سازمانها: سیستمهای عقلایی،طبیعی و باز

معرفی کتاب ترامپ

کتاب ترامپ دربردارنده‌ی دو سخنرانی آلن بدیو در رابطه با سیاست‌های نگران‌کننده‌ی رئیس جمهور سابق آمریکاست که بعد از روی کار آمدن تمام مفاهیم اصیل سیاست را بر هم زد و احساس ناامیدی و هراس را در دل ملت انداخت. این کتاب در سایت آمازون فروش بالایی داشته است.

درباره‌ی کتاب ترامپ:

ترامپ کیست؟ آیا وی از علم سیاست چیزی هم می‌داند؟ تنها چیزی که او حتی از آن بویی هم نبرده، سیاست است. او تا قبل از پیروزی در انتخابات فقط ژست افراد سیاستمدار را بازی می‌کرد تا بتواند ملتش را برای جمع کردن رأی فریب دهد. اما پس از آنکه به عنوان رئیس جمهور انتخاب شد تمام قوانین سیاست را بر هم زد و مردم خودش و برخی ملت‌های دیگر را هم مجبور به پذیرش آن اصول مضحک خود کرد. آلن بدیو (Alain Badiou) در کتاب ترامپ (Trump) مخاطب اصلی خود را جوانان، مردم آمریکایی نگران و تمام کسانی قرار داده که در دورترین و نزدیک‌ترین نقاط جهان، در ترس و انزجار از دولت ترامپ قرار داشتند. بدیو در این کتاب سعی دارد تا به آن‌ها این قدرت را ببخشد که فراتر از قوانین و عواطف منفی و منزجرکننده‌ی ترامپ بروند و با دیدی فلسفی افرادی همانند وی را شکست دهند. ترامپی که بدیو در این کتاب معرفی می‌کند، میلیاردری وقیح و آشفته‌گوست؛ طرف‌دار طرح‌های خشونت‌آمیز و عوام‌ فریبانه است؛ بیشتر از اینکه شبیه سیاستمداری تعلیم دیده باشد، شبیه گانگسترهاست. او باعث خشونت، فساد، تبعیضِ جنسیتی و تحقیر زندگیِ دشوار میلیون‌ها انسان شده است. او همانند لکه‌ای سیاه بر صورت سیاسی جهان معاصر خواهد ماند.

احمد شاملو

در بخشی از کتاب مثل خون در رگ‌های من می‌خوانیم: نمی‌دانم. نمی‌دانم این «بدترین شب‌ها» را شروع کرده‌ام یا دارم شروع می‌کنم. اما، به هر تقدیر، این ساعات تاریک و بی‌امید، این روزهایی که دست کم، اگر هیچ موفقیت دیگری درش نبود، اینش بود که به امید دیدار تو شروع می‌شد و حتی اگر هم در آخرین ساعات شب با نومیدی کامل، مثل دفتری بر هم نهاده می‌شد، باز این امید که فردا بتوانم ببینمت زنده نگهم می‌داشت، می‌دانی؟ از فردا صبح، دیگر این امید را هم از دست خواهم داد. امید بزرگی بود که اقلاً روزی یک بار تو را ببینم. اقلاً این امید به من نیروی آن را می‌داد که صورتم را بتراشم و از قبر خودم خارج بشوم برای آن که آفتاب وجود تو به جسم رطوبت کشیده‌ی من بتابد. می‌دانستم که آیدای من امید و حرارت و آفتاب زندگی من با لبخندش در انتظار من است. می‌دانستم که آیدای من با چشم‌هایی که پر محبت‌ترین نگاهش را به من بخشیده نگاهم خواهد کرد. می‌دانستم که آیدای من از من شکایت خواهد کرد که چرا ریشم را نتراشیده‌ام، و این، نیرویی بود برای آن که ریشم را بتراشم. می‌دانستم که آیدای مهربان من از من گله می‌کند که چرا با وجود آن که در کنارش هستم افسرده و کسلم، چرا با او حرف نمی‌زنم و چرا او را نمی‌خندانم؛ و این، انگیزه‌یی بود که شاد و سرمست باشم، همه‌ی غم‌ها و ناراحتی‌هایم را فراموش کنم و دمی را که در کنار او هستم شاد و خندان باشم. اما از فردا این امید را ندارم. این امید را از خودم قیچی کرده‌ام و به دنبال آنچه کلید زندگی فردای ما باشد این شهر را ترک می‌کنم. آخرین باری که دیدمت، سه‌شنبه‌ی هفته‌ی پیش بود. چند دقیقه‌یی با تو بودم و بعد ترکت کردم که خودم را به دکتربرسانم. بدبختانه آن شب دکتر نیامد. تا نزدیکی‌های نیمه‌شب، تنها و بدبخت، در کوچه‌ها و پس‌کوچه‌ها پرسه زدم.