دفتر و دفترچه
تراول ماگ و فلاسک
کتاب آستارا تنها بندر بی کشتی
معرفی کتاب آستارا تنها بندر بی کشتی
مجموعه ی شعر «آستارا؛ تنها بندر بی کشتی» سروده ی داوود ملک زاده به چاپ دوم رسیده است. این کتاب، از سری کتاب های جدید نگاه با عنوان «نگاه تازه ی شعر» در سال نود و دو به چاپ رسید و در اردیبهشت سال نود و چهار با تغییر طرح جلد، تجدید چاپ شد.
این مجموعه چهارمین کتاب داوود ملک زاده محسوب می شود. می توان گفت «آستارا تنها بندر بی کشتی» از لحاظ معنا و مضمون، فرم و ساختار، به نوعی ادامه ی همان ذهنیت مجموعه ی قبلی شاعراست که با عنوان «تهران برای شعر شدن شهر کوچکی ست» منتشر شد و شاعر در آن به مسایل اجتماعی، عاشقانه و سوژه های روزمره ی اطراف زنده گی ی انسان ها پرداخته است.
حال و هوای شعرهای این مجموعه، اجتماعی، عاشقانه و سوژه زندگی انسان هاست.
راه رفتن روي بند
معرفی کتاب راه رفتن روی بند
کتاب راه رفتن روی بند، مجموعه اشعار عاشقانه و اجتماعی روجا چمنکار، شاعر ایرانی است. کتاب حاضر دربردارندۀ 2 بخش است: یکی راه رفتن روی بند که شعرهایی با فضای اجتماعی را شامل می‌شود و بخش دوم صبح نامه‌هایی برای صبحانه که حاوی اشعار عاشقانه و کوتاه است. روجا چمنکار شاعر در سال 1360 متولد شده است. او به ترتیب در رشته‌های سینما، ادبیات نمایشی و ادبیات معاصر فارسی به تحصیل پرداخته است. چمنکار علاوه بر سرودن شعر، نویسندگی و نمایشنامهنویسی هم می‌کند. آثار وی در نشریات و مجلات معتبر فارسی منتشر شده و به کرات نامزد دریافت جوایز معتبر از جمله جایزه کتاب سال شعر جوان (قیصر امین‌پور) شده است. در بخشی از کتاب راه رفتن روی بند می‌خوانیم: شاید بروم شاید بمانم شاید روی خط‌های عابر پیاده بخوابم و ساعت‌ها به صدای تُرمز ماشین‌ها فکر کنم که از صدای دوستت دارم‌های تو بلندتر است شاید کوتاه بیایم بروم تا سر کوچه شوینده‌ها را بخرم زندگی‌ام را بسابم و با زن‌های سریال‌های خانوادگی کمی درد دل کنم قرار نامعلومی داشتم قرار نامعلومی دارم از کدام روزنه تابیده بودی که چشم را می‌زنی نوربالای عزیز؟ گفته بودم خط‌های سفید جای مناسبی برای بوسیدن نیست شاید بمانم شاید بخوابم و به تمشک‌های وحشی فکر کنم و به تکرارِ حیات وحش ساعت هشت شب و به شال بنفشی که زیر ترمز ماشین‌ها پاره شد نشد که پر شوم از تو از وقت‌های خالی از تو پُر شدم دیروز بود؟ امروز است؟ لب‌هایت را جلو می‌آوری گونه‌ات را می‌بوسم هَک شده‌ام با حفره‌ای عمیق و ماشین‌ها مدام از زنان خوابیده روی خط‌های سفید پیاده می‌شوند
زمستان بلاتکليف ما
«زمستان بلاتکلیف ما» به روایت محمدعلی سپانلو از راه رسید
«زمستان بلا تکلیف ما» عنوان آخرین مجموعه شعر محمدعلی سپانلوست که به تازگی از سوی نشر چشمه منتشر شده است. شاعر در این مجموعه نیز مانند «پاییز در بزرگراه» عنوانی را از لابه‌لای شعرهایش در شعری با عنوان «عبور از زمستان» انتخاب کرده است.
به گزارش خبرگزاری کتاب ایران(ایبنا) محمدعلی سپانلو پیش از این در گفت‌وگو با خبرگزاری کتاب درباره این اثر توضیح داده بود: «شعرهای این کتاب بازگوکننده حالات شخصی‌ام در زمان بیماری است، اما در عین حال مانند همه شعرهای دیگرم وجوه مشترکی هم برای مخاطبان و دیگران دارد. از سویی هر شعر تمثیلی است که می‌تواند حکایت شخص و انسان نیز باشد.»
