قانون پیران (۳۴) (یا راهی نو برای خشنود‌کردن‌تان)

گریگوری منکیو استاد اقتصاد دانشگاه هاروارد است. او تحصیلات خود را در دانشگاه‌های پرینستون و ام‌آی‌تی به پایان رسانده و تاکنون مباحث مختلفی مانند اقتصاد خرد، اقتصاد کلان، آمار و اصول اقتصاد را در دانشگاه تدریس کرده است. منکیو نویسنده‌ای پرکار است. مقالات بسیار زیادی در مجلات معتبر علمی و اقتصادی، مانند جورنال آو پولیتیکال اکونومی، امریکن اکونومیک ریویو، و کوارترلی جورنال آو اکونومیکس و مجلات ترویجی برای عموم مردم، مانند فاینانشیال تایمز و وال‌استریت جورنال، به چاپ رسانده است و نیز مقاله‌نویس مجله‌ی فورچون و ناشر مجموعه‌ای از بهترین و پرفروش‌ترین کتاب‌های درسی دانشگاهی به‌ویژه در زمینه‌ی اقتصاد خرد، اقتصاد کلان و مبانی علم اقتصاد بوده است. کتاب‌های منکیو با اقبال فراوان روبه‌رو شده‌اند و در اکثر دانشگاه‌های معتبر دنیا به‌منزله‌ی کتاب درسی مورد استفاده‌ی دانشجویان قرار می‌گیرند. پروفسور منکیو سرپرستی طرح‌های اقتصادی در دانشگاه‌های کمبریج و ماساچوست، و مشاوره‌ی بانک مرکزی امریکا و دفتر بودجه‌ی مجلس امریکا را برعهده داشته است. کتاب نظریه‌ی اقتصاد کلان ترجمه‌ی ویرایش سوم کتاب اصول اقتصاد کلان گریگوری منکیو است که در ۶ بخش و ۱۴ فصل تقدیم خوانندگان می‌شود. این کتاب سومین جلد از مجموعه‌ی ۴ جلدی است که جلد نخست آن با نام مبانی علم اقتصاد در ۲۳ فصل و جلد دوم آن با نام نظریه‌ی اقتصاد خرد در ۲۲ فصل پیش از این منتشر شده است. مباحث اصلی نظریه‌ی اقتصاد کلان عبارتند از: اندازه‌گیری درآمد ملی و هزینه‌ی زندگی، تولید و رشد، نظام مالی، ابزارهای اساسی مالی، بیکاری و نرخ طبیعی آن، نظام پولی، رشد پول و تورم، نظریه‌ی اقتصاد کلان باز، تقاضا و عرضه‌ی کل، آثار سیاست‌های پولی و مالی بر تقاضای کل، مبادله بین تورم و بیکاری، و پنج بحث مهم سیاست‌های کلان اقتصادی. موضوعات کتاب برای دانشجویان رشته‌های اقتصاد، مدیریت و سایر رشته‌های علوم انسانی که درس مبانی علم اقتصاد یا اقتصاد کلان را می‌گذرانند قابل استفاده است.

هنگامی که کسی می‌پرسد فلسفه به چه کار می‌آید، پاسخ باید ستیزه‌جویانه باشد، چرا که پرسش کنایه‌آمیز و نیش‌دار است. فلسفه نه به دولت خدمت می‌کند و نه به کلیسا، که هر دو دغدغه‌های دیگری دارند. فلسفه به خدمتِ هیچ قوه‌ی مستقری درنمی‌آید. کارِ فلسفه ناراحت‌کردن است. فلسفه‌ای که هیچ‌کس را ناراحت نکند و با هیچ‌کس ضدیت نورزد فلسفه نیست. کارِ فلسفه آزردنِ حماقت است،‌ فلسفه حماقت را به چیزی شرم‌آور تبدیل می‌کند. فلسفه کاربردی ندارد جز افشاکردن پستی‌های اندیشه در تمامی اَشکالش. آیا جز فلسفه رشته‌ای هست که به نقدِ تمامیِ رازآمیزگری‌ها، هر خاستگاه و هدفی که داشته باشند، همت گمارد؟