فضای پروستی

کتاب مبانی آفرینش ملودی در آهنگ سازی نوشته محمدرضا آزاده فر توسط انتشارات مرکز با موضوع هنر، موسیقی، آهنگ سازی به چاپ رسیده است. اگرچه تعداد اصوات سازها محدود است و دامنه‌ی صوتی حنجره‌ی انسانی از آن هم محدودتر، یکی از شگفت‌آورترین توانایی‌هایی که در نهاد انسان وجود دارد بهره‌برداری از این محدودیت برای خلق آثار نامحدود موسیقایی است. آوازی ساده شامل تنها ده نت، امکان تبدیل‌شدن به بیش از شصت میلیون ملودی متفاوت را دارد. اما در ابتدای کارِ یک آهنگ‌ساز جوان، معمولاً ایده‌های موسیقایی به‌راحتی از ذهن او به روی کاغذ یا ساز او جریان نمی‌یابد. او احتیاج دارد ابزاری برای شروع جریان آفرینش خویش در دست داشته باشد تا با کمک آن بتواند عوامل متشکله‌ی موسیقی مانند ملودی، ریتم، هارمونی، واسطه‌های اجرای موسیقی و غیره را بهره‌برداری و کنترل کند. از جهت اینکه خاستگاه «فرم»، «هارمونی»، «کنترپوان» و «ارکستراسیون» تا حد زیادی تمدن غربی بوده است تاکنون منابع بی‌شماری در این موضوعات به زبان‌های خارجی منتشرشده است، اما کتاب مستقل در مورد ملودی در آهنگ‌سازی کمیاب است و موضوع ملودی اغلب در حاشیه‌ی موضوعات دیگر مورد بررسی قرار گرفته است. توجه فرهنگ‌های موسیقایی ایرانی، هندی، ترکی و عربی به ملودی بسیار متفاوت از فرهنگ‌های غربی است. ذائقه‌ی شنیداری شنوندگان این فرهنگ‌ها تا حد زیادی طلب‌کننده‌ی ملودی در آثار است. کتابی که پیش روی شماست براساس ضرورت پرداختن به این موضوع نوشته شده است. معرفی مباحث کتاب مبانی آفرینش ملودی ساختمان ملودی ملودی از دیدگاه شنونده بسط و گسترش ملودی و کلام ملودی در ترکیب سازه ها ملودی و فرم منابع الهام ملودی شیوه کار آهنگ سازان

مجموعه مكتب‌ها، سبك‌ها و اصطلاح‌هاي ادبي و هنري كه اين كتاب يكي از آن‌هاست دربر گيرنده حدود سي كتاب مستقل از هم است كه از ميان كتاب‌هاي مجموعه The Critical Idiom برگزيده شده‌اند. اين كتاب‌ها به مقوله‌هاي گوناگوني مي‌پردازند: برخي به نهضت‌ها و جنبش‌ها و مكتب‌هاي ادبي، برخي به انواع ادبي و برخي به ويژگي‌هاي سكبي و مانند اين‌ها. تراژدي كمدي در قرن بيستم شكل غالب نمايش شده است. ما اكنون ژانرهايي از قبيل كمدي سياه، كمدي تهديد، و لوده‌بازي وحشيانه را هنجارهايي نمايشي مي‌شناسيم. هرچه در تاريخ تئاتر عقب‌تر مي‌رويم مرز بين تراژدي و كمدي پررنگ‌تر مي‌شود. با اين حال آن‌ها هميشه دو وجه مكمل يكديگر بوده‌اند كه تئاتر را مي‌آفريند. تراژدي با احساسات ما بازي مي‌كند ما را درگير مي‌كند و همدلي ما را با قهرمان اقتضا مي‌كند. كمدي به عقل ما متوسل مي‌شود انتقادي نگاه مي‌كنيم و به قرباني مي‌خنديم. از اين رو كمدي را مي‌توان جدي‌تر از تراژدي پنداشت، زيرا با نيروي بيشتري مي‌تواند نگاه متعارف مخاطب را مختل كند، حال آنكاه تراژدي ـ تراژدي‌اي كه ارسطو قبولش دارد ـ پالايش مي‌كند و به ما به گفته ميلتون (پس از آنكه همه احساساتمان را خرج كرديم آرامش فكري مي‌بخشد).