دفتر و دفترچه
تراول ماگ و فلاسک
مسیو ابراهیم
«آقا ابراهیم مسلمانی است که از چهل سال پیش در پاریس و در محله یهودی‌ها زندگی می‌کند. او همیشه لبخند می‌زند و کم حرف است.» او با نوجوانی یهودی به نام موسی دوست می‌شود. و چه کار ساده‌ای است در این جهان، یافتن یک دوست آن هم از جنسی دیگر و در عین حال چه زیبا و چه سؤال‌برانگیز می‌تواند باشد این دوستی.
دوستی که هر چند پیر است، اما همیشه برای تو است و با تو. چه در لحظه‌های روشن زندگی و چه در تاریک‌ترین دقایق تنهایی. پیرمردی که برخلاف ظاهر و شغلش راز خوشبختی و لبخند را می‌شناسد و به تو می‌شناساند. این دوستی هر چه باشد و بین هر که باشد در هر زمان و هر مکانی برای جهان ما بزرگ است. برای جهان مطلق‌ها و پیشداوری‌ها، جهان سوزاندن تنها به این گناه که از قبیله دیگری هستی، جهان دریدن به این جرم کوچک که به راه و مذهب دیگری تعلق داری و...
سال بلوا
دار سایه درازی داشت. وحشتناک و عجیب. خورشید که برمی‌آمد، سایه‌اش از جلو همه مغازه‌ها و خانه‌ها می‌گذشت. با این صحنه شگفت سال بلوا آغاز می‌شود. داستانی که در آن همه چیز منظم است و منظم نیست؛ داستانی که تاریخی است و تاریخی نیست؛ داستانی که روایتش خطی است و در عین حال سیال است. ماجرا عمدتاً از زبان دختری روایت می‌شود که پدرش سرهنگ است و در آرزوی صعود از پله‌های ترقی مدام سقوط می‌کند.
سرهنگ هرگز به پایتخت خوانده نمی‌شود، دخترش نیز به جای آن که همسر ولیعهد و ملکه ایران شود، دل سپرده به عشق کوزه‌گری غریب به ناچار به همسری پزشکی در می‌آید که سرانجام قاتل اوست.
تصویر موشکافانه مظلومیت زن ایرانی، مظلومیت مرد هنرمند ایرانی و تاریخ پرهراس یک سرزمین کهنسال، از سال بلوا رمانی ساخته است که هرگز فراموش نمی‌شود. عباس معروفی، روزنامه‌نگار و نویسنده مشهور ایرانی، ٤٦ سال دارد، جوایز داخلی و بین‌المللی بسیاری را از آن خود کرده و مدتی است ایران را به ناچار ترک گفته است. معروفی اکنون ساکن آلمان است، همچنان می‌نویسد و تسلطش بر شیوه‌های مدرن داستان‌نویسی و شناختش از تاریخ و اسطوره او را در زمره پرمخاطب‌ترین نویسندگان ایرانی قرار داده است.
پیکر فرهاد
رمان معروفی، صدا و پیکر و عاطفه و مقام زن را به او بازمی‌گرداند. رلف اشپنلر ـ تاگ اشپیگل متن، یک تک‌گویی بلند از زن تابلو نقاشی است. نامه‌ی عاشقانه‌ی تردیدآمیزی است برای معشوِ که مانند «اولیس» جیمز جویس در آن حال و گذشته درهم می‌آمیزند. زود دویچه سایتونگ گفتگوی او با دو چهره مهم ادبیات فارسی، هدایت و نظامی، یک بار دیگر نشان می‌دهد که گفتمان ادبی ــ که در واقع همواره بحثی عاشقانه است ــ بدون وجود زن به عنوان واسطه قابل درک نیست. کتی سارنگین ـ بازِلر سایتونگ
آونگ خاطره‌های ما ودونمایشنامه دیگر
کتاب آونگ خاطره‌های ما مجموعه‌ای از ۳ نمایشنامه است که به گفته عباس معروفی قرار بوده در ایران چاپ و منتشر شود. صحنه با برشی طولی از یک مغازه ساعت‌سازی آغاز می‌شود، که به دیوارهای آن تعدادی ساعت جورواجور آویخته شده است. زمان اجرای نمایش، صدای گنگ تظاهرات خیابانی می‌آید صدای تند جماعتی که شعار می‌دهند و رد می‌شوند. در شروع مردی خوش‌پوش و مرتب، به سمت مرد ساعت‌ساز می‌رود و با او شروع به صحبت می‌کند. او از ساعتی حرف می‌زند که مدت‌ها پیش در یک درگیری دوستانه از بین رفته است. مرد به ساعتش علاقه عجیبی داشته است ولی مرد ساعت‌ساز نه مرد و نه ساعتش را به خاطر نمی‌آورد. در هنگامه صحبت مرد ساعت‌ساز با مشتری، جماعتی از جلو مغازه رد می‌شوند که شعار می‌دهند: «زنده باد، زنده باد» و این کلید ورود به بحثی می‌شود که «مرد» دلایل تنفرش را از سیاست برای ساعت‌ساز بیان می‌کند و...
