حافظه‌ای برای فراموشی: بیروت، اوت، 1982» اثر محمود درویش، آمیزشی از نثر و شعر است که در مورد تراژدی جنگ و انعطاف‌پذیری روح انسان تأمل کند. این کتاب که در طول جنگ داخلی لبنان و تهاجم اسرائیل به لبنان در سال 1982 نوشته شده است، احساسات و تجربیات شدید زندگی در یک محاصره طولانی را به تصویر می‌کشد.

محمود درویش، یکی از مشهورترین شاعران جهان عرب، از پس‌زمینه بمباران بیروت توسط اسرائیل برای کشف مضامین حافظه، هویت و مقاومت در اشعار خود استفاده می‌کند. بخش اعظمی از این کتاب در 6 آگوست 1982 نوشته می شود، تاریخی که با روز حملۀ اتمی آمریکا به هیروشیما یکی است و لایه‌ای عمیق از طنین تاریخی جنگ را به روایت می‌افزاید. او ویرانی بیروت در محاصره اسرائیل را به وضوح توصیف می‌کند. صدای جت‌های جنگی، تخریب ساختمان‌ها و حضور دائمی مرگ، فضای دلخراشی را ایجاد می‌کند. درویش با نوشتار منظوم خود عوارض جسمی و روانی جنگ را بر ساکنان شهر را به تصویر کشیده است.

عنوان متناقض کتاب، «حافظه‌ای برای فراموشی»، منعکس‌کننده موضوع اصلی کتاب است: مبارزه بین به خاطر سپردن و فراموش کردن. محمود درویش با تناقض بین نیاز به یادآوری جنایات جنگی و آرزوی فراموش کردن آن‌ دردها دست و پنجه نرم می‌کند. این بحث در بافت وسیع‌تر تاریخ فلسطین و لبنان نیز معنا پیدا می‌کند، جایی که حافظه جمعی نقش مهمی در هویت و حفظ مقاومت دارد. به عنوان یک شاعر فلسطینی که در تبعید زندگی می‌کند، تأملات محمود درویش درباره «هویت» عمیقا شخصی و درونی است.

او به این می‌پردازد که آواره بودن به چه معناست و چگونه تبعید باعث شکل‌گیری احساس متفاوتی در فرد از خودش می‌شود. او از تعلق خاطر و اشتیاق برای وطنی سخن می‌گوید که دائما در معرض تهدید است. وی به نقش نویسنده در زمان جنگ می‌اندیشد و محدودیت کلمات را در مواجهه با خشونت و تخریب جنگ را زیر سوال می‌برد. محمود درویش در این کتاب، مسئولیت نویسنده برای شهادت دادن در برابر تاریخ و مقاومت از طریق عمل نوشتن را برجسته می‌کند.