دفتر و دفترچه
تراول ماگ و فلاسک
سال بلوا
دار سایه درازی داشت. وحشتناک و عجیب. خورشید که برمی‌آمد، سایه‌اش از جلو همه مغازه‌ها و خانه‌ها می‌گذشت. با این صحنه شگفت سال بلوا آغاز می‌شود. داستانی که در آن همه چیز منظم است و منظم نیست؛ داستانی که تاریخی است و تاریخی نیست؛ داستانی که روایتش خطی است و در عین حال سیال است. ماجرا عمدتاً از زبان دختری روایت می‌شود که پدرش سرهنگ است و در آرزوی صعود از پله‌های ترقی مدام سقوط می‌کند.
سرهنگ هرگز به پایتخت خوانده نمی‌شود، دخترش نیز به جای آن که همسر ولیعهد و ملکه ایران شود، دل سپرده به عشق کوزه‌گری غریب به ناچار به همسری پزشکی در می‌آید که سرانجام قاتل اوست.
تصویر موشکافانه مظلومیت زن ایرانی، مظلومیت مرد هنرمند ایرانی و تاریخ پرهراس یک سرزمین کهنسال، از سال بلوا رمانی ساخته است که هرگز فراموش نمی‌شود. عباس معروفی، روزنامه‌نگار و نویسنده مشهور ایرانی، ٤٦ سال دارد، جوایز داخلی و بین‌المللی بسیاری را از آن خود کرده و مدتی است ایران را به ناچار ترک گفته است. معروفی اکنون ساکن آلمان است، همچنان می‌نویسد و تسلطش بر شیوه‌های مدرن داستان‌نویسی و شناختش از تاریخ و اسطوره او را در زمره پرمخاطب‌ترین نویسندگان ایرانی قرار داده است.
سمفونی مردگان (جیبی)
چکیده آدم‌ها فقط یک نیمه از عمرشان را زندگی می‌کنند، من مال نیمه‌ی اول بودم و او نیمه‌ی دوم. آن‌که نیمه اول عمرش را زندگی کرده است، برادری است که تلاش می‌کند تا پا جای پای پدر بگذارد؛ پدری مستبد و تمامیت‌خواه. و آن‌که نیمه دوم را زیسته است، برادری است شاعر و روشنفکر، جوانی که نماد نسل روشنفکران معاصر ایران است. برادر روشنفکر در برابر ابتذال خانه و جامعه عصیان می‌کند، دل به عشق می‌سپارد و تلاش می‌کند اگر نه در جامعه لااقل در گوشه انزوایش دنیایی عاری از پستی و بدخواهی بسازد. برادر دیگر پیش می‌رود و به پدری دیگر بدل می‌شود. تضاد میان برادران ادامه می‌یابد و سرانجام یکی قربانی دیگری است.
اما سرنوشت این هابیل و قابیل معاصر متأثر از هزاران رویداد تاریخی معاصر است؛ رویدادهایی که نه هابیل را چون گذشته باقی گذارده‌اند و نه قابیل را. عباس معروفی، روزنامه‌نگار و نویسنده مشهور ایرانی، ۴۶ سال دارد، جوایز داخلی و بین‌المللی بسیاری را از آن خود کرده و مدتی است ایران را به ناچار ترک گفته است. معروفی اکنون ساکن آلمان است، همچنان می‌نویسد و تسلطش بر شیوه‌های مدرن داستان‌نویسی و شناختش از تاریخ و اسطوره او را در زمره‌ی پرمخاطب‌ترین نویسندگان ایرانی قرار داده است. (برنده جایزه بنیاد سورکامپ- ۲۰۰۱)
دریا روندگان جزیره آبی‌تر
صدای دریا از دور می‌آید. هابیل و قابیل پایان سرنوشت خود را در خلیج پررمز و راز آغاز می‌کنند و دریاروندگان جزیره آبی‌تر، صید مروارید را از یاد می‌برند. آنچه می‌ماند، غروب خورشید بر فراز کپرهاست. «عطر یاس»، «آخرین نسل برتر»، «برش‌های کوچک» و نو نوشته‌ها جمع آمده‌اند تا «دریاروندگان جزیره آبی‌تر» را پدید آورند. مجموعه‌ای که حاصل کنکاش نویسنده است در سرشت اسطوره‌ساز و زمانه اسطوره‌ستیز.
