استانبول استانبول

برتراند آرتور ویلیام راسل، ارل راسل سوم ، همه‌چیزدان، فیلسوف، منطق‌دان، ریاضی‌دان، مورخ، جامعه‌شناس، نویسنده، فعال سیاسی، برنده جایزه ادبی نوبل و فعال صلح‌طلب بریتانیایی بود. راسل در سراسر عمر، خود را یک لیبرال، سوسیالیست و صلح طلب می‌نامید اگرچه بعضی مواقع بیان می‌کرد که ذهن شک‌گرای او موجب می‌شده که احساس کند که در معنای عمیق، در هیچ‌یک از این گروه‌ها قرار نداشته‌است. راسل، یکی از فیلسوفان برجستهٔ قرن بیستم به‌شمار می‌رود و «جنبش فلسفی مخالفت با ایدئالیسم» را در اوایل قرن بیستم رهبری می‌کرد. او را به همراه گوتلوب فرگه، جرج ادوارد مور و لودویگ ویتگنشتاین، از بنیان‌گذاران فلسفهٔ تحلیلی می‌دانند. او به‌همراه آلفرد نورث وایتهد سعی کرد تا با تلاشی بسیار زیاد و با کمک منطق کلاسیک، بنیانی منطقی برای ریاضیات بنا کند. برتراند راسل: «فلسفه از قدیم الایام ادعاهای بزرگ‌تری داشته است و نتایج کمتری نسبت به سایر شاخه‌های یادگیری داشته است... من معتقدم اکنون زمان آن فرا رسیده است که می‌توان به این وضعیت نامطلوب پایان داد» - بنابراین، کتاب دنیایی که من می شناسم، با تلاش کلاسیک برتراند راسل برای نشان دادن ماهیت، ظرفیت و محدودیت‌های روش منطقی- تحلیلی در فلسفه، آغاز می‌شود. فیلسوف بریتانیایی برتراند راسل کمک های قابل توجهی در این زمینه کرد، از جمله کمک به ایجاد حوزه ای از تحقیق به نام فلسفه تحلیلی و پیشبرد عمل منطق. او همچنین با تمرکز بر تجربه گرایی به روش های جدید به تأثیرگذاری بر توسعه فلسفه علم کمک کرد. زیربنای دیدگاه های راسل در مورد علم و متافیزیک در کتاب «دنیایی که من می شناسم» بیان شده است.

کتاب حاضر پس از دیباچه به زندگی نامه و عرفان جنید بغدادی از عرفای قرن سوّم هجری قمری اختصاص دارد. در این بخش، زندگی، استادان، اقران، شاگردان، اوضاع اجتماعی، فرهنگی و سیاسی، نگرش جنید درباره ی تصوّف و عرفان، ویژگی های مکتب عرفانی جنید، محنت ها، سخنان بزرگان درباره او، احوال قطعة رانیه و شرح تیجانی و آثار او بیان شده است. در بخش سوم مجموعه متونی که به «رسایل جنید» شهرت دارد و «علی حسن عبد القاهر» آنها را جمع آوری و تصحیح کرده و ترجمه شده و در بخش چهارم، سخنان و تعالیم و نظرگاه های ایشان آمده است. گفتنی است نقش محوری جنید به دلیل روش میانه ای که در سلوک خویش داشت و سخنانی که سنجیده و اصولی بر زبان می آورد، پیروی و تبعیتی که از قرآن و سنّت داشت، همه و همه به او شخصیتی قابل اعتماد بخشیده و به نحوی که هرگز شطحیاتی از او روایت نکرده اند. عرفان جنید دو ویژگی شگرف را در یک زمان در خود دارد: نخست آن که ارجمندترین معانی را در بستر تجربیات روحانی بر عرفان اسلامی افزوده است، و دیگر آن که به دلیل حساسیت های موجود در کاربرد کنایات و اشارات و لطایف، بسیار باریک عمل می کند.