این گونۀ هنری چیست و چه ویژگی‏هایی دارد؟ آیا ارزشمند است؟ تفاوت آن با هنر دیجیتال چیست و چگونه از امکانات رایانه در آفرینش آثار هنری بهره می‏گیرد؟ این‌ها اصلی‏ترین پرسش‏هایی هستند که کتاب می‏کوشد، با ارائۀ نمونه‏های فراوان، پاسخی درخور برای آن‌ها عرضه کند. نویسندۀ کتاب، با اتخاذ روشی تحلیلی، پس از توضیح مفاهیم بنیادین «هنر رایانه‏ای» به تعریفی جامع از آن می‏رسد و تلاش می‏کند آن را در قالب نظریه‏ای منسجم سامان دهد. دومینیک مک‏آیور لوپس، معاون دانشکده ادبیات و علوم انسانی؛ دانش‏پژوه ممتاز دانشگاهی و استاد صاحب کرسی در گروه فلسفۀ دانشگاه بریتیش کلمبیا است که تاکنون کتاب‏ها و مقالات فراوانی را در زمینه زیبایی‏شناسی و فلسفۀ هنر تألیف کرده است. مک‌آیور لوپس در این کتاب نشان می‌دهد که هنر رایانه‌ای برخی اصول بنیادین شیوه‌های سنتیِ تفکر درباره هنر و آفرینش را به چالش می‌کشد و می‌گوید برای فهم این گونه هنری باید ایده‌هایی چون «تعاملگری» و «کاربر» را در مرکز توجه قرار دهیم.

تکبر، طمع، بی‌بندو باری، حسد، شکمبارگی، غضب و تن‌پروری. از میان همه گناهان کبیره، به احتمال قوی غرور است که این بحث دامن می زند که آیا اصلاً باید آن را گناه به حساب آورد یا خیر. در واقع بدون حس غرور انسان نمی‌تواند در زمینه فعالیت خویش به برتری دست یابد یا به تلاش برای رسیدن به آن ادامه دهد. غرور خوب است یا بد؟ بستگی به این دارد که تصورمان از غرور چه باشد، به چه منابع و تاریخی استناد کنیم، آن را در کدام زمینه‌های اجتماعی و سیاسی بررسی کنیم، مذهبی باشیم یا غیرمذهبی، و چه تصوری از رذیلت و فضیلت داشته باشیم.

شوپنهاور در سال ۱۷۸۸در شهر بندری دانتسیگ (گدانسک کنونی) به دنیا آمد. او در بندر هامبورگ بزرگ شد و در محیطی  رشد و نمو یافت که از آرامش  بی‌بهره بود. شوپنهاور در یادداشتی دلشوره شدیدی را شرح داده است که به او دست داده بود: «هنگامی که والدینش خانه را ترک کرده بودند و او فکر می‌کرد آنها هرگز باز نخواهند گشت». این دلشوره در تمام زندگی با او ماند. او اظهار می‌کند: «همیشه دلشوره‌ای دارم که باعث می‌شود وقتی هم که اصلاً خطری وجود ندارد، به دنبال خطر بگردم». شوپنهاور اغلب بد خلق بود و به هیچ وجه نمی‌توانست احمق‌ها را با خوشرویی تحمل کند. او برخلاف فریدریش نیچه، کسی که فلسفه‌اش، با رابطه‌ای آمیخته از مهر و لیکن توأمان، متأثر از فلسفه شوپنهاور بود، هیچگاه مردم گریز نبود.گفت‌وگو یکی از بزرگ‌ترین خوشی‌های شوپنهاور بود.