شش گفتار درباره قرآن و خشونت

همه زوج‌ها از زمانی ازلی تاکنون دعوا کرده‌اند. در واقع، بحث‌ها، بی‌اهمیت یا مهم، در میان روابط عاشقانه بروز می‌کنند. دلیل غم‌انگیز و تراژیک بسیاری از دعواهای زناشویی، ناهمخوانی‌ها هستند؛ به عبارت دیگر، ناهمگونی بین پیامی که می‌خواهیم به دیگری منتقل کنیم. به‌عنوان مثال، به جای گفتن "می‌خواهم مرا دوست داشته باشی، مرا بشناسی، با من موافق باشی"، ممکن است با اتهام‌زنی‌های شتاب‌زده، سکوت‌های سنگین، طعنه، تمسخر و حتی ناسزا، پیام‌هایمان را انتقال دهیم. تخمین زده شده که هر ساله بین 30 تا 50 دعوای جدی در زندگی هر زوج اتفاق می‌افتد. دعوای جدی به‌معنای بگومگویی است که از هنجارها و اندازه‌های ادب بسیار فاصله می‌گیرد، نمی‌توان آن‌ها را به نحوی عقلانی و با ابزار منطق تحلیل کرد. آلن دوباتن، نویسنده کتاب "دعواهای زن و شوهری"، به تحلیل انواع دعواهای زناشویی پرداخته و به زوج‌ها آموزش می‌دهد که چگونه از بروز دعواها جلوگیری کنند. نویسنده معتقد است که ریشه بسیاری از دعواهای زناشویی به عدم آموزش‌های لازم برای گفت‌وگو و بیان خواسته‌ها برمی‌گردد. زوج‌ها هنگام پریشانی و آشفتگی شدید، روش‌های بهتری که برای انتقال ترس‌ها، امیدها، نیازها، دغدغه‌ها، هیجان‌ها و باورهایشان دارند، از یاد می‌برند. این موضوع باعث می‌شود که در دعواها به‌شدت ترسیده و با انتظارات بالا مواجه شوند اما ناتوان باشند که به‌خوبی خواسته‌ها و احساسات‌شان را ابراز کنند. آلن دوباتن با تأکید بر این موضوع، اظهار می‌کند که دعواهای زناشویی نشانه‌ای از دیوانگی یا بی‌منطقی نیستند؛ بلکه ناشی از ناهمخوانی‌ها و ترس‌ها هستند که به خاطر ناتوانی در بیان احساسات به وقوع می‌پیوندند. او با ارائه نمونه‌های مختلف دعواهای زناشویی، زوج‌ها را آگاه می‌کند که باید از شیوه‌های موثرتری در حل اختلاف‌ها استفاده کنند و بتوانند با ظرافت و لطافت بیشتری ارتباط خود را مدیریت کنند. او همچنین با تأکید بر اهمیت حل دعواها، نشان می‌دهد که باید برخورد مناسبی با مسائل اختلافی داشته باشیم تا زندگی مشترک‌مان سالم و پر از صمیمیت باقی بماند. کتاب "دعواهای زن و شوهری" یکی از آثار موسسه "مدرسه‌ی زندگی" است که توسط آلن دوباتن نوشته شده و توسط محمدهادی حاجی‌بیگلو به فارسی ترجمه شده است. این کتاب به زوج‌ها کمک می‌کند که روش‌های موثری برای حل دعواها و ارتقای کیفیت روابط‌شان کشف کنند.

"جمیله" حکایت عشق بزرگان و نام آواران جهان نیست، بلکه داستان عشق ساده ترین و محروم ترین آدمیزادگان روی زمین است. جمیله دختری است روستایی که در دوران جنگ جهانی دوم، با یک گاری جوالهای گندم را از دهکده به ایستگاه راه آهن می رساند، تا مانند بقیه روستاییان به تهیه آذوقه برای سربازان در جبهه جنگ کمک کند. معشوق و دلدادهٔ او نیز در همین ردیف است، و جز یک دست لباس کهنهٔ سربازی و یک جفت چکمهٔ سوراخ دارایی دیگری ندارد. و راوی داستان نقاش جوانی است که در پانزده سالگی شاهد و ناظر این عشق بوده است.*