داستان کوتاه

حدود نیم قرن از قضیه کارخانه ترای (trail) می گذرد که دود ناشی از آن باعث آلودگی مناطق مرزی کانادا و امریکا شد و در نتیجه خسارتهایی به کشاورزان وارد گردید. مردم جهان که تا آن موقع نسبت به این گونه مسائل بیگانه بودند در برابر پدیده ای جدید قرار گرفتند که مسائل زیست محیطی علاوه بر آنکه مستلزم اقدامات انفرادی کشورها است، مشارکت جمعی و دائم بین المللی را نیز می طلبد و بدون این مشارکت ممکن نیست. این کتاب بنیادی و جامع سعی دارد تا حد ممکن به پرسشهای زیر پاسخ دهد: از نظر حقوقی چگونه با آلودگیهای زیست محیطی برخورد می شود و قانونگذاران با وضع قوانین تا چه اندازه در جهت بهبود شرایط زیست محیطی گام برداشته اند و چه سازمانی وظیفه اصلی رسیدگی به این امور را داراست و آیا قوانین موجود می توانند مشکلات زیست محیطی را برطرف سازد؟

معرفی کتاب به سوی جامعه ای عقلانی همواره این پرسش پیش روی ما بوده که نظام سرمایه‌داری با این حجم مشکل عدیده‌ای که برای مردم سرتاسر جهان به وجود آورده و با حرکت بی‌وقفه‌اش در راستای گسترش نابرابری در جهان، نابودی محیط زیست و ... چه‌گونه توانسته دوام بیاورد و پایه‌هایش را این‌چنین محکم کند که در اذهان عموم مردم غیرقابل تغییر می‌نماید. سلطه‌ی این نظام پس از جنگ جهانی دوم روز به روز بیشتر و بیشتر و پس از فروپاشی بلوک شرق سیطره‌اش تمام و کمال شد، به‌گونه‌ای که در قرن بیست‌ویکم جز کره‌ی شمالی و شاید کوبا و ونزوئلا، هیچ کشوری وجود ندارد که بخشی از این نظام نباشد. برای رصد کردن این پرسش و پاسخ‌هایی که به درستی همه‌ی جوانب را در نظر بگیرد، کتاب « به سوی جامعه‌ای عقلانی» یورگن هابرماس، منبع بسیار درخوری‌ست. هابرماس در مقام یکی از قله‌های نظریه‌ی انتقادی‌ که قرن بیست و بیست‌ویک را درک کرده و تحولات گونه‌گون جهان را دیده و درباره‌شان نوشته است، در مجموعه مقالات گردآمده در کتاب به سوی جامعه‌ای عقلانی، همه‌ی حفظ ثبات و دوام سرمایه‌داری را نه به دلیل دستاوردهایش در رفع تبعیض و نابرابری، بلکه در شگردهای ویژه‌ای می‌داند که این نظام با تغییر محل منازعات فیصله‌بخش، فرم سیستماتیک تولید دانش را به گونه‌ای تغییر داده که مشروعیت خودش از نتایج انبوه پروژه‌ها و مراکز پژوهشی حاصل می‌شود! هابرماس با پرابلماتیک کردن این ماجرا، پرسش‌ها و طرح بحث‌هایی را پیش روی دانشجویان و محققان گذاشته و با دعوت از آن‌ها، بازخوانی و پرسشگری در خصوص ساختاری که با سیاست‌زدایی از توده‌ها، دانشگاهیان و متخصصان، برای خودش مشروعیت دائمی خریده را، از نو برپا کرده است.