بعد زلزله
62,000 تومان
کتاب «بعد زلزله» یکی دیگر از آثار هاروکی موراکامی، نویسندهی معروف ژاپنی است. او این اثر را با الهام از زلزلهی سال 1995 شهر کوبه نوشت.
کتاب «بعد زلزله» شش داستان دارد و دربارهی شش نفر در نقاط مختلف جهان است. این انسانها در ارتباط مستقیم با این زلزله نبودهاند؛ اما زندگی هرکدام بهنوعی تحتتأثیر آن قرار گرفته است.
در این مجموعه داستان میتوان خشونتی را دید که در پشتپردهی زندگی مدرن ژاپن میگذرد. موراکامی مانند دیگر آثارش داستانهای این مجموعه را ساده اما جذاب روایت کرده است. نکتهی جالب این کتاب این است که داستانها در عین مستقل بودن با هم پیوند دارند؛ تا جایی که برخی منتقدان آن را یک رمان دانستهاند.
در قسمتی از متن این کتاب آمده است: «چند روزی بعدتر وقتی جونکو عصری داشت در ساحل قدم میزد، میاکی را دید که تنهایی گرمِ برپا کردنِ آتشی است؛ آتش کوچکی از کُندههایی که خودش جمع کرده بود.
جونکو با میاکی سلام و احوالپرسیای کرد و بعد پای آتش بهش ملحق شد. کنارِ او که میایستاد زوج خوبی میشد برایش؛ جونکو چنداینچی بلندتر بود. دوتایی خوشوبشِ سادهای کردند و بعد هم خیره شدند به آتش و هیچ نگفتند.
اولین بار بود که جونکو حین تماشای شعلههای آتش «چیز» خاصی حس کرد، «چیز»ی درونِ خودش، میشد اسمش را بگذارد احساساتی «قلنبه»، چون واقعاً ناپروردهتر و عمیقتر و واقعیتر از آن بود که بشود بهش گفت تصور.
این «چیز» به شتاب در تنش جاری و بعد ناپدید شد، و پشت سرش یک جور احساسِ حُزنِ خوشایند، احساس عجیبوغریب سوزشی در سینه به جا گذاشت.
تا چند لحظهای بعدِ از بین رفتن این احساس، هم هنوز دستهایش داشت میلرزید.»
فقط 1 عدد در انبار موجود است
بعد زلزله
نویسنده |
هاروکی موراکامی
|
مترجم |
بهرنگ رجبی
|
نوبت چاپ | 9 |
تعداد صفحات | 168 |
نوع جلد | شومیز |
قطع | رقعی |
سال نشر | 1400 |
سال چاپ اول | —— |
موضوع |
داستان
|
نوع کاغذ | —— |
وزن | 170 گرم |
شابک |
9789643624958
|
وزن | 0.0 کیلوگرم |
---|
اطلاعات فروشنده
- فروشنده: aisa
- هیچ ارزیابی یافت نشد!
مثل خون در رگهای من: نامههای احمد شاملو به آیدا
احمد شاملو
در بخشی از کتاب مثل خون در رگهای من میخوانیم: نمیدانم. نمیدانم این «بدترین شبها» را شروع کردهام یا دارم شروع میکنم. اما، به هر تقدیر، این ساعات تاریک و بیامید، این روزهایی که دست کم، اگر هیچ موفقیت دیگری درش نبود، اینش بود که به امید دیدار تو شروع میشد و حتی اگر هم در آخرین ساعات شب با نومیدی کامل، مثل دفتری بر هم نهاده میشد، باز این امید که فردا بتوانم ببینمت زنده نگهم میداشت، میدانی؟ از فردا صبح، دیگر این امید را هم از دست خواهم داد. امید بزرگی بود که اقلاً روزی یک بار تو را ببینم. اقلاً این امید به من نیروی آن را میداد که صورتم را بتراشم و از قبر خودم خارج بشوم برای آن که آفتاب وجود تو به جسم رطوبت کشیدهی من بتابد. میدانستم که آیدای من امید و حرارت و آفتاب زندگی من با لبخندش در انتظار من است. میدانستم که آیدای من با چشمهایی که پر محبتترین نگاهش را به من بخشیده نگاهم خواهد کرد. میدانستم که آیدای من از من شکایت خواهد کرد که چرا ریشم را نتراشیدهام، و این، نیرویی بود برای آن که ریشم را بتراشم. میدانستم که آیدای مهربان من از من گله میکند که چرا با وجود آن که در کنارش هستم افسرده و کسلم، چرا با او حرف نمیزنم و چرا او را نمیخندانم؛ و این، انگیزهیی بود که شاد و سرمست باشم، همهی غمها و ناراحتیهایم را فراموش کنم و دمی را که در کنار او هستم شاد و خندان باشم. اما از فردا این امید را ندارم. این امید را از خودم قیچی کردهام و به دنبال آنچه کلید زندگی فردای ما باشد این شهر را ترک میکنم. آخرین باری که دیدمت، سهشنبهی هفتهی پیش بود. چند دقیقهیی با تو بودم و بعد ترکت کردم که خودم را به دکتربرسانم. بدبختانه آن شب دکتر نیامد. تا نزدیکیهای نیمهشب، تنها و بدبخت، در کوچهها و پسکوچهها پرسه زدم.
دیدگاهها
هیچ دیدگاهی برای این محصول نوشته نشده است.