ویتگنشتاین در بند ۲۰۱ [پژوهش‌های فلسفی] می‌نویسد: «پارادوکس ما این بود: هیچ نحوه‌ای از عمل نمی‌تواند با یک قاعده متعیّن شود، زیرا هر نحوه‌ای از عمل را می‌توان با این قاعده تطابق داد»… این «پارادوکس» احتمالاً اصلی‌ترین مسئله‌ی پژوهش‌های فلسفی است. حتی کسانی که در مورد نتایج مرتبط با «استدلال زبان خصوصی» و فلسفه‌ی ذهن، ریاضی و منطق، که ویتگشنتاین از مسئله‌ی خود نتیجه می‌گیرد، مناقشه دارند، می‌توانند خود این مسئله را مساهمت مهمی در فلسفه تلقی کنند. این پارادوکس می‌تواند به‌عنوان صورت جدیدی از شکاکیت فلسفی درنظر گرفته شود.