سمفونی مردگان
آدم‌ها فقط یک نیمه از عمرشان را زندگی می‌کنند، من مال نیمه‌ی اول بودم و او نیمه‌ی دوم. آن‌که نیمه اول عمرش را زندگی کرده است، برادری است که تلاش می‌کند تا پا جای پای پدر بگذارد؛ پدری مستبد و تمامیت‌خواه. و آن‌که نیمه‌ی دوم را زیسته است، برادری است شاعر و روشنفکر، جوانی که نماد نسل روشنفکران معاصر ایران است.
برادر روشنفکر در برابر ابتذال خانه و جامعه عصیان می‌کند، دل به عشق می‌سپارد و تلاش می‌کند اگر نه در جامعه لااقل در گوشه انزوایش دنیایی عاری از پستی و بدخواهی بسازد. برادر دیگر پیش می‌رود و به پدری دیگر بدل می‌شود. تضاد میان برادران ادامه می‌یابد و سرانجام یکی قربانی دیگری است. اما سرنوشت این هابیل و قابیل معاصر متأثر از هزاران رویداد تاریخی معاصر است؛ رویدادهایی که نه هابیل را چون گذشته باقی گذارده‌اند و نه قابیل را. عباس معروفی، روزنامه‌نگار و نویسنده مشهور ایرانی، ٤٦ سال دارد، جوایز داخلی و بین‌المللی بسیاری را از آن خود کرده و مدتی است ایران را به ناچار ترک گفته است.
معروفی اکنون ساکن آلمان است، همچنان می‌نویسد و تسلطش بر شیوه‌های مدرن داستان‌نویسی و شناختش از تاریخ و اسطوره او را در زمره پرمخاطب‌ترین نویسندگان ایرانی قرار داده است.
نقدی بر این کتاب
سال بلوا (جیبی)
دار سایه درازی داشت. وحشتناک و عجیب. خورشید که برمی‌آمد، سایه‌اش از جلو همه مغازه‌ها و خانه‌ها می‌گذشت. با این صحنه شگفت سال بلوا آغاز می‌شود. داستانی که در آن همه چیز منظم است و منظم نیست؛ داستانی که تاریخی است و تاریخی نیست؛ داستانی که روایتش خطی است و در عین حال سیال است. ماجرا عمدتاً از زبان دختری روایت می‌شود که پدرش سرهنگ است و در آرزوی صعود از پله‌های ترقی مدام سقوط می‌کند.
سرهنگ هرگز به پایتخت خوانده نمی‌شود، دخترش نیز به جای آن که همسر ولیعهد و ملکه ایران شود، دل سپرده به عشق کوزه‌گری غریب به ناچار به همسری پزشکی در می‌آید که سرانجام قاتل اوست. تصویر موشکافانه مظلومیت زن ایرانی، مظلومیت مرد هنرمند ایرانی و تاریخ پرهراس یک سرزمین کهنسال، از سال بلوا رمانی ساخته است که هرگز فراموش نمی‌شود. عباس معروفی، روزنامه‌نگار و نویسنده مشهور ایرانی، ٤٦ سال دارد، جوایز داخلی و بین‌المللی بسیاری را از آن خود کرده و مدتی است ایران را به ناچار ترک گفته است. معروفی اکنون ساکن آلمان است، همچنان می‌نویسد و تسلطش بر شیوه‌های مدرن داستان‌نویسی و شناختش از تاریخ و اسطوره او را در زمره پرمخاطب‌ترین نویسندگان ایرانی قرار داده است