تاکسی‌سواری

خوان‌ رولفو در پدرو پارامو، که‌ آکنده‌ از نومیدی‌ و سنگدلی‌ است‌ و تسلسل‌ زمانی‌ در آن‌ به‌کلّی‌ گسسته‌ است‌، به‌ شیوه‌ای‌ شاعرانه‌ و رئالیستی‌ جهان‌ ناپدید شده‌ پیش‌ از انقلاب‌ و استثمارگری‌های‌ مالک‌ مستبد آن‌ را با زبانی‌ عاری‌ از خشونت‌ و حتی‌ تلخی‌ باز می‌گوید. دوران‌ محدود و درخشان‌ نویسندگی‌ خوان‌ رولفو یکی‌ از شگفتی‌های‌ ادب‌ امریکای‌ لاتین‌ است‌. او نویسنده‌ای‌ است‌ که‌ نسبت‌ به‌ بی‌عدالتی‌ اعتراض‌ نمی‌کند اما، در سکوت‌، از وجود آن‌ همچون‌ بخشی‌ از یک‌ بیماری‌ مسری‌، که‌ زندگی‌ نام‌ دارد، رنج‌ می‌برد. خوان‌ رولفو در رمان‌ پدرو پارامو داستان‌ نمی‌پردازد، او عصاره‌ تجربه‌ای‌ را که‌ در جهان‌ پیرامون‌ خویش‌، جهان‌ سایه‌های‌ بدون‌ جسم‌، بر آن‌ دست‌ یافته‌ ارائه‌ می‌دهد.

معرفی کتاب آسمان، کیپ ابر

مجموعه‌ای از داستان‌های کوتاه با حال و هوای عشق، اندوه، فقدان و زندگی که تا مدت‌ها پس از تمام شدن اثر همراه شما خواهند ماند. کتاب آسمان، کیپ ابر اثری خواندنی به قلم سید محمود حسینی‌ زاد است که 13 داستان کوتاه و جذاب را دربرمی‌گیرد.

درباره کتاب آسمان، کیپ ابر:

این مجموعه‌ی شگفت‌انگیز عنوان آخرین قسمت از سه‌گانه‌ای است که دو قسمت دیگر آن، به نام‌های سیاهی چسبناک شب و این برف کی آمده قبل‌تر به چاپ رسیده‌اند. قرار بر این بود که آسمان، کیپ ابر دومین کتاب از این سه‌گانه قرار بگیرد اما در نهایت، به دلیل تاخیر زیاد در گرفتن مجوز، دیرتر از دو مجموعه‌ی دیگر به چاپ رسید. سید محمود حسینی زاد (Mahmoud Hosseini Zad) برای نوشتن این کتاب از زندگی شخصی خود و اطرافیانش الهام فراوانی گرفته و البته کمی هم چاشنی تخیل به آن اضافه کرده است. او خود بیان می‌کند که در پس تمام قصه‌ها یک بغض نترکیده وجود دارد. هنگام مطالعه‌ی این اثر احساس می‌کنیم کنار دوستی صمیمی به گپ زدن نشسته‌ایم و او برایمان از ماجراهایی که از سر گذرانده می‌گوید. البته این موضوع نباید باعث شود گمان ببریم حسینی زاد در کتاب آسمان، کیپ ابر دست به خاطره‌گویی یا بیوگرافی‌نویسی زده است؛ بلکه او عناصری را از تجارب خود وام گرفته و از طریق آن اثری دلپذیر را خلق کرده است. نثر روان، تند و کوتاه او در این کتاب، همانند دیگر آثارش، باعث شده قصه‌های کتاب آسمان، کیپ ابر به یکی از پرکشش‌ترین داستان‌ها تبدیل شوند. قدرت خالق کتاب در تصویرسازی داستان‌ها، به خصوص ترسیم مناظر طبیعی و همچنین توجه فراوان به جزئیات از ویژگی‌هایی است که دو چندان به جذابیت کتاب افزوده است. محمود گفت دلم تنگ مي‌شود، هنوز هم بعد از اين‌همه سال گاهي صدايم مي‌کند بيشتر بين خواب‌وبيداري، يا وقتي جايي هستم غريب و ناآشنا. وقتي باران‌هاي طولاني مي‌بارد صدايم مي‌کند. صدايش مدام دوروبرم است. هنوز هم گاهي دلم مي‌خواهد تلفن را بردارم و شماره‌اش را بگيرم و او گوشي را بردارد و بگويد «الو»، من سلام کنم و او بگويد «محمودجان!»   ـ از متن کتاب ـ