می‌خواهد روایت داستانی را که در سر دارد به دست نور بسپارد یا با کلمات تعریفش کند؟ جزئیات تاریخی، صحت باستان‌شناسی، این‌ها همه مسائل ثانویه‌اند و برای خلق زیبایی کفایت نمی‌کنند. حتی گاهی از مسیر اصلی منحرفش می‌کنند. این همان چیزی‌ست که زولا و سایر نویسنده‌های مکتب جدید، به خاطر علاقه‌ی بیش از حد مستندسازی و اهمیت دادن به واقعیت صِرف از آن غافل شده‌اند. فلوبر می‌داند با چه پیوندهای صمیمانه‌ای زیبایی را با واقعیت گره بزند. در حالتی بین نشستن و دراز کشیدن، پاهایش را روی هم انداخته و در خیال خود، از لابه‌لای پرده‌ی تور، درخشش ایده‌ی مطلوب را به چشم می‌بیند.