شبکه های خشم و امید جنبش های اجتماعی در عصر اینترنت

روان‌شناسی اجتماعی علم جوانی است که عمر آن به بیش از یک سده می‌رسد. در خلال این یکصد سال روان‌شناسی اجتماعی به توسعه چشمگیری دست یافته و یکی از پرساز و کارترین نظریه‌ها و مطالعات را در حوزه روان‌شناختی داشته است . در حال حاضر، روان‌شناسی اجتماعی قصد دارد فهم گسترده ای درباره نحوه تفکر، عمل و احساس انسان پیدا کند و با ارائه روش‌ها و کاربرد آن به حل مشکلات انسان‌ها بپردازد. در این کتاب بر اساس نیاز دانشجویان به آشنایی با این رشته سعی شده به پرسش‌هایی چالش برانگیز زیادی پاسخ داده شود. پرسش‌هایی چون: تفکر ما – هم هشیار و هم ناهشیار – چگونه رفتارمان را هدایت می‌کند؟ چه چیزی باعث می‌شود اشخاص گاهی به یکدیگر صدمه بزنند و گاهی یکدیگر را یاری کنند؟ چه چیزی آتش تعارض اجتماعی را شعله‌ور می‌کند، و چگونه می‌توانیم مشت‌های گره‌ کرده را به دست‌های یاری‌گر تبدیل کنیم؟ درباره نویسنده: دیوید مایرز استاد دانشگاه "هوپ" در دانشگاه میشیگان، یکی از روان‌شناسان اجتماعی در دنیاست. مقاله‌های علمی مایرز در حدود 36 کتاب علمی و نشریه ادواری، شامل سایینس، امریکن ساینسیست، سایکولوجیکال ساینس، و امریکن سایکولوجیست منتشر شده ‌است. وی برای مخاطبان عمومی نیز کتاب‌هایی منتشر کرده است که "جستجوی شادمانی" و "شهود: قدرت‌ها و خطرات آن" از جمله آنها است

معرفی کتاب قصه نویسی (براهنی) “قصه نویسی” از مدرن ترین آثار آموزش داستان نویسی به زبان فارسی محسوب می شود که دکتر “رضا براهنی” نویسنده و شاعر بزرگ معاصر، آن را به رشته ی تحریر درآورده است. با وجود این که از عمر کتاب “قصه نویسی” چیزی بیش از نیم قرن می گذرد، اما همچنان اثری خلاقانه و نوگرا به حساب می آید و بارها جهت تجدید چاپ، مورد ویرایش و بازبینی قرار گرفته است. ”رضا براهنی” در بخش اول کتاب “قصه نویسی”، به ضرورت نقد درباره ی قصه می پردازد و ویژگی های قصه نویس حرفه ای را با قصه نویس غیرحرفه ای مقایسه می کند. در ادامه با اشاره به علت های تاریخی پدیدار شدن قصه، اجزای آن را مورد تجزیه و تحلیل قرار می دهد و سپس به مقایسه ی قصه نویس و روزنامه نگار و قصه ی فرمایشی و اخلاق حزبی می پردازد و تعهد و مسئولیت های قصه نویس را در عصر شب بیان می کند. در بخشی از کتاب که ساختمان قصه نام دارد، عوامل مختلفی نظیر تجربه، جدال، حادثه، نقش راوی، شخصیت، طرح و توطئه، زمینه، محیط یا فضا، لحن، سبک و الگو مورد بررسی قرار می گیرد و در ادامه ی کتاب با پدیده ی قصه ی روانی، و تفاوت های دید کلاسیک، رمانتیک و مدرن مواجه هستیم. بدیهی است که نویسنده در این کتاب به “قصه نویسی” در ایران نیز پرداخته و آثار “صادق چوبک”، “صادق هدایت”، “جلال آل احمد”، “ابراهیم گلستان”، “علی اکبر دهخدا” و “محمدعلی جمال زاده” را از نظرگاه های مختلف مورد نقد قرار می دهد که در این بین به صورت گسترده تر و ریزبینانه تری، آثار “صادق چوبک” را زیر ذره بین برده است.