جراح دیوانه

کتاب راسل قدم اول در این کتاب مصور، شرح مختصری از زندگانی، عقاید، اندیشه های فلسفی و آثار برتراند راسل فیلسوف انگلیسی در قالب تصاویر و به زبان ساده فراهم آمده است. به تصریح کتاب: برتراند راسل متفکر بزرگ و مبارزی بود که به خاطر عقایدش زندانی شد. وی فلسفه ی غرب را برای همیشه تغییر داد. او شکاکی عمیق بود که هیچ چیز را مسلم فرض نمی کرد و تمام طول زندگی اعتراض کرد. اعتراض به قتل عام بی رحمانه ی جنگ جهانی اول، اعتراض به همه ی زشتی های همه ی انواع دیکتاتوری های تام گرا و اعتراض به سلاح های هسته ای که از نظر او نهایتا همه ی ما را نابود خواهند کرد. راسل با مسائل دشواری هم چون چگونگی کارکرد ذهن، شیوه ی تجربه کردن جهان پیرامون، ذات واقعی معنای کلمات و جملات، دست و پنجه نرم کرد و از این طریق ابزارهای علمی و فلسفی ارزشمندی برای ما به ارمغان آورد. اما تلاش او برای جست وجوی حقیقت فقط به فرمول های خشک منطق، محدود نماند و فعالیت های اجتماعی او در دفاع از حق رای زنان، صلح، حقوق مردم جهان سوم و انتقاد شدید او از حکومت های تام گرا، بخش جدایی ناپذیر فعالیت علمی و فلسفی وی برای کشف حقیقت به شمار می آیند".

ونسان ون گوگ یا فینسنت ویلم فان خوخ یک نقاش نامدار هلندی بود. هرچند او در زمان حیاتش در گمنامی به سر می برد و در تمام طول عمر خود تنها یک تابلو فروخت،اما اکنون به عنوان یکی از تاثیرگذارترین نقاشان پسادریافتگر شناخته می شود. ون گوگ جوانی خود را به عنوان دلال آثار هنری و معلم گذراند. مدتی نیز در انگلستان و همچنین در میان کارگران معادن زغال سنگ بلژیک به عنوان مبلغ مسیحی فعالیت کرد. وی فعالیت های جدی خود را به عنوان طراح و نقاش از سال ۱۸۸۰ و در سن ۲۷ سالگی شروع کرد. او از آنجاکه در سن ۳۷ سالگی درگذشت، در واقع تمام آثارش را در ۱۰ سال آخر عمر خویش آفرید که شامل بیش از ۹۰۰ نقاشی، بیش از ۱۱۰۰ طراحی و ۱۰ چاپ می باشد. ون گوگ شیفته نقاشی از مردم طبقه کارگر مانند تابلوی سیب زمینی خورها، کافه های شبانه مانند تراس کافه در شب، مناظر طبیعی فرانسه، گل های آفتابگردان، شب های پرستاره و خودنگاره بود. وی در اواخر عمر به شدت از بیماری روانی و فشار روحی رنج می برد و به اعتقاد اکثریت همین موضوع به خودکشی او منجر شد. با آنکه ونسان ونگوگ در سراسر عمر کوتاه و به ویژه در ده ساله واپسین زندگی خود سرنوشتی اندوهبار و تراژیک داشت و از هنر چون ابزرا نجات شخصی بهره گرفت اما هرگز این حال و هوای تراژیک (جز در یکی دو مورد) در آثار او تاثیر نگذاشت و نقاشی های ونسان همچنان شاد، پر شور و شرر، سرزنده و ستایشگر زندگی، انسان و طبیعت ماند. تنها پس از بحران نخستین حمله های جنون، قطع رابطه با گوگن و سرانجام انتقال به بیمارستان روانی سن رمی است که تاثرات روحی ونسان خود را به تمامی در چند تابلو نشان می دهد و رنگ و خط و طرح صورتی چرخان، پیچ در پیچ و طوفان زا به خود می گیرد؛ شب پر ستاره اوج این عذاب و درد روحی است… . . . . .