کتابهای نارنجی جلد 31، سبیل آقای اژدها و 6قصه ی دیگر

طاعون یکی از آثار برجسته‌ی «آلبر کامو» است که ماجراهای عجیب شهری را روایت می‌کند که طاعون به صورت ناگهانی رواج پیدا می‌کند و شما شخصیت‌های این داستان را همراهی می‌کنید. اتفاقات رمان «طاعون» در شهری خیالی به نام اوران در الجزایر روی می‌دهد و داستان با شروع شیوع ناگهانی طاعون در این شهر آغاز می‌شود و «آلبر کامو» به شرح واکنش‌ها و تلاش‌های شهروندان برای مقابله با این بیماری مرگبار می‌پردازد. شخصیت اصلی رمان، دکتر برنار ریو، یکی از اولین افرادی است که متوجه خطر شیوع طاعون می‌شود و تلاش می‌کند تا با اقدامات پزشکی و اجتماعی، از گسترش بیماری جلوگیری کند. این کتاب به عنوان یک اثر اگزیستانسیالیستی، به بررسی مفاهیم عمیقی مانند پوچی، مرگ و اخلاق می‌پردازد. کامو در این رمان نشان می‌دهد که چگونه افراد در مواجهه با بحران و وضعیت‌های بحرانی می‌توانند همبستگی و شجاعت را از خود نشان دهند و با انتخاب‌های اخلاقی خود به مبارزه با بی‌معنایی زندگی بپردازند. رمان «طاعون» تأکید می‌کند که حتی در مواجهه با شرایط ناامیدکننده، انسان‌ها می‌توانند با عمل و انتخاب‌های خود معنادار زندگی کنند.

مجموعه‌ي قصه‌هايي از امام علي(ع) و يارانش با نگاهي به نهج‌البلاغه مجموعه‌ي 12 روايت تاريخي است‌، از امام علي‌(ع) و ياران نزديک آن حضرت. هر يک از اين روايت‌هاي تاريخي، نشان‌دهنده‌ي حادثه‌اي است که در دوره‌ي آن حضرت روي داده و براي ما درس عبرتي است. اين حوادث آن‌قدر مهم و تأثيرگذار بوده‌اند که امام علي(ع) درباره‌ي آنها، با مردم حرف زده و خطبه‌اي خوانده است. خطبه‌هايي که در کتاب نهج‌البلاغه جمع‌آوري شده است.

کتاب پرده‌ي نقره‌اي (جامعه‌شناسي سينما در ايران):بر سر آن است که تحلیلی از معرفی و گسترش سینما، همچون یک نهاد فراغتی، صنعت فرهنگی و هنر ملی، در جامعه و فرهنگ ایران ارائه کند. نخستین مکان نمایش فیلم برای عموم در تهران در 1283 (1904) دو سال پیش از صدور فرمان مشروطیت افتتاح شد. در آن زمان جامعۀ ایران عمدتاً جامعه‌ای روستایی و سنتی بود. نخستین فیلم ایرانی در 1309 در تهران نمایش عمومی پیدا کرد. در سال 1398 جمعاً 72 فیلم داستانی جدید (اکران اول) به‌استثنای فیلم‌های گروه هنر و تجربه نمایش در‌آمد. در این سال ایران کشوری عمدتاً شهرنشین و نیمه‌توسعه‌یافته بود. در طول این دوره نهاد سینما در جامعه و فرهنگ ایران از منازل گوناگون گذر کرده است. کتاب ، تاریخ سینما در ایران را به 7 دوره شامل دوره پیدایش ( اواخر قاجار)، دوره تثبیت ( دوره پهلوی اول)،دوره گسترش ومردمی شدن (1320 تا 1357)، دوره تزلزل جایگاه (1357-1362)، دوره بازسازی( 1362-1370)،  دوره رشد و توسعه ناپایدار (1370-1393)، دوره رونق دوباره محدود(1393-1398) ، تقسیم کرده و فصلی را نیز به دوره کرونا اختصاص داده ووضعیت سینما درایران را تاسال ر1401 تعقیب کرده است . کتاب در این بسترکرونولوژیک به تفصیل به مباحثی مثل تحولات سالن های سینما، مخاطبان سینما، نقش و معنای سیاسی و فرهنگی سینما، سینما ی دیجیتال و تاثیر کرونا بر سینما پرداخته است. افزون بر این ، نویسنده با معرفی مفاهیم نویی همچون سینما ی چند بعدی، گفتمان سینما ،و کارکرد و منزلت آن گام هایی در راستای تئوریزه کردن نگاه جامعه شناسانه به سینما برداشته است .