کتاب من گذشته امضاء

معرفی کتاب نویسندگان رئالیست آلمان در سده نوزدهم جورج لوکاچ، فیلسوف و نظریه‌پرداز ادبی بلندآوازۀ مجار، در این مجموعه جستارهای پرمغز دربارۀ مهم‌ترین نویسندگان رئالیست آلمان در سدۀ نوزدهم، از هاینریش فون کلایست تا یوزف فون آیشندورف، گئورگ بوشنر، هاینریش هاینه، گوتفرید کلر، ویلهلم رابه و تئودور فونتانه، چه از لحاظ تاریخ فرهنگی و جهان ادبی و چه از لحاظ پرداختن به سبک و فرم تک تک متون هفت تن از برجسته‌ترین نویسندگان رئالیست آلمان، افق‌های نوینی را به روی خواننده می‌گشاید. گرچه دفاع بی‌وقفۀ لوکاچ از رئالیسم در برابر ناپختگی‌ها و زمختی‌های ادبیات رسمی، رئالیسم سوسیالستی، در سراسر این جستارها، گاه پوشیده و گاه آشکار، رخ می‌نماید، هدف اصلی او البته روشن ساختن بستر و سیاق فکری، ادبی و تاریخی است که این نویسندگان بزرگ در بطن آن کار کرده‌ و بالیده‌‌اند تا بدین ترتیب خوانندۀ این جستارها به درک روشن‌تر و کامل‌تری از کار و بار ادبی این نویسندگان دست یابد.لوکاچ همچنین در مقام منتقد ادبی جایگاهی ممتاز دارد. درواقع، پس از ۱۹۴۵، در سالیان بسیار، او یگانه منتقد ادبی بود که توانایی داشت برای دیدگاه مارکسیستی در باب ادبیات از احترامی درخور برخوردار شود. در سال های اخیر، نوشته های ادبی او آماج حملۀ انواع دیگری از منتقدان مارکسیست مدرن تر و نیز منتقدان دانشگاهی ساختارگرا و پساساختارگرا قرار گرفته‌اند. اما همچنان که لوکاچ از کانون بحث بیرون رفته، شوروحرارت مباحثه و جدل هم کاستی گرفته و با این پیامد همراه شده است که آرای او دربارۀ نویسندگانی خاص تا میزان معیّنی در جریان غالب ادغام شده و به صورت بخشی از راست‌آیینی انتقادی درآمده است؛ گرچه با گذر زمان به‌ناگزیر بسیاری از تفسیرها و داوری های خاص او از دور خارج شده‌اند. لوکاچ پس از آنکه ناگزیر شد آرایی را پس بگیرد که به سال ۱۹۲۹در بین الملل کمونیستی به باد انتقاد گرفته شده بود، در دهۀ ۱۹۳۰، در حرکتی که خود آن را عقب‌نشینی تاکتیکی از حوزۀ سیاست وصف کرده است، به نقد ادبی روی آورد. اما آشکار است که کناره گیری او از سیاست داوطلبانه نبود و کوشید به طرق دیگر، و دربارۀ شخص او، با نقد ادبی، به فعالیت سیاسی ادامه دهد. می توان صورت ظاهر نوشته های ادبی او را در نظر گرفت، به سخن دیگر، این نوشته ها را یاری‌گر فهم ما از نویسندگان یا گونه های ادبی خاص (رمان تاریخی و رمان رئالیستی) دانست. اما، به همین سان، این نوشته ها را می توان همچون دخالت های رمزآمیز در بحث و جدل های سیاسی روز، مانند استالینیسم، معنی های ضمنی ایدئولوژیکی مدرنیسم یا اکسپرسیونیسم، «جبهۀ خلق»، یا «آب شدن یخ ها» در سال های پس از مرگ استالین قرائت کرد.

معرفی کتاب زندگی و هنر سزان. سزان (متولد ۱۹ ژانویه ۱۸۳۹ – درگذشته ۲۲ اکتبر ۱۹۰۶) یکی از نقاشان برجسته و تاثیرگذار در دنیای هنر مدرن فرانسه بوده و به عنوان یکی از پیشوایان هنر پسادریافتگری شناخته می‌شود. آثار او از طریق ترکیبی منحصر به فرد از اصول نقاشی دریافتگری و اجرایی شده و همچنین به عنوان یکی از بنیان‌گذاران نقاشی پسادریافتگری شناخته می‌شوند. هر اثر از آثار وی، شاهکاری از استواری و تدبیر هنری است. سزان در دنیای هنر نوآوری‌های فراوانی داشته است. او نه تنها در روش اجرای نقاشی‌های خود، بلکه در سبک‌ها، تکنیک‌ها، بعدنمایی، ترکیب بندی و استفاده از رنگ‌ها نیز تغییرات و نوآوری‌های اساسی ایجاد کرد. این نوآوری‌ها به شکل چشم‌گیری بر هنر دوران بیستم تأثیرگذار بوده‌اند. نه تنها هم‌زمانان او بلکه هنرمندان بعدی نیز از این انقلاب‌های هنری بهره‌برداری کرده‌اند. هنرمندان بزرگی همچون پابلو پیکاسو از ترکیب بندی‌های سزان در اعمال خود استفاده کرده و جرئت کوبیسم را ایجاد کردند. همچنین هنرمندانی چون هنری ماتیس از تکنیک‌های رنگ‌آمیزی سزان الهام گرفته و از آن‌ها بهره‌برداری کردند. واژه‌های «سزان پدر همهٔ ما است» از دهان همین هنرمندان معروف خارج شده و نمایانگر تأثیر بی‌پایان سزان بر هنر مدرن است. او همیشه با شخصیتی محتاط و کم‌گفته شناخته می‌شد و این ویژگی موجب می‌شد که همواره در میان هنرمندان به عنوان یک فرد پرافتخار و با اهمیت شناخته شود. شهرت هنری سزان به مرور زمان بلند پایه‌ای گرفت و در سال‌های پایانی زندگی‌اش، جوانان هنرمند اهمیت و تأثیر او را به طور عمیق‌تر درک کردند. . . .