

تو به اصفهان بازخواهی گشت
24,000 تومان
مصطفی انصافی نویسندهی جوانی است که در اولین تجربهی رواییاش رمانی نوشته مملو از داستانهای ریشهزده در تاریخ.
رمانِ تو به اصفهان بازخواهی گشت روایتی است چندسویه از زندگی و سؤالهای چند شخصیت که به خاطرِ جبر مکان و زمان در موقعیتی خاص کنار هم قرار میگیرند.
استاد دانشگاهی جوان و البته خسته از شرایطش که در فکر مهاجرت است، به دختری لهستانی برمیخورد که برای یافتنِ ریشههای دوردستِ خانوادگیاش به ایران آمده است.
دختری که پیشینهای مبهم دارد و ناگهان قصهی او تبدیل میشود به انگیزهای برای روایتِ قهرمانِ اول رمان… انصافی در این رمان تلاش کرده با توجه به قابلیتهای ژانری و ترسیم پلاتْ رمانی بنویسد که در عینِ سرک کشیدن به زوایای پنهانماندهی تاریخِ ایران، رگههای زیستی و وجودی قهرمانهای بلاتکلیفش را نیز برملا کند.
آمدن زنانِ لهستانی به ایران در سالهای حضورِ متفقین در ایران تنها جرقهای است برای آتش گرفتنِ انبارِ عظیمی از خطرات و خطرات. تا جایی که خوانندهی رمان در هر بخش با واقعیتهایی روبهرو میشود که میتوانند به جذاب شدنِ روند روایی اضافه کنند.
تو به اصفهان بازخواهی گشت قصهی کشف است. کشفِ گذشتهای ناامن و قصهدار که ناگهان همهچیز را عوض میکند… همهچیز را…
در انبار موجود نمی باشد
تو به اصفهان بازخواهی گشت
نویسنده |
مصطفی انصافی
|
مترجم |
—-
|
نوبت چاپ | 6 |
تعداد صفحات | 276 |
نوع جلد | شومیز |
قطع | رقعی |
سال نشر | 1400 |
سال چاپ اول | —— |
موضوع |
ادبیات
|
نوع کاغذ | —— |
وزن | 0 گرم |
شابک |
9786007405260
|
وزن | 0.0 کیلوگرم |
---|
اطلاعات فروشنده
- فروشنده: aisa
- هیچ ارزیابی یافت نشد!
قصه حسين کرد شبستري
معرفی کتاب قصه حسین کرد شبستری اثر ایرج افشار
مثل خون در رگهای من: نامههای احمد شاملو به آیدا
احمد شاملو
در بخشی از کتاب مثل خون در رگهای من میخوانیم: نمیدانم. نمیدانم این «بدترین شبها» را شروع کردهام یا دارم شروع میکنم. اما، به هر تقدیر، این ساعات تاریک و بیامید، این روزهایی که دست کم، اگر هیچ موفقیت دیگری درش نبود، اینش بود که به امید دیدار تو شروع میشد و حتی اگر هم در آخرین ساعات شب با نومیدی کامل، مثل دفتری بر هم نهاده میشد، باز این امید که فردا بتوانم ببینمت زنده نگهم میداشت، میدانی؟ از فردا صبح، دیگر این امید را هم از دست خواهم داد. امید بزرگی بود که اقلاً روزی یک بار تو را ببینم. اقلاً این امید به من نیروی آن را میداد که صورتم را بتراشم و از قبر خودم خارج بشوم برای آن که آفتاب وجود تو به جسم رطوبت کشیدهی من بتابد. میدانستم که آیدای من امید و حرارت و آفتاب زندگی من با لبخندش در انتظار من است. میدانستم که آیدای من با چشمهایی که پر محبتترین نگاهش را به من بخشیده نگاهم خواهد کرد. میدانستم که آیدای من از من شکایت خواهد کرد که چرا ریشم را نتراشیدهام، و این، نیرویی بود برای آن که ریشم را بتراشم. میدانستم که آیدای مهربان من از من گله میکند که چرا با وجود آن که در کنارش هستم افسرده و کسلم، چرا با او حرف نمیزنم و چرا او را نمیخندانم؛ و این، انگیزهیی بود که شاد و سرمست باشم، همهی غمها و ناراحتیهایم را فراموش کنم و دمی را که در کنار او هستم شاد و خندان باشم. اما از فردا این امید را ندارم. این امید را از خودم قیچی کردهام و به دنبال آنچه کلید زندگی فردای ما باشد این شهر را ترک میکنم. آخرین باری که دیدمت، سهشنبهی هفتهی پیش بود. چند دقیقهیی با تو بودم و بعد ترکت کردم که خودم را به دکتربرسانم. بدبختانه آن شب دکتر نیامد. تا نزدیکیهای نیمهشب، تنها و بدبخت، در کوچهها و پسکوچهها پرسه زدم.
دیدگاهها
هیچ دیدگاهی برای این محصول نوشته نشده است.