خاطرات پابلو نرودا: يادها و يادبودها

مجموعه اشعار سیمین بهبهانی دفتر اول سیمین بهبهانی ملقب به بانوی غزل، شیرزن ایران، شاعر ملی و نیمای غزل، با سرودن اشعار بی نظیری درباره ی جنگ، فقر، میهن، انقلاب، آزادی و حقوق برابر زن، از بزرگترین بانوان غزل سرای معاصر محسوب می شود.وی که علاوه بر شاعری و عضویت در انجمن ادبی و شورای شعر و موسیقی، از فعالان حقوق بشر و برنده ی جوایز عدیده ای در زمینه ی حقوق زنان می باشد، همواره مسائل اجتماعی و دغدغه ی زنان کشور را در اشعار پولادین خود گنجانده و در جنبش های اعتراضی زنان نیز حضور فعال و مستمر داشته است.شعر سیمین، به سبب سروده شدن در اوزان متفاوت و مصرع های بلند، سبک خاص خودش را دارد و به دلیل تاسی از نیما یوشیج، قالب غزل او با سروده های کلاسیک متفاوت است. از سیمین بیش از ششصد غزل به جا مانده که در مجموع بیست کتاب منتشر شده اند و از مشهورترین دفاتر شعر او می توان به جای پا، چلچراغ، مرمر، رستاخیز، خطی ز سرعت و از آتش، دشت ارژن حاوی مجموعه غزل های کولی واره، یک دریچه ی آزادی، یکی مثلا این که و افزوده ها اشاره کرد.غزل ها و ترانه های این شاعر ارجمند پارسی به سبب غنی بودن و محتوای دلنشین بارها توسط خوانندگان بزرگ ایرانی انتخاب و تبدیل به آثار فاخری در صنعت شعر و موسیقی کشور شده اند. انتشارات نگاه، دفتر اول مجموعه اشعار بانوی بزرگ شعر و غزل کشورمان را در هزار و دویست صفحه به چاپ رسانیده و در اختیار دوست داران غزل معاصر قرار داده است.

مجموعه حاضر تلاشی جهت گردآوری آثار این شاعر بزرگ است. در آغاز مجموعه شعر حسین منزوی می خوانیم:«شعر تمام آن چیزی است که در زندگی ارزش به یاد سپردن دارد»حسین منزوی چهره نامدار شعر فارسی در سال 1325 در زنجان متولد شد. پدر او نیزشاعر بود و به آذری شعر می سرود. منزوی ابتدا در رشته ادبیات فارسی وارد دانشگاه تهران شد اما آن را نیمه رها کرد و سراغ جامعه شناسی رفت و طولی نکشید که جامعه شناسی را نیز رها کرد و بعدها با گذراندن واحدهای باقی مانده کارشناسی این رشته را اخذ نمود. خود او در باره زندگی اش میگوید: «در زندگی آشفته وار من تقریبا هیج چیز در جای خود قرار نمی گیرد. »حسین منزوی در سال 1350 اولین دفتر شعر خود ،حنجره زخمی تغزل را چاپ کرد و با این مجموعه عنوان بهترین شاعر جوان شعر فروغ را از آن خود کرد. منزوی سردرمدار غزل نئوکلاسیک است. غزل های او هم متاثر از غزل های سنتی است هم اشعار نیمایی. اشعار منزوی در کنار دیگر شعرای بزرگ معاصر مانند ابتهاج،منوچهر نیستانی و محمد علی بهمنی و دیگران در راستای دمیدن روحی تازه به قالب غزل بود که دوره ای از افول را در حال تجربه بود. او در مقدمۀ کتاب از شوکران و شکر چنین می گوید: «هستند کسانی که می گویند در غزل هر چه حرف بوده، حافظ و سعدی و… زده اند و دیگر حرفی نمانده است. من می گویم که این طور نیست و خیلی حرف هاست که حافظ و سعدی نگفته اند؛ زیرا خیلی مسائل وجود دارد که حافظ و سعدی لمس نکرده اند. »از مهمترین ریشه های افتراق غزل منزوی با دیگر شعرا میتوان به حماسه های عاشقانه اشاره کرد. جایی که ترکیب واژگان معاصر با واژگان کهن است که در همنشینی مثال زدنی زبان منزوی را منحصر بفرد کرده است. نمادپردازی در غزل،ترکیب سازی های بدیع و خلق واژگان نو همه در راستای همین زبان اتفاق افتاده اند. .