قدرت سیاسی در اندیشه ایرانی از فارابی تا نائینی

  جواد طباطبایی"، نظریه پرداز و مورخ برجسته اندیشه سیاسی در ایران، نظریه‌ای بحث برانگیز درباره علل "زوال اندیشه سیاسی در ایران" را طی چند قرن بررسی کرده و آن را نه به عنوان تکرار یک نزاع از تفکر سیاسی میان اهل قلم یا سیاستمداران، بلکه به عنوان مجموعه‌ای سازمان‌یافته از افکار و ایده‌ها، ارائه کرده است. ایده‌های او پیرامون "زوال اندیشه سیاسی در ایران"، بر بحث‌های فکری در مورد مدرنیته و دموکراسی که در حال حاضر در ایران در جریان است، تأثیر گذاشته است. تحقیقات طولانی مدت "جواد طباطبایی" حول این سوال می‌چرخد که چه شرایطی مدرنیته را در اروپا ممکن کرد و منجر به نفی آن در ایران شد؟. او با اتخاذ یک رویکرد هگلی به این سوال پاسخ می‌دهد که خوانشی فلسفی از تاریخ را با این فرض که اندیشه فلسفی اساس و جوهر هر جامعه سیاسی و مبنای هر تحلیل انتقادی از آن است، امتیاز می‌دهد. این کتاب به طور انتقادی اندیشه‌های "جواد طباطبایی" را درباره بحران و انحطاط از طریق به چالش کشیدن شرح او از سنت ایرانی، اظهار می‌کند. وی در کتاب "زوال اندیشه سیاسی در ایران" به بررسی سقوط و نزول تدریجی فلسفه و تفکر سیاسی در ایران پرداخته و این امر را تا آغاز سلسله صفویه پیگیر می‌کند. او معتقد است که جریان فلسفه سیاسی به دلایل مختلف با فارابی آغاز و متوقف شد؛ نخستین دلیل این بود که رساله‌ی سیاسی ارسطو هرگز به عربی بازگردانی نشد و از این رو مسلمانان با آن آشنا نشدند. در این اثر علاوه بر انسجام درونی، فلسفه نظام‌مند "جواد طباطبایی" جایگاه قابل توجهی دارد و این ویژگی بر جذابیت کتاب "زوال اندیشه سیاسی در ایران" می‌افزاید.

حق الناس در جامعه ما واژه ای مانوس است. هر مسلمانی،بلکه هر ایرانی با عباراتی از این قبیل آشنا است:این حق بر حق الله مقدم است یا بدون ادای حق الناس رضایت خداوند به دست نمی آید یا توکل حق الناس برگردن دارد. مقبول نمی افتد یا اولین شرط مروت و تدین رعایت این حق است.در جامعه ای که به دلایل متعددی با افراط و تفریط خو کرده و برداشتی قشری،تنگ نظرانه و خشن از آئین پیامبر رحمت (ص) سودای وکالت تام الاختیار از دین خدا را در سر می پروراند،. با این سودای خام بندگان خدا را از دین او می رماند؛و از سوی دیگر با رویکردی عکس العملی از آنچه بوی دین و ایمان می دهد می گریزد و بر این باور است که دردهای این جامعه نسخه شفا بخشی جز تجدد و تقلیل رو به حذف نقش دین در حوزه عمومی ندارد،دیندارانه و مومنانه اما نوگرایانه از حقوق بشر دفاع کردن را نه مکلف سنتی بر می تابد،نه شهروند لائیک این قلم ضمن احترام به هر دو جریان بر این باور است که اندیشه سوم که منتقد دو جریان پیش گفته سنتی رسمی و لائیک است،نیز حق حیات دارد و یک سینه سخن برای گفتن و البته گوشی هم برای شنیدن.