شخصیت معاصر … فرانکلین دلانو روزولت

کتاب دگرگونی جهان (درآمدی به مانیفست حزب کمونیست) نوشته بابک احمدی توسط انتشارات مرکز با موضوع علوم سیاسی، سیاست، فلسفه سیاسی به چاپ رسیده است. مانیفست حزب کمونیست، جزوه‌ی مختصری است در کم‌تر از چهل صفحه، نوشته‌ی دو انقلابی جوان، کارل مارکس ۲۹‌ساله و فریدریش انگلس ۲۷‌ساله. این اثر در آغاز انقلاب قاره‌ای ۱۸۴۸ منتشر شد و مهم‌ترین متن در تاریخ سوسیالیسم است. متنی که به عنوان برنامه‌ی گرایش انقلابی کمونیستی، راهنمای مبارزه‌ی عملی و در عین حال نمایان‌گر مبانی نظری دیدگاهی دانسته می‌شود که سرنگونی نظام طبقاتی زندگی اجتماعی را در دستور کار قرار داده است. هم‌چنین، اثری است درخشان با نثری کوبنده و بیانی موجز اما دقیق، که به رغم حجم  اندک‌اش هم‌ارز مهم‌ترین شاهکارهای فلسفه‌ی سیاسی ارزیابی شده است. این کتاب شرحی است از زمینه‌ی تاریخی و فکری مانیفست، تاریخ نگارش و دریافت آن، چاپ‌های مختلف، پیش‌گفتارهای دو مؤلف، و ترجمه‌های‌اش به زبان‌های گوناگون و افق‌‌های مختلف دریافت متن. هم‌چنین بحثی است از قدرت‌ها و کاستی‌های متن، با این هدف که نشان دهد از یک سو فعلیت و موضوعیت دارد و از سوی دیگر شماری از نکته‌ها و احکام آن در شرایط کنونی کارآ نیستند. معرفی مباحث کتاب دگرگونی جهان زمینه ی تاریخی و نظری نگارش مانیفست درآمد وضعیت تاریخی و اجتماعی در زمان نگارش مانیفست آرای سوسیالیستی در زمان نگارش مانیفست گروه های انقلابی در نیمه نخست سده ی نوزدهم فضای فکری و سیاسی آلمان در دهه ی 1840 تاریخ مانیفست سازمان عدالت سازمان کمونیست ها منابع مانیفست عنوان مانیفست حزب کمونیست فن بیان مانیفست چاپ های مختلف مانیفست

هنگامي که «ماکسيم گورکي»، از اردوگاه‌هاي سيبري ديدن کرد، تا آخرين ساعات همه‌چيز همان‌طور گذشته بود که قدرت مي‌خواست. در همان لحظه‌هاي آخر بود که زنداني‌اي حقيقت را پيش روي نويسنده‌ي بزرگ روس گذاشت و به قول الکساندر سولژنستين، درست در زماني که گورکي سوار بر قايق، آنجا را ترک مي‌کرد، آن زنداني تيرباران شد و توامان همه‌ي آن آرمان‌هاي انساني جا گرفته در ذهن شبه‌ پيامبر شوروي، درحال فروريختن بود. هرچند او نمي‌دانست که اين فروريختن هم، به قيمت جان آن زنداني تمام شده است! گورکي پيرسال‌تر از آن بود که بتواند براي روايت آن‌چه دانسته بود کاري کند و ازهمين‌رو ظهور سولژنستين و روايت‌هايش از گولاگ، الزامي بود و مبدل به سهمگين‌ترين روايت‌هاي تاريخ بشري از سرحدات رنج زير يوغ استبداد شد. با اينکه در آغازين سال‌هاي پسااستاليني، نيکيتا خروشچف، سومين رهبر اتحاد جماهير شوروي، از در دوستي با سولژنستين درآمد و اجازه‌ي انتشار کتاب «يک روز از زندگي ايوان دنيسويچ» را صادر کرد، اما هيچ‌کس انتظارش را نداشت ماجراي گولاگ و گولاگي‌ها، از آن‌چه بر ايوان دنيسويچ رفته، فراتر باشد. شوک عظيم دوازده سال پس‌از چاپ «يک روز از زندگي...» اتفاق افتاد: نسخه‌هاي زيرزميني و بدون سانسور «مجمع‌الجزاير گولاگ»، حاصل ده سال تحقيق و تفحص الکساندر سولژنستين از اردوگاه‌هاي کار اجباري شوروي و گفت‌وگو با بازماندگان، در زمستان 1974، ميان مردم دست به دست شد. درحالي‌که جاسوسان کا. گ. ب، در همه‌جا به‌دنبال سولژنستين‌خوان‌ها بودند، وقايع‌نگاري هول‌انگيز و هوش‌رباي برنده‌ي نوبل ادبيات 1970، منظر مردم شوروي و همه‌ي جهانيان را نسبت به اعماق وحشت زيستن در جهان استاليني، براي هميشه تغيير داد. مجمع‌الجزاير گولاگ به مثابه‌ي تجربه‌اي در تحقيق و تفحص ادبي، فقط از عهده‌ي نويسنده‌اي متعهد، چپ‌گرا و معتقد به آرمان‌هاي بزرگ اخلاقي و انساني هم‌چون سولژنستين برمي‌آمد که وجدان بيدارش، به او اجازه‌ي سکوت برابر رنج و محنت مردمش را نمي‌داد. خواندن کتاب بزرگ سولژنستين، در زمانه‌ي اکنون، بايد همراه با يادآوري جمله‌هاي خود او در پيامش هنگام دريافت نوبل ادبيات باشد، تا گولاگ‌هاي دور و نزديک خودمان را در همين هزاره‌ي سوم، فراموش نکنيم: «بياييد هيچ‌يک از مدعوين اين خوان ضيافت از خاطر نبرند که همين الساعه زنداني‌هاي سياسي در دفاع از حقوقي که محدود و پايمال شده‌اند، در اعتصاب غذا به سر مي‌برند.»