کتاب پژوهشی در معناداری و صدق، اثری نوشته ی برتراند راسل است.  این کتاب اولین بار در سال 1940 انتشار یافت. برتراند راسل در این کتاب، مبانی دانش را مورد تحلیل و بررسی قرار می دهد. او با پرداختن به موضوعاتی چون زبان و روابط میان حقیقت و تجربه، مفاهیم مورد نظر خود را به بحث می گذارد و بر این نکته تأکید می کند که چگونه دانش مربوط به ساختار زبان می تواند به ما در رسیدن به درکی بهتر از ساختار جهان کمک کند.  برای آن دسته از مخاطبینی که تصور می کنند این شیوه از فلسفه، تحلیلی منطقی از زبان و عاری از هرگونه ملاحظات روانشناسانه است، فهمیدن این نکته غافلگیرکننده خواهد بود که راسل در کتاب پژوهشی در معناداری و صدق با استفاده از مفاهیم روانشناسی به تحلیل و بررسی معنا می پردازد.

کتاب چنين گفت زرتشت (شوميز)از جمله: كتاب‌هايي هستند كه اگر كسي با آن‌ها چنان‌كه بايد سر كند، يعني جان‌مايه‌ي انديشه‌ي آن‌ها را زندگاني كند، نقشي ناستردني بر روان آدمي مي‌گذارند، زيرا سر و كار آن‌ها با جان آدمي‌ست. اين‌گونه كتاب‌ها نه معلومات‌اند كه عقل آدمي را خوراك دهند، نه ادبيات كه حس و عاطفه را برانگيزانند، بلكه جان آدمي را بيدار مي‌كنند و با او در سخن مي‌آيند. جان آدمي برتر از عقل و احساس اوست و آن گره‌گاهي‌ست كه در آن عقل و احساس با هم مي‌آميزند و به مرتبه‌اي والاتر بركشيده مي‌شوند. و در آن مرتبه است كه جانِ بيدار پديدار مي‌شود كه با جهان از درِ سخن درمي‌آيد و مشكل او نه چيزهاي گذراي جهان و روزمرّگي زندگي، بلكه مسئله‌ي جاودانگي و بي‌كرانگي‌ست؛ راز هستي‌ست. چنين كتاب‌هايي مي‌خواهند دري به روي جاودانگي و بي‌كرانگي باشند و انسان را از تنگناي جهان روزمرّه‌ي احساس و كوته‌بينيِ عقل خودبنياد برهانند. كتاب‌هاي مقدس چنين‌اند. كسي به جان‌مايه‌ي كلام‌شان راه مي‌برد كه جان‌اش در پرتوِ آن كلام به روي جاودانگي و بي‌كرانگي گشوده شده باشد. چنين گفت زرتشت نيز چنين كتابي‌ست