دهخدا در افق روشنفکری ایران

همه، قوانین را زیر پا می گذارند. اما صدای ناسازگار درون سر ما چیست که ما را به خاطر آن مورد انتقاد و نکوهش قرار می دهد؟ در روانکاوی به این صدا سوپرایگو گفته می شود که فروید آن را درونی شدن کودکانه اقتدار والدین و مظهر پیچیده ادیپوس تصعید شده تصور می کرد. این کتاب “سوپرایگو”به بررسی اهمیت فراخود در انتقال استانداردهای اخلاقی و کدهای رفتاری از نسلی به نسل دیگر می پردازد – اما در عین حال بررسی می کند که از فراخود چگونه می تواند منجر به ناراحتی های روحی شود که بسیاری از مردم از آن رنج می برند. پریسیلا روث به نمونه هایی از روش های متعددی که ابرخود ما می تواند خود را در رویدادهای آشنا روزمره نشان دهد ، نگاه می کند و نشان می دهد که چگونه احساسات و رفتار ما تحت تأثیر آن قرار می گیرد حتی زمانی که از حضور آن آگاه نیستیم. او با استفاده از مطالب موردی از روانکاوی و روان درمانی ، نشان می دهد که چه نوع تجربیاتی ممکن است در پشت تأثیرات پنهان ، اما بسیار قدرتمند نهفته باشد. .

معرفی کتاب 81490 آنچه کتاب 81490 می خوانید «سرگذشتی» نیست که براساس زندگی در بازداشتگاه های تمرکز اسیران نوشته شده باشد. نیز این اوراق از آنچه در «اردوگاه های مرگ» شنیده و دیده شده یا خود بر سرگذشته است روایتی نمی کند. این اوراق، تنها و تنها رونویس چیزهایی است که من در جریان یک سال گرفتاری خویش، در سلول انفرادی و اردوگاه های کار اجباری، شتاب آلوده بر پاره کاغذهایی یادداشت کرده، توفیق یافته ام از شبیخون های مکرر زندانبانان شان درامان نگه دارم بی آن که اکنون، هیچ گونه دستی در آن برده باشم حتا در نحوه ی بیان آن. در این یادداشت ها، بیش از هر چیز روی سخن با عزیزانی است که من در طاقت فرساترین لحظات آن آزمایش محنت بار، احساس می کردم که آن گونه سخت به دستان کودکانه شان آویخته ام. با دست راستم به دستان ایزابل و به دستان ژروم با دست چپم،ما می خواهیم که، دست کم، فرزندان ما از آنچه برما گذشته است آگاه باشند و این حقایق را هرگز از یاد نبرند. نیز در این یادداشت ها روی سخن با کسانی است که از آن دوران محنت و درد، در تاریخ زندگی خویش فصلی مشترک یافته ایم. و اکنون این کلمات، با همه ی نارسایی خویش آن دنیای ناانسانی را که ایشان نیز در آن درهم شکسته اند و خرد و متلاشی شده اند، بار دیگر بر پای می دارد. زیرا تنها و تنها هم این گروهند که می توانند آن را چنان که بود در خاطره ی خویش تجسم دهند. با نابینایی که هرگز مردمکانش از تابش نور تأثر نپذیرفته است چه گونه از رنگ ها حکایت توان کرد؟ و سرانجام، در این یادداشت ها روی سخن با همه آن کسانی است که به حقیقت با ما در این اعتقاد همداستانند که اگر مشیت الهی بر این قرار گرفته است که از اسیران بوخن والد، اشتروف هوف، داخاو، آشویتس، برگن بلزن و دیگرکشتارگاه ها چند تنی جان به سلامت ببرند، تنها از برای آن بوده است که اینان بی هیچ فتوری صدا بر دارند، از آنچه در این معابر دوزخ گذشت پرده برگیرند، و بر آنچه که دستکار عاشقان حکومت سرنیزه و زور بر میلیون ها تن مردم بی گناه رسید، شهادت دهند. ما، هم از آن دم که آزادی یافتیم، بر آنچه به ما رفت قلم عفو کشیدیم… بخشیدن؟ _ آری بخشیدیم. اما فراموش کردن _ نه! هرگز فراموش نمی کنیم!

. .