سرزمین تاریک جلد 16، کیمون، سگ شکاری

کتاب چگونه شعر بخوانيم:«از همان صفحه‌ي اول، خواننده‌ي «چگونه شعر بخوانيم» درمي‌يابد که، سرانجام، کتابي نوشته شده که مي‌خواهد به اين اتهام آدريان ميچِل [شاعر انگليسي] پاسخ بدهد: «بيش‌تر آدم‌ها به‌اين‌دليل بيش‌تر شعرها را ناديده مي‌گيرند که بيش‌تر شعرها بيش‌تر آدم‌ها را ناديده مي‌گيرند». ايگلتون خود را «نظريه‌پردازيْ ادبي با گرايشات سياسي» مي‌داند. دستاورد چشمگير اين کتاب اثبات اين موضوع است که نظريه‌پردازاني ازاين‌دست تنها کساني هستند که مي‌توانند نشان دهند که شعر به‌راستي در پِي چيست. ايگلتون، از طريق مجموعه‌اي از خوانش‌هاي درخشان و موشکافانه – از ييتس و فِراسْت و آودِن و ديکِنسُون – که طوري در دل کارکردهاي نقد تدوين شده‌اند که احتمالاً تشريح آن فقط از عهده‌ي او برمي‌آيد، نشان مي‌دهد که نظريه‌ي ادبي، اگر به‌طور جدّي درک شود، چگونه مي‌تواند زمينه‌اي براي درک شعر فراهم کند. اين کتاب دفاعيه‌اي حياتي از شعر در زمانه‌ي ما خواهد بود.» تري ايگلتون استاد ادبيات انگليسي و صاحب کُرسيِ جان ادوارد تِيلُور در دانشگاه منچستر است. از جمله آخرين آثار او: رُمان انگليسي‌زبان (2004)، خشونت دل‌انگيز: مفهوم امرِ تراژيک (2003)، مفهوم فرهنگ (2000)، محقّقان و شورشيان ايرلندي قرن نوزدهم (1999)، درآمدي بر نظريه‌ي ادبي (ويراست دوم، 1996)، و توهّمات پُست‌مدرنيسم (1996)

کتاب جامعه‏ شناسى هنر دانشى ميان‏رشت ه‏اى است كه با تاريخ فرهنگى، زيبايى‏شناسى، تاريخ هنر، انسان‏شناسى، روان‏شناسى اجتماعى، جامعه‏ شناسى انتقادى، جامعه ‏شناسى پيمايشى و ... مرزهاى مشتركى دارد. اين كتاب نخستين درس‏نامه جامعه شناسى هنر به زبان فارسى است كه درونمايه آن را نه "هنر و جامعه"، نه "هنر در جامعه"، بلكه "هنر به‏مثابه‏ى جامعه" تشكيل مى‏دهد. كتاب پس از مرور رويكردهاى متفاوت به موضوع هنر، از جمله رويكرد زيبايى‏شناختى، تاريخى و انتقادى، و بيان دستاوردهاى هريك از آن‏ها و مدل‏هاى تحليل گذشته، رويكردهاى امروزى را معرفى مى‏كند. كتاب از دو بخش (هر بخش از چهار فصل) و يك نتيجه‏گيرى تشكيل شده است. در بخش اول از تاريخ جامعه‌شناسى هنر سخن گفته شده و در آن سه نسل متمايز شده‏اند: نسل زيبايى‏شناسى جامعه‏شناختى، نسل تاريخ اجتماعى هنر، و نسل جامعه‏شناسى پيمايشى. در بخش دوم كه به جامعه‏شناسى پيمايشى اختصاص دارد، دستاوردهاى عمده‏ى آن بر حسب درونمايه‏هاى اصلى‏اش ــ دريافت، ميانجى‏گرى، توليد، و آثار ــ مطرح مى‏شود. سرانجام در مقام نتيجه‏گيرى، مى‏كوشد داوهاى جامعه‏شناسى هنر را مطرح كند.