تاریخ پرستاری

کتاب « ایران و ادیان باستانی » از کتاب‌های مرجع مهم در رشته ایران و باستان‌شناسی با گرایش ادیان و از کتاب‌های درسی دانشگاهی در آمریکا به شمار می‌رود . آنچه درباره موضوع و روش تدوین این کتاب باید گفت این است که با وجود گذشت دو دهه از نخستین چاپ آن در سال ١٩٩٠ از تازگی و اهمیت پژوهشی آن کاسته نشده و هنوز درباره این موضوع اثری با این تفصیل و چنین مستند و جامع نوشته نشده است . نویسنده همه منابع پیش از خود و همزمان خود را دیده و به طور مقتضی از آنها استفاده کرده و همراه با محتوای ارزشمند کتاب ، کتاب‌شناسی پر ثمری عرضه کرده است . هر چند موضوع کتاب ، همانطور که از نام آن برمی‌آید ، درباره ارتباط ایران و ادیان باستانی است. اما نویسنده برای توضیح آنچه به ایران مربوط می‌شود و در کتاب مقدس از آنها یاد شده است ، اعم از نام شاهان و کسان و جاها و هر موضوع دیگر ، دست به تحقیقات گسترده زده و در واقع دوره‌ای از تاریخ باستانی ایران و در ارتباط با جهان آن روزگار را به تفصیل بررسی کرده است . همین دو ویژگی ، یعنی گستردگی پژوهش‌ها و ارتباط آن با کتاب مقدس ، مترجم را از جهت ضرورت مراجعه به منابع ، با دشوارترین کار تحقیق و ترجمه روبرو ساخته است . کتاب « ایران و ادیان باستانی » در ١٤ بخش از زمان مادها تا بررسی دین زرتشتی و آیین میترا ( مهرپرستی ) را در بر می‌گیرد .

حدود ۱۴۰۰  سال پیش، زمانى که اروپاى غربى در قرون تاریک تحلیل مى‏ رفت،صحراهاى عربستان به یک امپراتورى درخور توجه هستى بخشید. جنگجویان عرب،که دین تازه‏اى به نام اسلام محرکشان بود، در ظرف یک دهه آنچه را اکنون سوریه،فلسطین، مصر و بیش‏تر عراق است فتح کردند. آن‏ها در ظرف کمى بیش از یک قرن‏ امپراتورى‏ اى را بنا نهادند که بخش‏ هاى عمده‏ اى از سه قاره - آفریقا، آسیا و اروپا - رادربر مى ‏گرفت و جانشین تمدن‏‌هاى قدیمى ‏تر بیزانس در غرب و ایران ساسانى درشرق شد. امپراتورى‏‌اى که این جنگجویان راه خدا ایجاد کردند در اوج خود بزرگ‏تر از امپراتورى‏روم بود و از اسپانیا و پرتغال در غرب تا مرزهاى هندوستان و چین در شرق امتداد داشت. امپراتورى اسلامى، در جریان این گسترش‏ یابى، دین و زبان خود را براى‏مردمانى با پیشینه‏‌هاى قومى، دینى و زبانى مختلف به ارمغان آورد. نه امپراتورى‏‌هاى ‏روم، بریتانیا، یا روسیه چنین جمعیت گوناگونى را به خود جذب کردند و نه هیچ‏ امپراتورى دیگرى پیش یا پس از آن. به گفته پژوهشگر آلبرت هورانى، امپراتورى‏ اسلامى از وحدتى برخوردار بود که مرزهاى زمانى و مکانى را درنوردید؛ زبان عربى ‏توانست راه به دیوان بگشاید و در سرتاسر دنیا نفوذ کند؛ مجموعه دانشى که سلسله‏ اى ‏از آموزگاران بلندآوازه آن را طى قرن‏ ها انتقال دادند، جامعه ‏اى اخلاقى را محفوظ نگه‏‌داشت، حتى زمانى که فرمانروایان تغییر کردند؛ مکان‏‌هاى زیارتى، مکه و بیت‏ المقدس، قطب‏‌هاى ماندگار دنیاى انسانى بودند، هر چند قدرت از شهرى به شهردیگر نقل مکان مى‏‌کرد.