شش متفکر اگزیستانسیالیست

لئون تولستوی در دورانی که دچار افسردگی و بحران فلسفی شد، کتاب «اعتراف من» را نوشت و تأملات و کاوش فلسفی خود، برای پیدا کردن معنای زندگی را در این کتاب با دیگران به اشتراک گذاشت. کتاب «اعتراف من» اثری جسورانه برای زمانه‌های خویش است و تولستوی به دلیل محتوای آن، مورد اتهامات بسیاری قرار گرفت. این کتاب، نمایان‌گر دغدغه‌های فلسفی و ژرف نویسنده‌اش به شمار می‌آید؛ چرا که تولستوی در اوج شهرت و محبوبیت، دچار ناامیدی شدید شد و عمر خود را به اندیشه در خصوص‌ پرسش‌های اساسی گذراند. ما برای چه خلق شده‌ایم؟ به کجا می‌رویم؟ چه مسائلی منجر به شادی ما می‌شود؟ از جمله پرسش‌های کتاب «اعتراف من» هستند. این وضعیت روحی و روانیِ تولستوی، حدود یک دهه، طول کشید و او در این بازه‌ی زمانی به بررسی ادیان و مذاهب مختلف پرداخت و مطالعاتی در این زمینه صورت داد. بی تردید، کتاب «اعتراف من» صادقانه‌ترین پرسش‌ها در بابِ مفهومِ زندگی و هستی را مطرح می‌کند و گوشه‌ای از اندیشه‌های فلسفی و دینی حاکم بر روشنفکران اروپایی در پایان سده‌ی نوزدهم را نشان می‌دهد. ویژگی اصلی این اثر، بر خلاف بسیاری از آثار فلسفی آن دوره، سادگی و صداقت فراوان در طرح موضوع‌های حساسی است که در زندگی هر انسانی، اهمیت بسیار دارد. در عین حال نباید نگاه دقیق و انتقادیِ نویسنده به وضعیت مسیحیت به ویژه ارتدوکس را در آن از یاد برد.

اکثر تحقیقات نشان می دهند که گروه بر رفتار اعضای خود تاثیر دارد و می تواند در شخصیت افراد تغییرات چشمگیری را به وجود آورد. گروه فرصتی است که در آن تک تک اعضا می توانند مشکلات ناشی از روابط بین فردی خود را آزادانه مطرح و آموزش های لازم را دریافت نمایند. اغلب مراجعان بر این باورند که مشکلات آنها منحصر به فرد است و هرگز دیگران گرفتار چنین مشکلات مهمی نیستند و همین نگرش موجب می شود که این افراد توان فکر کردن و مقابله با مشکلات خود را از دست بدهند. حوزه های مختلف روان شناسی در قرن بیستم دستخوش فراوانی شده که علل آن به گسترش روزافزون علم , روح زمانه , و نیازهای مقطعی جامعه باز می گردد. گروه درمانی ساخته و پرورده چنین اوضاع و احوالی است و می کوشد تا با تدارک دیدن بافتی هر چه طبیعی تر , بستر مناسبی برای رفع مشکلات روانی آدمیان فراهم آورد.