معرفی کتاب دیوان محتشم کاشانی دیوان علی بن احمد محتشم کاشانی به تصحیح و مقدمه اکبر بهداروند به چاپ رسیده است.محتشم شاعری بزرگوار و سخن سنجی کامل عیارست در سرودن انواع شعر ماهر، و به ویژه در فن قصیده و غزل و تاریخ یگانه عصر خوده بوده است و این مدعا را قصاید غرّا و قطعات شیوای تمام تاریخ و غزلیات دلنشین تواریخ مختلف او مدلّل میسازد، عصر زندگانی او در بحبوحهی روحانیت و رواج آفرین حدّ تعصبات مذهبی ایران بوده است از این جهت دوازده بند مرثیهی او دیگر آثار گرانبهایش را تحتالشعاع قرار داده و او را صرفآ شاعری مرثیهسرا شناسانده است و به حقیقت باید گفت مقتضیات آن عصر زحمات ادبی یک عمر طولانی او را خنثی کرده است و با کمال شگفتی میبینیم هرجا اسمی از محتشم برده میشود میپرسند مگر محتشم غیر از مرثیه اشعار دیگری نیز داشته است؟!بند آغازین از ترکیب بند ویژه و پرهوادار محتشم:باز این چه شورش است؟ که در خلق عالم است باز این چه نوحه وچه عزا وچه ماتم است؟باز این چه رستخیز عظیم است؟ کز زمین بی نفخ صور، خاسته تا عرش اعظم استاین صبح تیره باز دمید از کجا؟ کزو کار جهان وخلق جهان جمله درهم است

مجموعه حاضر تلاشی جهت گردآوری آثار این شاعر بزرگ است. در آغاز مجموعه شعر حسین منزوی می خوانیم:«شعر تمام آن چیزی است که در زندگی ارزش به یاد سپردن دارد»حسین منزوی چهره نامدار شعر فارسی در سال 1325 در زنجان متولد شد. پدر او نیزشاعر بود و به آذری شعر می سرود. منزوی ابتدا در رشته ادبیات فارسی وارد دانشگاه تهران شد اما آن را نیمه رها کرد و سراغ جامعه شناسی رفت و طولی نکشید که جامعه شناسی را نیز رها کرد و بعدها با گذراندن واحدهای باقی مانده کارشناسی این رشته را اخذ نمود. خود او در باره زندگی اش میگوید: «در زندگی آشفته وار من تقریبا هیج چیز در جای خود قرار نمی گیرد. »حسین منزوی در سال 1350 اولین دفتر شعر خود ،حنجره زخمی تغزل را چاپ کرد و با این مجموعه عنوان بهترین شاعر جوان شعر فروغ را از آن خود کرد. منزوی سردرمدار غزل نئوکلاسیک است. غزل های او هم متاثر از غزل های سنتی است هم اشعار نیمایی. اشعار منزوی در کنار دیگر شعرای بزرگ معاصر مانند ابتهاج،منوچهر نیستانی و محمد علی بهمنی و دیگران در راستای دمیدن روحی تازه به قالب غزل بود که دوره ای از افول را در حال تجربه بود. او در مقدمۀ کتاب از شوکران و شکر چنین می گوید: «هستند کسانی که می گویند در غزل هر چه حرف بوده، حافظ و سعدی و… زده اند و دیگر حرفی نمانده است. من می گویم که این طور نیست و خیلی حرف هاست که حافظ و سعدی نگفته اند؛ زیرا خیلی مسائل وجود دارد که حافظ و سعدی لمس نکرده اند. »از مهمترین ریشه های افتراق غزل منزوی با دیگر شعرا میتوان به حماسه های عاشقانه اشاره کرد. جایی که ترکیب واژگان معاصر با واژگان کهن است که در همنشینی مثال زدنی زبان منزوی را منحصر بفرد کرده است. نمادپردازی در غزل،ترکیب سازی های بدیع و خلق واژگان نو همه در راستای همین زبان اتفاق افتاده اند. .