تاریخ روابط بین‌‌الملل

معرفی کتاب شاهنامه به نثر شاهنامه ی فردوسی، این کاخ بلندی که حکیم فرزانه از نظم بنا نهاده، همواره با داستان های حماسی و شکوهمند خود از جایگاه ویژه ای در ادبیات پارسی و ذهن پارسی زبانان برخوردار است. قطعا مطالعه ی شاهنامه در قااب شعری موزون، لذتی عمیق تر برای خواننده به ارمغان می آورد اما گاهی برای مخاطبانی که پیش زمینه ادبی قوی ندارند و یا از سن و سال کمتری برخوردارند، تجربه ی آگاه نبودن به نحوه ی صحیح قرائت ابیات ممکن است کمی دلسرد کننده باشد و حتی خواننده را از این اثر جاودان ادبی دور کند. لذا برای بهره مندی بهتر از داستان های جذاب و پرماجرای شاهنامه و برقراری ارتباط بیشتر با متن آن، مطالعه ی کتاب شاهنامه به نثر، بی گزند از باد و باران به قلم کاوه گوهرین پیشنهاد می شود. نویسنده ی این اثر با مطالعه ی تمام تصحیح های موجود از شاهنامه ی فردوسی، اقدام به بازگردانی آن به نثر با تلفیقی از ادبیات امروز و زبان فاخر قرن پنجم نموده است. بدین ترتیب خواننده گرفتار دام وزن و قالب شعری نمی شود اما از طرف دیگر از فضای اصلی داستان ها که به سیاق قرن پنجم هجری نوشته شده هم دور نمی ماند. از دیگر ویژگی های مثبت این کتاب توضیح اسم اشخاص و مکان ها در پانوشت کتاب است که مخاطب را از دردسر جستجو کردن آن در بیرون از کتاب، نجات می دهد. همچنین خیال خواننده از بابت کامل بودن داستان ها راحت است چرا که مولف اذعان داشته که هیچ داستانی را خلاصه یا حذف نکرده و تمام روایت ها را از آغاز تا پایان به طور کامل به نثر تبدیل کرده است. این مجموعه ی فاخر ادبی که برای مخاطب امروزی طراحی شده را انتشارات نگاه در یک جلد کتاب هفتصد و نود و دو صفحه ای به چاپ رسانده است.

معرفی کتاب گزیده اشعار حسین منزوی منزوى چندان در قيد و بند حفظ ظاهر نبود، وقتى محمدعلى بهمنى دوست شاعرش زبان به نصيحت دوستانه‌اى مى‌گشايد شايد او اندكى متنبه شده و به راه آيد، به وى پاسخى رندانه مى‌دهد: «در نيم قرن ديگر، حتى زودتر، هيچ‌كس نمى‌پرسد منزوى يا بهمنى چگونه زندگى مى‌كرد، سير بود يا گرسنه، تنها به شعر ما نگاه مى‌كنند.» شعر منزوى برآمده از نحوه سلوك او با زندگى بود، جوشيده از عواطف و احساسات رقيق، همان‌هايى كه رشته زندگى‌اش را از هم گسيخت. شعر كمتر شاعرى به حد حسين منزوى ناشى از دغدغه‌ها و فراز و فرودهاى زيستى شاعر است، زندگى‌اش سلسله‌اى از ناكامى‌ها و نامرادى‌ها است و همواره درگير روزمرگى‌هاى جارى زندگى بود، اما دغدغه اصلى‌اش يعنى خلق آثارى ماندگار هيچ‌گاه از ذهنش حتى در اوج درماندگى‌ها به در نرفت. تصويرى كه به ويژه در ساليان پايانى عمرش از او در ذهن‌ها مانده، مردى آشفته حال و پريشان و از هم گسيخته بود كه هيچ قرابتى با وجه هنرمندانه او نداشت، بهترين وصف حالش از زبان خودش مى‌باشد : مرا نديده بگيريد و بگذريد از من         كه جز ملال نصيبى نمى‌بريد از من زمين سوخته‌ام. نااميد و بى‌بركت         كه جز مراتع نفرت نمى‌چريد از من