طرح‌ها و نقش‌های ایرانی، از دوران پیش از تاریخ تا پایان دوره‌ی ساسانی

در کتاب «مصری های خفن» درباره خفن‌ترین اطلاعات راجع به مصری‌ها می‌خوانیم. می‌دانستید تمدن مصری‌ها به شکل عجیب و غریبی طولانی بود؟ بیشتر از ۳۰۰۰ سال، البته طولانی و باشکوه. از خواص جادویی اهرام مصر خبر دارید یا می‌دانید مومیایی را چگونه درست می‌کنند؟ دوست دارید چیزهایی از نوشتن با خط هیروگلیف بدانید؟ چیزهایی هست که معلم‌های تاریخ هیچ‌وقت به شما نمی‌گویند، یا فکر می‌کنند خیلی ترسناک و وحشت‌آور است مثل اینکه چطور مصری‌ها مغز مومیایی‌هایشان را درمی‌آوردند یا خودشان هم از واقعیت خبر ندارند. کتاب «مصری‌های خفن» مانند کتاب‌های تاریخ مدرسه نیست که سوال‌هایی با جواب ساده داشته باشد؛ بلکه ناگفته‌های خوف‌انگیز و خنده‌دار تاریخ است. با خواندن کتاب «مصری‌های خفن» از مجموعه‌ی «تونل وحشت تاریخ»، پاسخ این سوال‌ها را پیدا می‌کنید و مطالب تاریخی جذابی را می‌خوانید.

کتاب «برسد به دست لیلا حاتمی» نوشته‌ی سعید محسنی است. محسنی متولد سال 1355 در اصفهان، نویسنده، طراح، کارگردان و بازیگر است. کتاب «برسد به دست لیلا حاتمی» بعد از «نهنگی که یونس را خورد و هنوز زنده است» و «دختری که خودش را خورد»، سومین کتابی است که از این نویسنده منتشر می‌شود. داستان با یک نامه شروع می‌شود. اسماعیل به یک دوست نامه می‌نویسد تا او را از وصیت دوست مشترکشان مطلع کند. دوستی که خودکشی کرده و وصیتش رساندن یک بسته به دست لیلا حاتمی است. ورود شخصیت‌های دیگر ریتم سریع‌تری به ماجراها می‌دهد. اتفاقات پشت سر هم رخ می‌دهند و هر اتفاق به اتفاق دیگر مربوط می‌شود. کتاب چهار بخش دارد که با قرار گرفتن در کنار یکدیگر شاکله‌ی رمان را می‌سازند. سعید محسنی در مورد انگیزه‌ی نوشتن این رمان گفته است: «اصل قصه به دوازده سال پیش برمی‌گردد، زمانی که خبر درگذشت دوست شاعرم علی اخگر به من رسید. پس از ته‌نشین شدن این خبر در ذهنم، بر مبنای اتفاق دیگری که با این جریان هم‌زمان شده بود، جرقه‌ای در ذهنم ایجاد شد و فکر کردم که ممکن است با نوشتن این داستان بتوانم به خودم کمک کنم.» در بخشی از کتاب آمده است: «وقتی کف دستش را می‌کشید روی سرش یعنی نمی‌تواند راحت حرف بزند. یعنی دارد پی کلمه می‌گردد. گفتم نجو این قدر این سبیل را، تمام می‌شود. بی سبیل خنده‌دار می‌شوی. گفت مسئولیتش سنگین است. گفتم بله. من هم برای همین می‌گویم. از قدیم گفته‌اند سروسامان. سروسامان دادن کار سختی است. یک چیزهایی گفت راجع‌به نمی‌دانم این که جامعه هم هست و مسئولیت ما در مقابل جامعه چه‌طور می‌شود تکلیفش و از این حرف‌ها. گفتم من و تو چه کار به کار جامعه داریم، رفیق؟ خیلی زور بزنیم کلاه خودمان را بچسبیم که باد نبرد.»