حصار و سگ‌های پدرم

معرفی کتاب سر کلاس فیلم سازی الکساندر مکندریک: پیش درآمدی به مهارت در کارگردانی

اگر این امکان را داشتید که در کلاس درس کارگردانان شاخص سینمای جهان حضور داشته باشید، انتخاب شما چه کسی بود؟ در کتاب سر کلاس فیلم سازی الکساندر مکندریک نوشته‌ی الکساندر مکندریک این امکان برای شما فراهم شده است! این اثر آموزه‌های تخصصی ارزنده‌ای را پیرامون فیلم‌سازی به روش این کارگردان مطرح در اختیار شما می‌گذارد. گردآوری این کتاب را پال کرونین بر عهده داشته و آن را با مقدمه‌ای از مارتین اسکورسیزی خواهید خواند.

درباره‌ی کتاب سر کلاس فیلم‌سازی الکساندر مکندریک

الکساندر مکندریک، کارگردان شاخص آمریکایی، پس از آن که به انتخاب خود از کار فیلم‌سازی بازنشسته شد، نزدیک به 25 سال به تدریس هنر سینما در مؤسسه‌ی هنرهای کالیفرنیا در لس‌آنجلس پرداخت. علاقه و ارادتی که مکندریک، در چندین دهه زندگی حرفه‌ای پربار خود نسبت به هنر فیلم‌سازی نشان داد، انگیزه‌ای قوی و نیرویی الهام‌بخش برای هنرجویان مؤسسه‌ی هنرهای کالیفرنیا و فیلم‌سازان جوان آمریکایی به شمار می‌رفت. کتاب سر کلاس فیلم‌سازی الکساندر مکندریک (On Film-Making) دربرگیرنده‌ی آموزه‌های این کارگردان و مدرس برجسته‌ی تئاتر است و با مطالعه‌ی آن، گویی سوار بر ماشین زمان شده‌اید و از خلال سفری به ده‌ها سال پیش، در کلاس آموزش فیلم‌سازی الکساندر مکندریک در آمریکا نشسته‌اید. کتاب سر کلاس فیلم‌سازی الکساندر مکندریک اثری فوق‌العاده و سرشار از بینش‌ها و توصیه‌های عملی است که بیشتر بر تفسیر و اجرای فیلمنامه و موقعیت‌یابی دوربین تمرکز دارد. از آنجایی که در این کتاب مجموعه‌ای از یادداشت‌ها و سخنرانی‌های مکندریک در طول دوران تدریس او گردآوری شده است، لحن اثر از جذابیت و شیوایی لذت‌بخشی برخوردار است و البته گاهی اوقات نیز شمایلی کاملاً رسمی به خود می‌گیرد. بخش اول کتاب با تمرکز بر ساختار دراماتیک، در انواع مختلف هنرهای روایی تألیف شده است و بخش دوم روی اصول و دستور زبان سینما متمرکز است.

در بخشی از کتاب مهمان انقلاب می‌خوانیم

روی کاناپه‌ی کتاب‌خانه خواب راحتی کردم. خیلی زود ساعت پنج و نیم صبح شد و باید دوباره سر کارم برمی‌گشتم. کار هم آرامش خاطری به بار نیاورد. آن‌هایی که به خانه می‌رفتند هیچ‌چیز مثبتی نداشتند برای افزودن بر آن‌چه از قبل می‌دانستیم. هیچ صدای معتدلی در طول شب برنخاسته بود. انگار ملت داشت از اوج هیجان به جنون می‌رسید، مثل وقتی که شاه فرار کرده بود. لیجک‌ها و استفوردها ساعت شش صبح رفتند. هنوز اطمینان نداشتند کجا برای اقامت‌شان امن است. من می‌خواستم انجمن کارش را «مطابق روال معمول» انجام دهد. بنابراین، حدس زدم ماندن آن‌ها در مرکز معقول نخواهد بود. وقتی کارکنانم، که همگی مورد‌اعتمادم بودند، درباره‌ی «مهمان‌ها» پرسیدند، برای‌شان توضیح دادم که نگران وقایع سفارت بوده‌ام و در طول روز این‌جا نخواهند ماند، هر چند احتمالاً شب برای کمک به پاسخ‌گویی تلفن‌ها بازخواهند گشت. من و بیل صبح را پای تلفن مشغول انتقال خلاصه‌ی اخبار رسانه‌های ایرانی به واشینگتن بودیم. گاهی صدا با وقفه‌های طولانی شنیده می‌شد، اما واشینگتن می‌گفت ماندن‌مان روی خط مهم است. چون با این‌که تماس‌های دیگری هم بین واشینگتن و تهران برقرار می‌شد، آزاد نگه داشتن خط تماس بین‌المللی با لی شاتز در سفارت سوئد یا با بروس و ویک و مایک هالند، مأمور امنیت سفارت، در وزارت امورخارجه‌ی ایران دشوار بود. آن‌ها هنوز آن‌جا بودند و سعی می‌کردند با ابراهیم یزدی، وزیر امورخارجه، مذاکره کنند. حدود ساعت ده صبح، به نظرمان رسید که خط تماس‌مان قطع شده است. کارکنانم، که احساس خطر می‌کردند، از من خواستند ارتباط را قطع کنم، اما احساس می‌کردم باید تا جایی که امکان دارد به کارمان ادامه دهیم و اندکی بعد اختلال برطرف شد.نیمه‌های صبح با آشپزم سام و سرایدار جان گریوز، نیت، که هر دو تایلندی بودند، تماس گرفتم. نیت را خوب می‌شناختم، چون در چیدمان خانه‌ام کمکم کرده بود. از سام خواستم ناهار درست کند و به انجمن بیاورد و از نیت درخواست کردم به خانه‌ام برود و یک دست لباس و مسواکم را برایم بیاورد. لباس سبز پشمی‌ام، که با آن خوابیده بودم، کاملاً‌ چروک شده بود. آن‌ها با غذایی که برای همه کفایت می‌کرد از راه رسیدند و نگرانی در صورت‌های‌شان آشکار بود. نیت را در آغوش کشیدم و به او اطمینان دادم حالم خوب است.