سمفونی مردگان (جیبی)
چکیده آدم‌ها فقط یک نیمه از عمرشان را زندگی می‌کنند، من مال نیمه‌ی اول بودم و او نیمه‌ی دوم. آن‌که نیمه اول عمرش را زندگی کرده است، برادری است که تلاش می‌کند تا پا جای پای پدر بگذارد؛ پدری مستبد و تمامیت‌خواه. و آن‌که نیمه دوم را زیسته است، برادری است شاعر و روشنفکر، جوانی که نماد نسل روشنفکران معاصر ایران است. برادر روشنفکر در برابر ابتذال خانه و جامعه عصیان می‌کند، دل به عشق می‌سپارد و تلاش می‌کند اگر نه در جامعه لااقل در گوشه انزوایش دنیایی عاری از پستی و بدخواهی بسازد. برادر دیگر پیش می‌رود و به پدری دیگر بدل می‌شود. تضاد میان برادران ادامه می‌یابد و سرانجام یکی قربانی دیگری است.
اما سرنوشت این هابیل و قابیل معاصر متأثر از هزاران رویداد تاریخی معاصر است؛ رویدادهایی که نه هابیل را چون گذشته باقی گذارده‌اند و نه قابیل را. عباس معروفی، روزنامه‌نگار و نویسنده مشهور ایرانی، ۴۶ سال دارد، جوایز داخلی و بین‌المللی بسیاری را از آن خود کرده و مدتی است ایران را به ناچار ترک گفته است. معروفی اکنون ساکن آلمان است، همچنان می‌نویسد و تسلطش بر شیوه‌های مدرن داستان‌نویسی و شناختش از تاریخ و اسطوره او را در زمره‌ی پرمخاطب‌ترین نویسندگان ایرانی قرار داده است. (برنده جایزه بنیاد سورکامپ- ۲۰۰۱)
دریا روندگان جزیره آبی‌تر
صدای دریا از دور می‌آید. هابیل و قابیل پایان سرنوشت خود را در خلیج پررمز و راز آغاز می‌کنند و دریاروندگان جزیره آبی‌تر، صید مروارید را از یاد می‌برند. آنچه می‌ماند، غروب خورشید بر فراز کپرهاست. «عطر یاس»، «آخرین نسل برتر»، «برش‌های کوچک» و نو نوشته‌ها جمع آمده‌اند تا «دریاروندگان جزیره آبی‌تر» را پدید آورند. مجموعه‌ای که حاصل کنکاش نویسنده است در سرشت اسطوره‌ساز و زمانه اسطوره‌ستیز.
سمفونی مردگان
آدم‌ها فقط یک نیمه از عمرشان را زندگی می‌کنند، من مال نیمه‌ی اول بودم و او نیمه‌ی دوم. آن‌که نیمه اول عمرش را زندگی کرده است، برادری است که تلاش می‌کند تا پا جای پای پدر بگذارد؛ پدری مستبد و تمامیت‌خواه. و آن‌که نیمه‌ی دوم را زیسته است، برادری است شاعر و روشنفکر، جوانی که نماد نسل روشنفکران معاصر ایران است.
برادر روشنفکر در برابر ابتذال خانه و جامعه عصیان می‌کند، دل به عشق می‌سپارد و تلاش می‌کند اگر نه در جامعه لااقل در گوشه انزوایش دنیایی عاری از پستی و بدخواهی بسازد. برادر دیگر پیش می‌رود و به پدری دیگر بدل می‌شود. تضاد میان برادران ادامه می‌یابد و سرانجام یکی قربانی دیگری است. اما سرنوشت این هابیل و قابیل معاصر متأثر از هزاران رویداد تاریخی معاصر است؛ رویدادهایی که نه هابیل را چون گذشته باقی گذارده‌اند و نه قابیل را. عباس معروفی، روزنامه‌نگار و نویسنده مشهور ایرانی، ٤٦ سال دارد، جوایز داخلی و بین‌المللی بسیاری را از آن خود کرده و مدتی است ایران را به ناچار ترک گفته است.
معروفی اکنون ساکن آلمان است، همچنان می‌نویسد و تسلطش بر شیوه‌های مدرن داستان‌نویسی و شناختش از تاریخ و اسطوره او را در زمره پرمخاطب‌ترین نویسندگان ایرانی قرار داده است.
نقدی بر این کتاب
سال بلوا (جیبی)
دار سایه درازی داشت. وحشتناک و عجیب. خورشید که برمی‌آمد، سایه‌اش از جلو همه مغازه‌ها و خانه‌ها می‌گذشت. با این صحنه شگفت سال بلوا آغاز می‌شود. داستانی که در آن همه چیز منظم است و منظم نیست؛ داستانی که تاریخی است و تاریخی نیست؛ داستانی که روایتش خطی است و در عین حال سیال است. ماجرا عمدتاً از زبان دختری روایت می‌شود که پدرش سرهنگ است و در آرزوی صعود از پله‌های ترقی مدام سقوط می‌کند.
سرهنگ هرگز به پایتخت خوانده نمی‌شود، دخترش نیز به جای آن که همسر ولیعهد و ملکه ایران شود، دل سپرده به عشق کوزه‌گری غریب به ناچار به همسری پزشکی در می‌آید که سرانجام قاتل اوست. تصویر موشکافانه مظلومیت زن ایرانی، مظلومیت مرد هنرمند ایرانی و تاریخ پرهراس یک سرزمین کهنسال، از سال بلوا رمانی ساخته است که هرگز فراموش نمی‌شود. عباس معروفی، روزنامه‌نگار و نویسنده مشهور ایرانی، ٤٦ سال دارد، جوایز داخلی و بین‌المللی بسیاری را از آن خود کرده و مدتی است ایران را به ناچار ترک گفته است. معروفی اکنون ساکن آلمان است، همچنان می‌نویسد و تسلطش بر شیوه‌های مدرن داستان‌نویسی و شناختش از تاریخ و اسطوره او را در زمره پرمخاطب‌ترین نویسندگان ایرانی قرار داده است