اموال و حقوق مالی

سحر رفیع نویسنده‌ی جوانی‌ است که در چند سال گذشته داستان‌های کوتاهش جوایز معتبری از آن خود کرده است. مرده‌خوار اولین مجموعه داستان اوست که دوازده داستان کوتاه دارد و با وسواس از میان آثارش انتخاب شده. داستان‌های سحر رفیع پی‌رنگ‌های کلاسیکی دارند اما ماجراهایشان بدیع و نو هستند، اکثر داستان‌ها با حادثه یا اشاره‌ای کوچک، مانند یک خاطره یا بازدید از خانه‌ای برای اجاره کردن شروع می‌شوند و ناگهان راوی در هجوم رخدادهایی قرار می‌گیرد که نشانی از شر دارند. استفاده‌ی توام از فضاهای ذهنی و رئالیستی و تلفیق‌شان با هم و تبدیل کردن داستان به فضایی برای «دیگران»، «دیگرانی» که گاه پنهان‌اند به داستان‌ها ابعاد خاص بخشیده. در عین‌حال داستان‌های کتاب از نظری استراتژی روایی و فکری به هم متصل می‌شوند و جهانی برای مخاطب می‌سازند. هراس از مرگ، روابط خانوادگی عجیب و البته کشف اضطراب‌های عمیق، بن‌مایه‌ی داستان‌ها را تشکیل می‌دهند. مرده‌خوار خبر از تولد داستان‌نویسی می‌دهد که قواعد داستان کوتاه را بلد است و می‌خواهد چشم‌اندازی برای مخاطب بسازد که در آن زیبایی در حال انحطاط است.

چرا یک کارگردان فیلمنامه خاصی را انتخاب می کند؟ برای اینکه بازیگران طبیعی و واقعی جلوه دهند بعد از گرفتن یک صحنه چه کاری باید انجام دهند؟ چگونه می توانید یک سکانس پر برخورد و اکشن را در منطقه ای پرتردد و معروف مثلا در قلب منطقه الماس نیویورک اجرا کرد؟ و نکات بسیار زیاد دیگری که درباره ساخت فیلم از ابتدا تا انتها مورد نیاز است را سیدنی لومت یکی از کارگردانان معتبر دوران ما در کتاب فیلم ساختن به تفصیل بیان می کند. لومت این کتاب را در ۱۳ بخش تنظیم کرده که عبارت است از: «کارگردان: بهترین شغل جهان»، «فیلم نامه: آیا نیازی به نویسنده هست؟»، «سبک»، «بازیگران: آیا بازیگر می تواند خجالتی باشد؟»، «دوربین: بهترین دوست کارگردان»، «طراحی صحنه و لباس»، «بالاخره رسیدیم به ساختن فیلم»، «دیدن کار روز قبل رنج و سرمستی»، «اتاق تدوین بالاخره تنهایی»، «آوای موسیقی: صدای صدا»، «میکس: تنها بخش خسته کننده سینما»، «کپی اول کودکی متولد می شود» و «استودیو: آیا تمام زحمات من برای این بود؟». مترجم این کتاب در مقدمه ای نوشته: «یکی از مهم ترین ویژگی های «فیلم ساختن» این است که چیزهایی را درباره بازیگرها و کار با آنها می گوید که در هیچ کلاس درسی نمی توان آنها را شنید و یاد گرفت. لومت ... دنبال این بوده که توضیح دهد خودش به عنوان کارگردانی خوب و قابل احترام در سینمای امریکا، چگونه فیلم می ساخته؛ برای این است که همه چیز را از اول توضیح می دهد ... تا در نهایت به خواننده اش بگوید فیلم کاری گروهی است نه کاری شخصی».

دویدن در میدان مین در چهار پرده نوشته شده و در پادگانی جریان دارد که اختناق شدیدی برپاست و سربازها و آدم هایی که در آنجا هستند را سخت شکنجه می کنند.

در حقیقت شاهد هستیم که فرمانده مرکز، امیرماهان و یاقوت را به دلیل عاشق شدن و تفکر در مورد چیستی دنیا و خدا مورد بازخواست قرار می دهد.

این کتاب به عنوان نامزد بخش هنری جایزه ی کتاب سال دفاع مقدس معرفی شد.» در بخشی از این اثر می خوانیم: «غروب بود. من زل زده بودم به پشت دست هاش. هر دو وحشت کرده بودیم.

بس که نزدیک شده بودیم به هم. بس که معصومیت ریخته بود آن جا، پشت دست ها.

بعد، من با انگشت اشاره، خطی فرضی و مورب، درست از وسط ساعد تا انگشت کوچک دست راست اش کشیدم و به او گفتم که عمیقا دوستش دارم.» کتاب حاضر را نشر «چشمه» منتشر کرده است.