار فصل اثر احسان مهتدی
شعرهای این مجموعه در چهار فصل آمده اند: «عاشقانه های بهاری»: شانه تکانی از حرف، «عاشقانه های تابستانی»: آب راه اندازی در کویرستان، «عاشقانه های پاییزی»: قرائت فراغت از فراق غضروفی و «عاشقانه های زمستانی»: تنهایی ام را پوشیده است ژاکت تو.
در مقدمه ی این اثر از قول شاعر آمده است: «این شعرهای کوتاه را عاشقانه های چهارفصل نامیدم، چرا که به سادگی عاشقانه هایی بودند دنیایی که در حاشیه ی ذهن فصل ها نوشته شدند، در فضای فصولی که در هوا شناور بودند و این کلمات بی نام ونشان را بر بال های بریده ی باد به دهان پنهان من می آوردند...
پس مفاصل این عاشقانه ها طبیعتا چهار فصل است، فصل هایی که انگار زبان گشوده خطاب به جهان و یکدیگر، یکدیگر و جهان را سروده اند، به زبانی که شاید می توانست از دهان هر پرنده یا هر مرد یا زن دل داده ای به رقص آمده باشد...
و حالا دیگر سرپرستی این عاشقانه های بی سرپرست را به وطن دست های تو می سپارم خواننده ی عزیز این سال ها، شاید که روشن کند تکلیف سکوتی را که حقیقت تاریکی ماست، ما که یکدیگرمان بودیم.»
شعری از این مجموعه: «از دور که می آمد، دور را/ با خود می آورد به نزدیک،/ و به دور که می رفت نزدیک را/ با خود به دور می برد/ و هیچ کس ندانست/ در آمدنش برگشتنی بود/ که غمگین می کرد جانوران را/ و در رفتنش آمدنی بود/ که جهان را به زوزه وا می داشت»
