اژدهایان دلتورا جلد 2، دروازه سایه

کتاب جامعه‌شناسي جوانان ايران: شتاب و تنوع تغييراتى كه جامعه‏ى در حال گذارِ ايران تجربه مى‏كند در كنار تحول در ساختار و نهادهاى اجتماعى، پيچيدگى و اهميت فراوانى به مسائل جوانان بخشيده و بازانديشى در پديده‏ى جوانى و جايگاه جوانان در جامعه را به ضرورتى حياتى بدل كرده است. نويسنده‏ى اين كتاب با طرح و تشريح چند فرضيه در خصوص مفهوم‏سازى و بازنمايى جوانان، تأثيرپذيرى شهروندى جوانان از زمينه‏هايى چون سرمايه‏ى فرهنگى، اجتماعى و اقتصادى؛ متنوع بودن تجارب جوانى و ناممكن بودن نظريه‏پردازى از آن‏ها در جهتى واحد؛ اهميت يافتن فزاينده‏ى فردگرايى، تمايزطلبى و استقلال‏جويى به عنوان اضلاع اصلىِ هويتى و ارزشى طيفِ رو به تزايدى از جوانان، اين ديدگاه را مطرح مى‏كند كه نوعى جابه‏جايى در ميدان عمل جوانان و افق ذهنى و نگرش‏هاى آن‏ها ايجاد شده است كه در نتيجه‏ى آن، خود را هم‏زمان با طيفى از فرصت‏ها و محدوديت‏ها ــ متفاوت از تجربه‏ى نسل‏هاى گذشته ــ روبه‏رو مى‏بينند. جامعه‏شناسى جوانان ايران برپايه‏ى تحقيقات تجربى نويسنده در ايران (با شيوه‏هاى كمّى و كيفى) نوشته شده و كوشيده است تا در فصول نه‏گانه‏ى كتاب تبيينى جامعه‏شناختى از آن‏ها به دست دهد.

کتاب پرده‌ي نقره‌اي (جامعه‌شناسي سينما در ايران):بر سر آن است که تحلیلی از معرفی و گسترش سینما، همچون یک نهاد فراغتی، صنعت فرهنگی و هنر ملی، در جامعه و فرهنگ ایران ارائه کند. نخستین مکان نمایش فیلم برای عموم در تهران در 1283 (1904) دو سال پیش از صدور فرمان مشروطیت افتتاح شد. در آن زمان جامعۀ ایران عمدتاً جامعه‌ای روستایی و سنتی بود. نخستین فیلم ایرانی در 1309 در تهران نمایش عمومی پیدا کرد. در سال 1398 جمعاً 72 فیلم داستانی جدید (اکران اول) به‌استثنای فیلم‌های گروه هنر و تجربه نمایش در‌آمد. در این سال ایران کشوری عمدتاً شهرنشین و نیمه‌توسعه‌یافته بود. در طول این دوره نهاد سینما در جامعه و فرهنگ ایران از منازل گوناگون گذر کرده است. کتاب ، تاریخ سینما در ایران را به 7 دوره شامل دوره پیدایش ( اواخر قاجار)، دوره تثبیت ( دوره پهلوی اول)،دوره گسترش ومردمی شدن (1320 تا 1357)، دوره تزلزل جایگاه (1357-1362)، دوره بازسازی( 1362-1370)،  دوره رشد و توسعه ناپایدار (1370-1393)، دوره رونق دوباره محدود(1393-1398) ، تقسیم کرده و فصلی را نیز به دوره کرونا اختصاص داده ووضعیت سینما درایران را تاسال ر1401 تعقیب کرده است . کتاب در این بسترکرونولوژیک به تفصیل به مباحثی مثل تحولات سالن های سینما، مخاطبان سینما، نقش و معنای سیاسی و فرهنگی سینما، سینما ی دیجیتال و تاثیر کرونا بر سینما پرداخته است. افزون بر این ، نویسنده با معرفی مفاهیم نویی همچون سینما ی چند بعدی، گفتمان سینما ،و کارکرد و منزلت آن گام هایی در راستای تئوریزه کردن نگاه جامعه شناسانه به سینما برداشته است .