اتاق افسران
125,000 تومان
جنگ پدیدهی غریبی است که نتیجهای جز ویرانگری، قتل انسان و نابودی زیرساختهای کشورهایی که گرفتارش هستند، ندارد. اما موضوعی که معمولا پس از پایان جنگ و کشتار به فراموشی سپرده میشود، افسردگی، در خودفرورفتگی، اضطراب و ناامیدی است که گریبان مردان و زنانی را که برای حفظ کشورشان پا در میان نبرد گذاشتهاند، میگیرد.
آنها راوی زنده و بیدار درگیریها و مبارزات مرگباری هستند که روح آزرده و جسم مجروحشان تاب یادآوریشان را ندارد.
اتاق افسران، روایتی است ژرف و تکاندهنده از افرادی که پس از پشت سر گذاشتن تجربهی جنگ، توان زندگی کردن را از دست دادهاند. تنهایی و یاس ویران و زمینگیرشان کرده، در اوج استیصال آرزوی مرگ میکنند.
مارگ دوگن، نویسندهی شناخته شده و شصتودو سالهی فرانسوی، در این کتاب تلاش کرده از طریق دیدگاه مجروحی جنگی قصه را به پیش ببرد. چهرهی شخصیتها آسیب دیده و در یکی از اتاقهای بیمارستان بستری و درمان میشوند.
راوی داستان، بعد از گذراندن شبی عاشقانه با دختری کلمانس نام، در راه وظیفه یا هدف، راهی جبهه شده، به شدت آسیب دیده و در مرکزی درمانی مداوا میشود: «پس از سرکشی آخرین پرستار شب، چراغها یکییکی خاموش میشوند.
غذایی را که خوردهام بالا میآورم، چون معدهام از تنها کار کردن، بدون پشتیبانی دندانهایم خسته شده. هیچ بهبودی در وضع رو به نابودیام حس نمیکنم. منتظرم نوزادی از آغوش پر محبت مادر و پدرش کنده شود تا جراحها بتوانند فک بالااش را به من پیوند بزنند.»
نویسنده، عمق فاجعه را چنان واقعی و ملموس به تصویر میکشد که پشت آدمی میلرزد. ما آدمها چه موقع میخواهیم از این جنایت دستجمعی دست برداریم؟
فقط 1 عدد در انبار موجود است
اتاق افسران
نویسنده |
مارک دوگن
|
مترجم |
پرویز شهدی
|
نوبت چاپ | 5 |
تعداد صفحات | 142 |
نوع جلد | شومیز |
قطع | رقعی |
سال نشر | 1402 |
سال چاپ اول | —— |
موضوع |
ادبیات
|
نوع کاغذ | —— |
وزن | 0 گرم |
شابک |
9789643626402
|
اطلاعات فروشنده
- فروشنده: aisa
- هیچ ارزیابی یافت نشد!
اکفراسيس
تورفین، وایکینگ مهربان 6/ تورفین و گنج وحشتناک
بخش هایی از کتاب تورفین وایکینگ مهربان 6 (و گنج وحشتناک)
هر دو رئیس برای هم دندان قُروچه کردند و چنان محکم دستهی شمشیرهایشان را گرفتند که دست هایشان سفید شد. افرادشان هم همین طور. در همان لحظه پسرکی که کبوتری روی شانهاش نشسته بود، از راه رسید و سکوت را شکست:«ببخشید…» بعد کلاهخودش را از سر برداشت و مودبانه گفت:«ممکنه قبلش شام بخوریم؟ چون هیچکس با شکم گرسنه از کارش لذت نمیبره.» بعد زانو زد تا با وایکینگ یک پا حرف بزند:«خوشحال میشم برای شما یک پای دیگه درست کنم، دوست عزیزم!» این تورفین بود، پسر غیرعادی رئیس دهکدهی وایکینگی ایندگار. تورفین غیر عادی بود، چون مهربان بود خیلی مهربان. لقب وایکینگیاش هم همین بود، تورفین خیلی خیلی مهربان. ولی وایکینگها با مهربانی میانهای نداشتند. هَرولد داد زد: «تورفین پسرم، تو درست میگی. بعد از شام بهتر میتونیم این کار رو انجام بدیم. حالا جشن میگیریم. جشن! و یک عالَم غذا و نوشیدنی میخوریم و آروغ میزنیم!» هَرولد به ساحل خیره شده بود. ساحل پر از وایکینگهایی بود که آواز میخواندند، خوش میگذراندند و همدیگر را با مشت میزدند. با دیدنشان خندهی بلندی سر داد، چنان بلند که انگار قفسهی سینهی بشکه مانندش را شکست و بیرون پرید:«آههه! من عاشق یک همچنین جشن خوبیام!» طولی نکشید که آشپزها غذا را آوردند و جلوی همه گذاشتند. وایکینگها مثل تمساح به غذا حمله کردند. گوشتها را با دست تکه تکه میکردند، استخوانها را میجویدند و تُف میکردند جلوی سگهایشان. بعد از غذا، مگنِسِ استخوان خُردکُن، رفت روی بشکه و داد زد: «آهای وایکینگها!» صدای بلندش یک دفعه همه را ساکت کرد.
دیدگاهها
هیچ دیدگاهی برای این محصول نوشته نشده است.