عشق انتقالی

معرفی کتاب کیفیت زندگی بحث "کیفیت زندگی" در ارزیابی اقتصادی و اجتماعی و همچنین در سیاست های عمومی ، قانون گذاری اجتماعی و برنامه های جامعه، مقوله ای بسیار حائز اهمیت است. با این حال ، شاخص های معمول موفقیت اقتصادی مانند درآمد سرانه در بهترین حالت، معیارهایی خام برای ارزیابی "کیفیت زندگی" هستند. نیاز شدیدی به کاوش سیستماتیک محتوا ، میزان دسترسی و ارتباط مفهوم "کیفیت زندگی"، روش های ملموس و قابل استفاده ساختن آن روش ها، احساس می شود.کتاب "کیفیت زندگی" نوشته ی "مارتا نوسباوم" و "آمارتیا سن" مجموعه ی مقالاتی را ارائه می دهد که در آن چالش های پیش روی برخی از اقتصاددانان و فلاسفه ی برجسته را به همراه تحقیقات گسترده ای ارائه می دهد. مقاله های کتاب "کیفیت زندگی" از "مارتا نوسباوم" و "آمارتیا سن" شامل مواردی است که در همایش "وایدر" توسط این دو محقق انجام شد. این کتاب یک بررسی چندجانبه از تلاش های اخیر برای جایگزینی درآمد و خدمات با مفهوم توانایی، و همچنین کاوش در روایات کلاسیک ارسطویی از شکوفایی انسان می باشد که چشم اندازی از ارزیابی "کیفیت زندگی" مبتنی بر قابلیت و توانایی را ارائه می دهد. برخی از مشکلات اساسی متودولوژیک از جمله نسبی گرایی فرهنگی و سودمندی به عنوان معیار مزیت نیز مورد بررسی قرار می گیرد. احتمالات کاربردی در زمینه مشکلات مهم عملی ، مانند اصلاح نابرابری های مبتنی بر جنسیت ، تعیین اولویت های پزشکی و ارتقا سطح زندگی از دیگر موارد مورد بحث در این کتاب است و به صورت کلی می توان گفت اثر ارائه شده از "مارتا نوسباوم" و "آمارتیا سن" نقش عمده ای در درک و استفاده از ایده ی "کیفیت زندگی" ایفا می کند.

کتاب حاضر، مشتمل بر 10 داستان کوتاه با نام‌هاي سپرده به زمين؛ استخري پر از کابوس؛ روز اسبريزي؛ تاريکي در پوتين؛ شب سهراب‌کشان؛ چشم‌هاي دکمه‌اي من؛ مرا بفرستيد به تونل؛ خاطرات پاره پارة ديروز؛ سه شنبة خيس و گياهي در قرنطينه است. نگارنده در هر يک از اين داستان‌ها بخش‌ها و برش‌هايي از زندگي انسان‌هايي معمولي با نام‌هايي مشابه و در رده‌هاي سني مختلف را بيان کرده و گوشه‌هايي از دغدغه‌ها و غم‌هاي مردم جامعه را شرح داده است. داستان «سپرده به سرزمين» ماجراي پيرزن و پيرمرد تنهايي است که سال‌ها پيش از هياهوي مردم روستا متوجّه پيشامدي شده و در همراهي با آن‌ها با جسد کودکي مواجه مي‌شوند که کنار رودخانه و زير پل پيدا شده است. هيچ کس قادر به شناسايي کودک نيست و کسي علّت غرق شدن او را نمي‌داند. پيرزن و پيرمرد از داشتن بچّه محروم بوده‌اند، پيکر کودک را با خود برده و دفن مي‌کنند و پس از آن براي او همچون فرزند خود عزاداري مي‌کنند.