قصه های حسنی جلد 1، حسنی به مکتب نمی رفت

کتاب خلیج نقره ای یکی از مجموعه اثار ویکتور فرانکل است. کتاب خلیج نقره‌ای، یکی دیگر از رمان‌های عاشقانه جوجو مویز است که در یک شهر ساحلی رخ می‌دهد. این اثر مانند دیگر داستان‌های مویز به صورت چند شخصیتی‌ است. از جمله‌ شخصیت‌های کتاب رمان خلیج نقره‌ای، می‌توان به هانا، کاتلین، مایک، لیزا و غیره اشاره نمود. داستان با کاتلین شروع می‌شود. او دختری است که در هفده سالگی توانسته کوسه‌ای عظیم را صید کند و به خلیج بیاورد و در رسانه‌ها اسم و رسمی برای خودش بسازد. حتی اسم او در کتاب رکورد‌ها نیز ثبت شده که این مسئله باعث هجوم مردم به خلیج نقره‌ای می‌گردد و اتفاقاتی که برای آن‌ها خواهد افتاد جالب و خواندنی است.

همان گونه که از عنوان کتاب مشخص است چگونه اعتماد به نفس را افزایش دهیم؟ به قشر خاصی از مخاطبان تعلق ندارد. همهء مردم می‌توانند از آموزش‌های آن برای افزایش اعتماد به نفس بهره ببرند. کتاب فوق پر از نکات آموزنده‌ای است که مخاطبان را موفق به غلبه بر هراس‌هایشان در ارتباط با دیگران می سازد. تکنیک‌های عملی و پیشنهادهایی که در این کتاب ارائه شده، مخاطب را قادر می‌سازد تا با مردم چه به صورت انفرادی و چه به صورت گروهی روبه‌رو شده و با آن‌ها به نحو مؤثری روبه‌رو شود. از جمله ویژگی‌های قابل توجه این اثر، استفادهٔ کارنگی از مثال‌هایی قابل درک برای مخاطبان است. نمونه‌هایی از شخصیت‌های مشهور که خواننده کتاب را در موقعیت‌هایی مختلف با نحوهٔ برقراری ارتباط این افراد آشنا می‌سازد. بعد از آن هم تجزیه و تحلیل مختصری از نقاط مثبت و منفی ارتباط برقرارکردن مثال‌های یادشده ارائه می‌دهد.

کتاب پرده‌ي نقره‌اي (جامعه‌شناسي سينما در ايران):بر سر آن است که تحلیلی از معرفی و گسترش سینما، همچون یک نهاد فراغتی، صنعت فرهنگی و هنر ملی، در جامعه و فرهنگ ایران ارائه کند. نخستین مکان نمایش فیلم برای عموم در تهران در 1283 (1904) دو سال پیش از صدور فرمان مشروطیت افتتاح شد. در آن زمان جامعۀ ایران عمدتاً جامعه‌ای روستایی و سنتی بود. نخستین فیلم ایرانی در 1309 در تهران نمایش عمومی پیدا کرد. در سال 1398 جمعاً 72 فیلم داستانی جدید (اکران اول) به‌استثنای فیلم‌های گروه هنر و تجربه نمایش در‌آمد. در این سال ایران کشوری عمدتاً شهرنشین و نیمه‌توسعه‌یافته بود. در طول این دوره نهاد سینما در جامعه و فرهنگ ایران از منازل گوناگون گذر کرده است. کتاب ، تاریخ سینما در ایران را به 7 دوره شامل دوره پیدایش ( اواخر قاجار)، دوره تثبیت ( دوره پهلوی اول)،دوره گسترش ومردمی شدن (1320 تا 1357)، دوره تزلزل جایگاه (1357-1362)، دوره بازسازی( 1362-1370)،  دوره رشد و توسعه ناپایدار (1370-1393)، دوره رونق دوباره محدود(1393-1398) ، تقسیم کرده و فصلی را نیز به دوره کرونا اختصاص داده ووضعیت سینما درایران را تاسال ر1401 تعقیب کرده است . کتاب در این بسترکرونولوژیک به تفصیل به مباحثی مثل تحولات سالن های سینما، مخاطبان سینما، نقش و معنای سیاسی و فرهنگی سینما، سینما ی دیجیتال و تاثیر کرونا بر سینما پرداخته است. افزون بر این ، نویسنده با معرفی مفاهیم نویی همچون سینما ی چند بعدی، گفتمان سینما ،و کارکرد و منزلت آن گام هایی در راستای تئوریزه کردن نگاه جامعه شناسانه به سینما برداشته است .