فسقلی جلد 27، نگی نگران

کتاب مادام بواری نوشته‌ی «گوستاو فلوبر» درباره‌ی زنی زیبا با نام «اِما بواری» است که تلاش می‌کند از زندگی خود لذت ببرد و از روابط جنسی برای پر کردن خلأهای خود استفاده می‌کند؛ اما در طول داستان، این زن با چالش‌ها و مشکلاتی مواجه می‌شود. فلوبر در این اثر به شما نشان می‌دهد خوشبختی و رضایتِ حاصل از لذت‌های مادی و جسمی، پایدار نیستند.فلوبر در این رمان به صورت عمیق به مسائلی از جمله زندگی «مادام بوواری» در جامعه، عشق، امیدها و انتظارات اجتماعی اشاره می‌کند. او با روایت دقیق و شفاف، خواننده را به تأمل در بسیاری از مسائل اجتماعی و روانشناسانه دعوت می‌کند.رمان «مادام بوواری» یک اثر کلاسیک ادبی است که به شخصیت‌های پیچیده و زندگی‌ای واقع‌بینانه می‌پردازد و با زبان زیبا و ساختار داستانی متفاوت، بسیاری از خوانندگان را به خود جلب می‌کند.«مادام بواری» نه تنها یک داستان عاطفی و جذاب است، بلکه به عنوان آینه‌ای برای تأمل در موضوعات انسانی عمیق‌تر نیز شناخته می‌شود. این رمان بی‌نظیر ِبه دلیل زیبایی زبان، عمق تحلیل شخصیت‌ها و پویایی در توصیف جامعه‌ی زمان خود، همواره در میان آثار برجسته‌ی ادبی جهان قرار گرفته است.

آلکس هیوارد، فرزند سفیر کانادا در تهران است. سیاوش، یکی از بچه های محله جوادیه که دست بر قضا، زبان انگلیسی اش خوب است، به آلکس فارسی یاد می دهد. آلکس، ماجرای یک دوره مسابقه فوتبال را در جوادیه از زبان سیاوش می شنود و یک تیم از بچه های کانادایی را برای مسابقه معرفی می کند؛ اما کار به همین جا ختم نمی شود ... تیم هایی از کشورهای دیگر هم از راه می رسند؛ اسپانیا، ایتالیا، ژاپن، چین، سوئیس، آرژانتین، برزیل و ... از عرب های کوچه مروی و بچه های کارگر افغانی هم تیم هایی معرفی می شوند و به تدریج یک جام جهانی کوچک در جوادیه پا می گیرد. آنچه خواندید، خلاصه داستان «جام جهانی در جوادیه» نوشته داوود امیریان است. داوود امیریان متولد 1349 کرمان است و تاکنون بیش از بیست عنوان کتاب نگاشته و جوایز متعددی را هم از آن خود کرده است.

کتاب پرده‌ي نقره‌اي (جامعه‌شناسي سينما در ايران):بر سر آن است که تحلیلی از معرفی و گسترش سینما، همچون یک نهاد فراغتی، صنعت فرهنگی و هنر ملی، در جامعه و فرهنگ ایران ارائه کند. نخستین مکان نمایش فیلم برای عموم در تهران در 1283 (1904) دو سال پیش از صدور فرمان مشروطیت افتتاح شد. در آن زمان جامعۀ ایران عمدتاً جامعه‌ای روستایی و سنتی بود. نخستین فیلم ایرانی در 1309 در تهران نمایش عمومی پیدا کرد. در سال 1398 جمعاً 72 فیلم داستانی جدید (اکران اول) به‌استثنای فیلم‌های گروه هنر و تجربه نمایش در‌آمد. در این سال ایران کشوری عمدتاً شهرنشین و نیمه‌توسعه‌یافته بود. در طول این دوره نهاد سینما در جامعه و فرهنگ ایران از منازل گوناگون گذر کرده است. کتاب ، تاریخ سینما در ایران را به 7 دوره شامل دوره پیدایش ( اواخر قاجار)، دوره تثبیت ( دوره پهلوی اول)،دوره گسترش ومردمی شدن (1320 تا 1357)، دوره تزلزل جایگاه (1357-1362)، دوره بازسازی( 1362-1370)،  دوره رشد و توسعه ناپایدار (1370-1393)، دوره رونق دوباره محدود(1393-1398) ، تقسیم کرده و فصلی را نیز به دوره کرونا اختصاص داده ووضعیت سینما درایران را تاسال ر1401 تعقیب کرده است . کتاب در این بسترکرونولوژیک به تفصیل به مباحثی مثل تحولات سالن های سینما، مخاطبان سینما، نقش و معنای سیاسی و فرهنگی سینما، سینما ی دیجیتال و تاثیر کرونا بر سینما پرداخته است. افزون بر این ، نویسنده با معرفی مفاهیم نویی همچون سینما ی چند بعدی، گفتمان سینما ،و کارکرد و منزلت آن گام هایی در راستای تئوریزه کردن نگاه جامعه شناسانه به سینما برداشته است .