اکنون ميان دو هيچ (مجموعه اشعار)

این مجموعه زیبا شامل زندگی‌نامه‌های فیلسوفان معروف است که با هدف آشنایی شما عزیزان با اندیشه‌ها و دیدگاه‌های آن‌ها تدوین شده است. در هر کتاب، علاوه بر ارائه اطلاعات زندگی‌نامه‌ای، افکار هر فیلسوف به طور کلی و همچنین در رابطه با رویدادها و تغییرات فکری و اجتماعی و فرهنگی دوران خود به شما ارائه می‌شود. این مطالب به زبان ساده و روشن ارائه شده‌اند تا به همه علاقه‌مندانی که تا به حال با مفاهیم فلسفی زیادی آشنا نبوده‌اند، امکان مطالعه و درک راحت‌تری داشته باشند. این کتب می‌توانند به شما انگیزه‌ای برای علاقه‌مند شدن به مطالعه و تحقیقات فلسفی بیشتر بدهند. دربارهٔ جان دیویی، باید گفت که او در تاریخ ۲۰ اکتبر ۱۸۵۹ در نزدیکی مرز کانادا در ورمانت به دنیا آمد. خانوادهٔ دیویی به مدت سه نسل به کشاورزی در ورمانت اختصاص داده بودند و پدر جان، آرچیبالد، یک مغازهٔ خواربارفروشی در شهر برلینگتون راه‌انداخته بود که در آن زمان این شهر کوچک اما بازار چوب پررونقی در کنار دریاچهٔ چمپلین داشت. مادر جان، به نام لوسیندا، از خانواده‌ای سیاسی محلی معتبر به شمار می‌رفت. نیای جان نیز در واشنگتن به عنوان نمایندهٔ کنگره خدمت می‌کرد. بچگی جان دیویی در دوران جنگ داخلی آغاز شد و او در سن یک سالگی با مواجهه با این رخدادهای غم‌انگیز، به سمت مبارزه با نابرابری‌های اجتماعی کشانده شد. او در محیطی فقیر و کم‌آب و خشک بزرگ شد، اما همواره از پیش‌داوری به ایمان به ارزش‌های انسانی و عدالت پیروی کرد. این زندگی برای او آغاز به سختی‌های زیادی کرد، اما او به موفقیت‌های بزرگی دست یافت.

معرفی کتاب گذشته حیاتی معماری همچون حوزه‌ای دارای همگرایی با توسعه در یک‌سو و میراث در سوی دیگر، می‌تواند حوزه‌ای منتخب باشد برای مطالعهٔ تأثیرات توسعه‌ای بر سنّت و میراث و عکس‌العمل‌هایی هویّتی که این تأثیرات ایجاد می‌کنند. آشکار است که طرح‌های مدرن‌ساز توسعه، محرّک‌هایی اساسی هستند برای تحوّلات تاریخی در تمامی جهان، و ایران سدهٔ اخیر نیز از این قاعده مستثنی نبوده‌است. همزمان تردیدی هم نیست که توسعه باعث تضعیف سنّت‌ها و تغییر چشم‌اندازهای تاریخی می‌شود و بنابراین، واکنش‌‌هایی را نیز در تمامی حوزه‌های اجتماعی و سیاسی برمی‌انگیزد. مدّعای کتاب حاضر آن است که رابطهٔ میان اصالت و هویّت و میراث در یک سو و توسعه در سوی دیگر، به بهترین نحوی به‌واسطهٔ طراحی معماری به موضوع تجربهٔ روزانه و جسمانی، ملموس‌ و نزدیک‌ تبدیل شده و از این رو قابل درک، تحلیل و بررسی است. با تکیه بر چنین مدّعایی، کتاب حاضر با جزئی‌نگری، به مطالعهٔ طرح‌های معماری و گفتمان‌های ناظر بر ساخت بناها و شهرک‌سازی‌ها در دو دههٔ ۱۳۵۰ و ۱۳۷۰ می‌پردازد. یعنی از زمانی که تبعات توسعه، معماران ایرانی را به لزوم توجه به این امر فراخواند تا زمانی که بار دیگر جامعهٔ معماری کشور مشارکت فعّالی را در طرح‌های توسعه‌ای در کشور عهده‌دار گشت.