به گزارش خبرگزاری کتاب ایران(ایبنا) محمدعلی سپانلو  پیش از این در گفت‌وگو با خبرگزاری کتاب درباره این اثر توضیح داده بود: «شعرهای این کتاب بازگوکننده حالات شخصی‌ام در زمان بیماری است، اما در عین حال مانند همه شعرهای دیگرم وجوه مشترکی هم برای مخاطبان و دیگران دارد. از سویی هر شعر تمثیلی است که می‌تواند حکایت شخص و انسان نیز باشد.»

در شعرهای «زمستان بلا تکلیف ما» معشوق طلایی همان پاییز است و برف گرم و خاکستر بر بستر شاعر می‌ریزد. در واقع سپانلو با مهارتی سنجیده به توصیف روحیاتش در چند سال اخیر پرداخته و به قول خودش در صدد است تا بوسه سرخ را برگرداند. او در شعر «عبور از زمستان» می‌نویسد:
«امشب اگر ببارد خاک روی میز و حافظه و قلم
و بوسه سرخ را برگرداند از لبی که حضور ندارد
دیگر بالکن نیست، و زن گم شده
نمی‌دانم آن سوی چند سالی است!»

سپانلو شاعری که رنگ‌بازی پاییز را به تصویر می‌کشد در این مجموعه صریح می‌گوید که معشوق طلایی او پاییز است:
«گل کرده در اتاق کناری
معشوقه طلایی، پاییز»

و در بخش دوم همین شعر نیز می‌نویسد:
«او عشق می‌دهد به خیال من
در رختخواب‌های فرادست
بی‌خواب مانده‌اند حریفان
تا رمز ارتباط میان دو خوابگاه را بشناسند.»

سپانلو پیشترها نیز در شعرهای دیگرش ثابت کرده که شیفته پاییز و رنگ‌هایش است:
«پاییز در بزرگراه با رنگ‌های نقره عروسی کرد
با پولک طلایی‌شان نارون‌ها
داماد فصل می‌سازند از تو
بالا بگیر سرت را
هم سطح شعله‌ها
تا هیچ کس نتواند
به گیسوانت
چنگ بزند.»
و این شعری است که شاعر با شاملو تقدیم کرده است.