در شعرهای «زمستان بلا تکلیف ما» معشوق طلایی همان پاییز است و برف گرم و خاکستر بر بستر شاعر می‌ریزد. در واقع سپانلو با مهارتی سنجیده به توصیف روحیاتش در چند سال اخیر پرداخته و به قول خودش در صدد است تا بوسه سرخ را برگرداند. او در شعر «عبور از زمستان» می‌نویسد:
«امشب اگر ببارد خاک روی میز و حافظه و قلم
و بوسه سرخ را برگرداند از لبی که حضور ندارد
دیگر بالکن نیست، و زن گم شده
نمی‌دانم آن سوی چند سالی است!»
سپانلو شاعری که رنگ‌بازی پاییز را به تصویر می‌کشد در این مجموعه صریح می‌گوید که معشوق طلایی او پاییز است:
«گل کرده در اتاق کناری
معشوقه طلایی، پاییز»
و در بخش دوم همین شعر نیز می‌نویسد:
«او عشق می‌دهد به خیال من
در رختخواب‌های فرادست
بی‌خواب مانده‌اند حریفان
تا رمز ارتباط میان دو خوابگاه را بشناسند.»
سپانلو پیشترها نیز در شعرهای دیگرش ثابت کرده که شیفته پاییز و رنگ‌هایش است:
«پاییز در بزرگراه با رنگ‌های نقره عروسی کرد
با پولک طلایی‌شان نارون‌ها
داماد فصل می‌سازند از تو
بالا بگیر سرت را
هم سطح شعله‌ها
تا هیچ کس نتواند
به گیسوانت
چنگ بزند.»
و این شعری است که شاعر با شاملو تقدیم کرده است.
بیمارستان
شعر سپید گونه‌ای از شعر نو است که در دهه‌ی سی شمسی، پس از انتشار مجموعه‌ی شعر هوای تازه، اثر احمد شاملو به اتمسفر ادبی ایران معرفی شد را شاید بتوان با شعر آزاد در ادبیات مغرب زمین مقایسه کرد.
برخی از منتقدان و اهل نظر معتقدند شعر سپید که خود را از هر گونه موسیقی و آرایه‌ای آزاد کرده پالوده‌ترین نوع شعر فارسی است.
سال‌هاست که شعر سپید که با وزن و قافیه به شکل متداول سروده نمی‌شود اما از نظر زیبایی سبکی پرطرفدار است، جایش را در شعر و ادب ایران باز و علاقه‌مندان پیدا کرده است.
یکی از شاعران شناخته شده‌ی این سبک، مهدی مظفری ساوجی، است. او که در ساوه چشم به جهان گشوده و بالیده با بیش از دو دهه تجربه‌ی شاعری و روزنامه‌نویسی، تالیف و گردآوری ده‌ها دفتر شعر، گفت‌وگو و شناختنامه را در چنته دارد.
او در دفتر شعر «بیمارستان» که اشعار بین سال‌های 90 تا 93 او را در برمی‌گیرد، چهل اثر گنجانده.
شاعر در این مجموعه با نگاهی افسرده و غمین به دنیا و مافیها نگاه کرده و به خوبی توانسته حس تنهایی، ناامیدی، ترس، نگرانی و اندوهی که در جان‌اش ریشه دوانده و برآمده از تجربیات فردی و اجتماعی‌اش است را در شعرهایش منعکس کند و اثری خواندنی و دامن‌گیر به دست دهد. در بخشی از این کتاب می‌خوانیم: «تنهایی / آه / تنهایی / اگر تو را هم نداشتم / اگر تو را هم نداشتم.»
بيوه مرگي تهران
معرفی کتاب بیوه مرگی تهران اثر بهاره رضایی
بهاره رضایی شاعری جوان اهل رودسر است که سرودن را به صورت حرفه ای از سن 12 سالگی آغاز کرد. اولین مجموعه شعرش در سال 1378 با نام آنیتا؛ عروس چهار فصل سکوت منتشر شد.
او بارها در مراسم و شهرهای مختلف ایران و کشورهایی همچون فرانسه به شعر خوانی پرداخته است. کتاب بیوه مرگی تهران اثر دیگری از اوست، شامل مجموعه ای از سروده هایش است، که بیشتر حال و هوایی درونی دارد و دغدغه ها و نگرانی هایش را به زبانی شعر گونه بیان می دارد.
حدیث بی‌قراری ماهان
معرفی کتاب حدیث بی قراری ماهان اثر احمد شاملو
کتاب حدیث بی قراری ماهان، مجموعه ای از اشعار نوشته ی احمد شاملو است. اشعار شاملو پیچیده هستند اما ایماژهای خلق شده توسط او که غنای خاصی به آثارش می بخشند، از سادگی منحصر به فردی برخوردارند.
