تاریخ ایران باستان

... جنگ واقعي آن چيزهايي بود که خودش از اشغال چين به دست ژاپني‌ها در 1937 ديده بود؛ جنگ واقعي رزمگاه‌هاي قديمي هونگ جائو و لونگ هوا بود که هر بهار استخوان مردگان دوباره در شاليزارها سبز مي‌شدند و به سطح آب مي‌‌آمدند؛ جنگ واقعي هزاران پناهنده‌ي چيني بود که انبوه انبوه در جان‌پناه‌هاي چوبي پوتونگ از وبا مي‌مردند؛ جنگ واقعي سرهاي غرقه به خون سربازان کمونيست بود که در سراسرِ بندِ چيني‌ها بر سرِ نيزه زده بودند. در جنگ واقعي کسي نمي‌داند طرفِ کيست، و نه پرچمي در کار است، نه گوينده‌اي، نه برنده‌اي. در جنگ واقعي دشمني در ميانه نيست. ـ از متن کتاب ـ   آميزه‌ي درخشاني از تاريخ، زندگي‌نامه‌ي نويسنده و تخيل و تأملي که بالارد استاد مسلّم آن است. يک موفقيت ادبي باورنکردني است و چنان تکان‌دهنده است که تحمل آن تقريباً ناممکن است. ـ آنتوني بورگس ـ   اثري که از تخيلي عميق و تکان‌دهنده نشئت گرفته است. ـ ريچارد ايدر، منتقد لس‌آنجلس تايمز ـ   امپراتوري خورشيد يک شاهکار است، و مثل همه‌ي شاهکار‌ها زاويه‌ي نگاه نويسنده زاويه‌اي غيرمنتظره و کمي نامتعارف است و تأثير عميق اثر نيز از همين ديدگاه ناشي مي‌شود. ـ منتقد ادبي گاردين ـ

جنگ پدیده‌ی غریبی است که نتیجه‌ای جز ویران‌گری، قتل انسان و نابودی زیرساخت‌های‌ کشورهایی که گرفتارش هستند، ندارد. اما موضوعی که معمولا پس از پایان جنگ و کشتار به فراموشی سپرده می‌شود، افسردگی، در خودفرورفتگی، اضطراب و ناامیدی است که گریبان مردان و زنانی را که برای حفظ کشورشان پا در میان نبرد گذاشته‌‌اند، می‌گیرد. آن‌ها راوی زنده و بیدار درگیری‌ها و مبارزات مرگ‌باری هستند که روح آزرده و جسم مجروح‌شان تاب یادآوری‌شان را ندارد. اتاق افسران، روایتی است ژرف و تکان‌دهنده‌ از افرادی که پس از پشت سر گذاشتن تجربه‌ی جنگ، توان زندگی کردن را از دست داده‌اند. تنهایی و یاس ویران و زمین‌گیرشان کرده، در اوج استیصال آرزوی مرگ می‌کنند. مارگ دوگن، نویسنده‌ی شناخته شده و شصت‌و‌دو ساله‌ی فرانسوی، در این کتاب تلاش کرده از طریق دیدگاه مجروحی جنگی قصه را به پیش ببرد. چهره‌ی شخصیت‌ها آسیب دیده و در یکی از اتاق‌های بیمارستان بستری و درمان می‌شوند. راوی داستان، بعد از گذراندن شبی عاشقانه با دختری کلمانس نام، در راه وظیفه یا هدف، راهی جبهه شده، به شدت آسیب دیده و در مرکزی درمانی مداوا می‌شود: «پس از سرکشی آخرین پرستار شب، چراغ‌ها یکی‌یکی خاموش می‌شوند. غذایی را که خورده‌ام بالا می‌آورم، چون معده‌ام از تنها کار کردن، بدون پشتیبانی دندان‌هایم خسته شده. هیچ بهبودی در وضع رو به نابودی‌ام حس نمی‌کنم. منتظرم نوزادی از آغوش پر محبت مادر و پدرش کنده شود تا جراح‌ها بتوانند فک بالااش را به من پیوند بزنند.» نویسنده، عمق فاجعه را چنان واقعی و ملموس به تصویر می‌کشد که پشت آدمی می‌لرزد. ما آدم‌ها چه موقع می‌خواهیم از این جنایت دست‌جمعی دست برداریم؟