طريق بسمل شدن

در بخشی از کتاب مهمان انقلاب می‌خوانیم

روی کاناپه‌ی کتاب‌خانه خواب راحتی کردم. خیلی زود ساعت پنج و نیم صبح شد و باید دوباره سر کارم برمی‌گشتم. کار هم آرامش خاطری به بار نیاورد. آن‌هایی که به خانه می‌رفتند هیچ‌چیز مثبتی نداشتند برای افزودن بر آن‌چه از قبل می‌دانستیم. هیچ صدای معتدلی در طول شب برنخاسته بود. انگار ملت داشت از اوج هیجان به جنون می‌رسید، مثل وقتی که شاه فرار کرده بود. لیجک‌ها و استفوردها ساعت شش صبح رفتند. هنوز اطمینان نداشتند کجا برای اقامت‌شان امن است. من می‌خواستم انجمن کارش را «مطابق روال معمول» انجام دهد. بنابراین، حدس زدم ماندن آن‌ها در مرکز معقول نخواهد بود. وقتی کارکنانم، که همگی مورد‌اعتمادم بودند، درباره‌ی «مهمان‌ها» پرسیدند، برای‌شان توضیح دادم که نگران وقایع سفارت بوده‌ام و در طول روز این‌جا نخواهند ماند، هر چند احتمالاً شب برای کمک به پاسخ‌گویی تلفن‌ها بازخواهند گشت. من و بیل صبح را پای تلفن مشغول انتقال خلاصه‌ی اخبار رسانه‌های ایرانی به واشینگتن بودیم. گاهی صدا با وقفه‌های طولانی شنیده می‌شد، اما واشینگتن می‌گفت ماندن‌مان روی خط مهم است. چون با این‌که تماس‌های دیگری هم بین واشینگتن و تهران برقرار می‌شد، آزاد نگه داشتن خط تماس بین‌المللی با لی شاتز در سفارت سوئد یا با بروس و ویک و مایک هالند، مأمور امنیت سفارت، در وزارت امورخارجه‌ی ایران دشوار بود. آن‌ها هنوز آن‌جا بودند و سعی می‌کردند با ابراهیم یزدی، وزیر امورخارجه، مذاکره کنند. حدود ساعت ده صبح، به نظرمان رسید که خط تماس‌مان قطع شده است. کارکنانم، که احساس خطر می‌کردند، از من خواستند ارتباط را قطع کنم، اما احساس می‌کردم باید تا جایی که امکان دارد به کارمان ادامه دهیم و اندکی بعد اختلال برطرف شد.نیمه‌های صبح با آشپزم سام و سرایدار جان گریوز، نیت، که هر دو تایلندی بودند، تماس گرفتم. نیت را خوب می‌شناختم، چون در چیدمان خانه‌ام کمکم کرده بود. از سام خواستم ناهار درست کند و به انجمن بیاورد و از نیت درخواست کردم به خانه‌ام برود و یک دست لباس و مسواکم را برایم بیاورد. لباس سبز پشمی‌ام، که با آن خوابیده بودم، کاملاً‌ چروک شده بود. آن‌ها با غذایی که برای همه کفایت می‌کرد از راه رسیدند و نگرانی در صورت‌های‌شان آشکار بود. نیت را در آغوش کشیدم و به او اطمینان دادم حالم خوب است.

جنگ پدیده‌ای ویران‌گر است. عفریتی است که سایه‌ی سنگین‌اش تا واپسین لحظات زندگی بر روح و روان فرد سنگینی می‌کند. انسان در طول تاریخ جنگ‌های زیادی را پس پشت گذاشته است. جنگ جهانی دوم از جمله جنگ‌هایی است که زندگی بیش از پنجاه میلیون نفر را در 30 کشور جهان تحت‌تاثیر قرار داد و ره‌آوردی جز ویرانی، آوارگی، معلولیت و مرگ به همراه نداشت. در طول هفتاد و شش سالی که از پایان جنگ جهانی دوم می‌گذرد، فیلم‌ها، داستان‌ها، نمایش‌نامه‌ها و سریال‌های بسیاری درباره‌ی رویدادها و اتفاقاتی که در آن افتاده نوشته و ساخته شده است. در کتاب «پاریس زیرزمینی» با زنی میان‌سال که اتا نام دارد آشنا می‌شویم که در حین اشغال پاریس با کمک نیروهای آمریکایی از چنگ نازی‌ها می‌گریزد. زندگی او و کیتی دو زن میان‌سال انگلیسی و آمریکایی که در پایتخت فرانسه زندگی می‌کنند در طول جنگ تغییر می‌کند. آن‌ها نیز مثل هزاران نفر دیگر در حال فرار از شهر هستند که نیزوهای آلمانی مانع‌شان می‌شوند. آن دو عضو نیروهای مقاومت فرانسه هستند. به فرار سربازان انگلیسی کمک می‌کنند. پس از آن‌که به چنگ گشتاپو می‌افتند در اردوگاه کار اجباری حبس می‌شوند. اتا به واسطه‌ی ملیت‌اش آزاد می‌شود و به ایالات متحده باز‌می‌گردد. او بی‌آن‌که اطلاع داشته باشد با یک زندانی آلمانی که به جاسوسی متهم شده در کشوری ثالث مبادله می‌شود. پس از بازگشت به کشورش، به کمک آن - قصه‌نویس - و پل - نقاش - دوپره خاطرات‌اش را در قالب رمانی جذاب و دامن‌گیر منتشر می‌کند که با استقبال گسترده خوانندگان روبرو می‌شود.