در راه

چرا یک کارگردان فیلمنامه خاصی را انتخاب می کند؟ برای اینکه بازیگران طبیعی و واقعی جلوه دهند بعد از گرفتن یک صحنه چه کاری باید انجام دهند؟ چگونه می توانید یک سکانس پر برخورد و اکشن را در منطقه ای پرتردد و معروف مثلا در قلب منطقه الماس نیویورک اجرا کرد؟ و نکات بسیار زیاد دیگری که درباره ساخت فیلم از ابتدا تا انتها مورد نیاز است را سیدنی لومت یکی از کارگردانان معتبر دوران ما در کتاب فیلم ساختن به تفصیل بیان می کند. لومت این کتاب را در ۱۳ بخش تنظیم کرده که عبارت است از: «کارگردان: بهترین شغل جهان»، «فیلم نامه: آیا نیازی به نویسنده هست؟»، «سبک»، «بازیگران: آیا بازیگر می تواند خجالتی باشد؟»، «دوربین: بهترین دوست کارگردان»، «طراحی صحنه و لباس»، «بالاخره رسیدیم به ساختن فیلم»، «دیدن کار روز قبل رنج و سرمستی»، «اتاق تدوین بالاخره تنهایی»، «آوای موسیقی: صدای صدا»، «میکس: تنها بخش خسته کننده سینما»، «کپی اول کودکی متولد می شود» و «استودیو: آیا تمام زحمات من برای این بود؟». مترجم این کتاب در مقدمه ای نوشته: «یکی از مهم ترین ویژگی های «فیلم ساختن» این است که چیزهایی را درباره بازیگرها و کار با آنها می گوید که در هیچ کلاس درسی نمی توان آنها را شنید و یاد گرفت. لومت ... دنبال این بوده که توضیح دهد خودش به عنوان کارگردانی خوب و قابل احترام در سینمای امریکا، چگونه فیلم می ساخته؛ برای این است که همه چیز را از اول توضیح می دهد ... تا در نهایت به خواننده اش بگوید فیلم کاری گروهی است نه کاری شخصی».

ایران باستان سرشار از اسطوره های گوناگون و افسانه های عامیانه بوده است. درست مانند فرهنگ غنی اش.

کتاب شناخت اساطیر ایران اسطوره ها را معرفی کرده و جایگاه این اسطوره ها در زندگی سیاسی، آیینی و شخصی افراد را روشن می سازد.

همچنین درباره ی مذهبی که به این اسطوره ها جان بخشید یعنی رزتشت نیز بحث می کند.

کتاب اساطیر زرتشتی، قهرمانان ایزدی، نیروهای شر، مناسک و نماد پردازی، اسطوره و تاریخ و بسیاری از مباحث دیگر به تفضیل و با روانی و سادگی مورد بررسی قرار می دهد.

اگرچه در زمینه ی اساطیر ایران کتاب ها و مقالات زیادی منتشر شده است، ولی کتابی به این صورت که طرحی ساده و جامع از اسطوره های ایرانی را در دسترس قرار دهد، وجود نداشته است.

مترجمین این اثر نیز کوشیده اند با افزودن نکات مختصری به عنوان توضیح بر برخی مطالب، این کتاب را برای خوانندگان ایرانی روان تر و قابل فهم تر سازند و به پیروی از همین روش، مثلا اسم های خاص فقط یک بار به صورت قدیمی آورده شده اند و سپس گونه متداول تر آنها به کار برده شده است.

به عنوان مثال یک بار در اول «ثریتونه» به صورت قدیمی فریدون را ذکر شده و سپس همه جا «فریدون» به کار رفته که نامی است که آشنا برای خواننده ی ایرانی است.