شاملو، تصاویری مرسوم را که برای مخاطبین ایرانی به واسطه ی آثار شاعران بزرگی همچون حافظ و خیام آشنا هستند، به عنوان پایه و اساس شعر خود در نظر می گیرد و سپس، آن ها را به شکلی مبتکرانه با تصاویر زندگی روزمره و عادی در هم می آمیزد.
نتیجه ی این کار، تلفیقی بدیع و جذاب از مفاهیم عینی و انتزاعی است که اشعار شاملو را در شعر فارسی، کم نظیر می سازد. شاملو در کتاب حدیث بی قراری ماهان، اشعارش را در اتمسفری جذاب از وهم و خلسه روایت می کند.
سايبان سرخ
معرفی کتاب سایبان سرخ
چشم بر هم نمی‌گذارم/ خوش ندارم میان پلک‌ها / در هم بشکنم دنیا را... کتاب سایبان سرخ مجموعه‌شعری خواندنی به قلم علی عبداللهی، شاعر و هنرمند توانای معاصر است. اشعار این مجموعه در قالب شعر منثور (یا شعر سپید) سروده شده‌اند.درباره کتاب سایبان سرخ
کتاب سایبان سرخ، سروده‌ی علی عبداللهی، از حدود چهل عنوان شعر منثور تشکیل شده است. این اشعار که اغلب به کوتاهیِ چند بندند، هر کدام عنوانی دارند که بیانگر تم اصلی شعر است. از جمله‌ی این عناوین می‌توان به «باد و درخت»، «ویرانی دنیا»، «تاریخدان عتیق»، «پیشگویی جنگل‌شناس»، «چنین گفت دریا»، «خانه‌ی سوگوار»، «درخشش‌های فریب»، «شطرنج‌باز» و «وارونگی هوا» اشاره کرد. ویژگی اشعار مجموعه‌ی سایبان سرخ ساده بودن آن‌هاست. این اشعار، مثل هر نمونه‌ی موفق دیگری از شعر منثور، ایده‌هایی شاعرانه و تصاویری خیال‌انگیز را در قالب ساده‌ترین جملات به مخاطب عرضه می‌دارند. با خواندن کتاب سایبان سرخ به ذهن شاعری نقب می‌زنیم که جهان را با عینک شگفتی و اعجاز می‌نگرد؛ شاعری که حرکت برگ هر درخت، تابش هرروزه‌ی نور خورشید و خروشانی موج‌های دریا، در نظرش به معجزه‌ای الهی شبیه است. کتاب سایبان سرخ توسط نشر چشمه در اختیار علاقه‌مندان قرار گرفته است. گنجشک، گنجشک است ــ به قول تو ــ و قطار، قطار. ولی اگر گنجشکی روی ریل‌ها خوابش برد آیا قطار همان قطار است و گنجشک، همان گنجشک؟
عاشقانه‌های چهارفصل
معرفی کتاب عاشقانه های چهار فصل اثر احسان مهتدی
شعرهای این مجموعه در چهار فصل آمده اند: «عاشقانه های بهاری»: شانه تکانی از حرف، «عاشقانه های تابستانی»: آب راه اندازی در کویرستان، «عاشقانه های پاییزی»: قرائت فراغت از فراق غضروفی و «عاشقانه های زمستانی»: تنهایی ام را پوشیده است ژاکت تو.
در مقدمه ی این اثر از قول شاعر آمده است: «این شعرهای کوتاه را عاشقانه های چهارفصل نامیدم، چرا که به سادگی عاشقانه هایی بودند دنیایی که در حاشیه ی ذهن فصل ها نوشته شدند، در فضای فصولی که در هوا شناور بودند و این کلمات بی نام ونشان را بر بال های بریده ی باد به دهان پنهان من می آوردند...
پس مفاصل این عاشقانه ها طبیعتا چهار فصل است، فصل هایی که انگار زبان گشوده خطاب به جهان و یکدیگر، یکدیگر و جهان را سروده اند، به زبانی که شاید می توانست از دهان هر پرنده یا هر مرد یا زن دل داده ای به رقص آمده باشد...
و حالا دیگر سرپرستی این عاشقانه های بی سرپرست را به وطن دست های تو می سپارم خواننده ی عزیز این سال ها، شاید که روشن کند تکلیف سکوتی را که حقیقت تاریکی ماست، ما که یکدیگرمان بودیم.»
شعری از این مجموعه: «از دور که می آمد، دور را/ با خود می آورد به نزدیک،/ و به دور که می رفت نزدیک را/ با خود به دور می برد/ و هیچ کس ندانست/ در آمدنش برگشتنی بود/ که غمگین می کرد جانوران را/ و در رفتنش آمدنی بود/ که جهان را به زوزه وا می داشت»