بپر بغلم

کتاب نیچه (3)": به قلم "مارتین هایدگر" ماثری است که در آن به تفسیر "نیچه" از دیدگاه خود می پردازد. این اثر که پیش از این دو جلد دیگر از درس گفتارهای "مارتین هایدگر" را پیرامون آرا و فلسفه ی "نیچه" در برداشته، این بار در جلد سوم با عنوان "نیچه (3)"، شامل درس گفتارهایی است که به سبب تعطیلی ناگهانی دانشگاه فرایبورگ در سال 1939، فرصت نشد که در کلاس درس ادا شود. در این مجلد "مارتین هایدگر" مطالب قبلی خود را جمع بندی می کند و از لزوم ارتباط میان ایده ی " بازگشت جاودان همان" و "اراده معطوف به قدرت" سخن می گوید. علاوه بر این در این جلد از کتاب "نیچه" به قلم "مارتین هایدگر"، بحث حائز اهمیتی پیرامون "نیست انگاری اروپایی" و بی ارزش شدن ارزش ها در نگاه "نیچه" صورت می گیرد. از نظر "مارتین هایدگر"، منظور "نیچه" از ارزش همان هستی است. "مارتین هایدگر" در تشریح بحث "نیست انگاری اروپایی" از دیدگاه "نیچه"، مسائلی را مطرح می کند که مفهوم نیست و هیچ، دیدگاه "نیچه" نسبت به روان شناسی و کیهان شناسی، صورت های مختلف نیست انگاری و خاستگاه آن، ارزش های عالی به مثابه ی مقولات و ارزش گذاری های جدید، نیست انگاری به مثابه ی تاریخ، ارزش گذاری در پویایی با اراده ی معطوف به قدرت، بحث سوبژکتیویته در تفاسیر "نیچه" از تاریخ، تفسیر اخلاقی وی از متافیزیک، متافیزیک و جنبه ی انسان انگارانه، تسلط سوژه در دوران جدید، کوگیتوی دکارتی، مواضع بنیادی "نیچه"و "دکارت" و موضع شخص "نیچه" نسبت به "دکارت"، تفاوت های هستی شناختی، تفسیر هستی از جهت پیشینی بودن و سپس طرح آن به مثابه ی اراده ی معطوف به قدرت، ایده، شرط، خلا و وفور از جمله ی این مسائل هستند

کتاب حکايت هاي محله ما یکی از مجموعه اثار نجیب محفوظ است. این رمان که جنجالی‌ترین اثر محفوظ محسوب می‌شود تا سال‌ها در کشور مصر ممنوع بود و در لبنان چاپ شد. او در این کتاب به زندگی چندین نسل از افراد یک کوچه می‌پردازد که در تلاش هستند تا حق خود را از کلاهبرداران پس بگیرند. محفوظ برای پیش بردن رمانِ خود از داستان‌هایی مانند «آدم و حوا» و «هابیل و قابیل» استفاده کرد. مذهبیون مصر این وضعیت را تحمل نکردند و محفوظ به دلیل نگارش این کتاب، مرتد اعلام شد. او بعدها مجدداً مورد خشم جامعه‌ی مذهبی قرار گرفت و یکی از مبارزان اسلامی با چاقو به گردن او آسیب زد.

لئو توي اتاقش يك صندوق بزرگ داشت. اين صندوق پر از لباس هاي جورواجور بود كه لئو دوست داشت آن ها را بپوشد. وقتي دوست هايش دور هم جمع مي شدند، داستان هاي جورواجور مي ساختند و آن داستان ها را با نمايش اجرا مي كردند...