توله‌های تلخ

کتاب « ایران و ادیان باستانی » از کتاب‌های مرجع مهم در رشته ایران و باستان‌شناسی با گرایش ادیان و از کتاب‌های درسی دانشگاهی در آمریکا به شمار می‌رود . آنچه درباره موضوع و روش تدوین این کتاب باید گفت این است که با وجود گذشت دو دهه از نخستین چاپ آن در سال ١٩٩٠ از تازگی و اهمیت پژوهشی آن کاسته نشده و هنوز درباره این موضوع اثری با این تفصیل و چنین مستند و جامع نوشته نشده است . نویسنده همه منابع پیش از خود و همزمان خود را دیده و به طور مقتضی از آنها استفاده کرده و همراه با محتوای ارزشمند کتاب ، کتاب‌شناسی پر ثمری عرضه کرده است . هر چند موضوع کتاب ، همانطور که از نام آن برمی‌آید ، درباره ارتباط ایران و ادیان باستانی است. اما نویسنده برای توضیح آنچه به ایران مربوط می‌شود و در کتاب مقدس از آنها یاد شده است ، اعم از نام شاهان و کسان و جاها و هر موضوع دیگر ، دست به تحقیقات گسترده زده و در واقع دوره‌ای از تاریخ باستانی ایران و در ارتباط با جهان آن روزگار را به تفصیل بررسی کرده است . همین دو ویژگی ، یعنی گستردگی پژوهش‌ها و ارتباط آن با کتاب مقدس ، مترجم را از جهت ضرورت مراجعه به منابع ، با دشوارترین کار تحقیق و ترجمه روبرو ساخته است . کتاب « ایران و ادیان باستانی » در ١٤ بخش از زمان مادها تا بررسی دین زرتشتی و آیین میترا ( مهرپرستی ) را در بر می‌گیرد .

ظهر سی ام آوریل سال ١٩٧٥، ستونى از تانک‏‌هاى تحت فرمان نیروهاى ویتنام شمالى‏ دروازه‏هاى کاخ ریاست جمهورى ویتنام جنوبى را در سایگون فرو ریختند و وارد محوطه کاخ شدند. رهبر ویتنام جنوبى طى پیامى تسلیم بى‏ قید و شرط خود را اعلام‏ کرد. تسلیم ویتنام جنوبى در برابر ویتنام شمالى در سال ١٩٧٥، پس از دو هزار سال‏ درگیرى‏‌هاى خارجى و داخلى براى تعیین سرنوشت کشور، نقطه عطف بزرگى بود. درخلال قرون متمادى، مردم ویتنام براى راندن متجاوزان گوناگون خارجى ظفرمندانه‏ دست به ‏دست همدیگر داده، اما در این راه بارها و بارها نیز به قهقراى جنگ‏هاى تلخ‏ داخلى افتاده بودند. آن گونه که در تاریخ ثبت شده، ویتنام نخستین بار در سال ١١١ قبل از میلاد توسط امپراتورى چین تسخیر شد. تا چند هزار سال بعد از این تاریخ، ویتنام حکم یکى ازاستان‌‏هاى چین را داشت. ویتنامى‌‏ها به چینى‏‌ها به دیده تحسین مى‏ نگریستند و بخش‏ اعظم فرهنگ چین را در فرهنگ خود ادغام کرده بودند، اما در عین حال سوداى‏استقلال نیز داشتند. در سال ٩٣٨ ویتنامى‏ ها براى مطالبه استقلالشان به قدر کفایت نیرو بسیج کرده بودند. نیروهاى تحت فرمان ژنرال نِگو چوین چینى‏ ها را در نبردى در شمال‏ ویتنام، نزدیک هایفونگِ امروزى، شکست داد. قبل از جنگ، سربازان ژنرال نِگو چوین‏در بسترِ رودى پُر جزر و مد در باچ دانگ دیرک‏ هاى نوک فلزى فرو کردند. با بالا آمدن‏ سطح آب، وقتى دیرک‏ ها زیر آب بودند و دیده نمى ‏شدند، ویتنامى ‏ها قایق ‏هاى چینی را با ترفند به صحنه کارزار کشیدند. با پایین رفتن آب،قایق‏هاى چینى در میان دیرک‏ ها به دام افتادند و به سهولت توسط ویتنامى‏‌ها نابود شدند.