قصه های شب جلد 2، بند انگشتی

پنج گفتار درباره روانکاوی زیگموند فروید در سال 1909 و در دانشگاه کلارک ماساچوست، پنج سخنرانی مهم و جریان ساز ایراد کرد. او درباره ی مبانی روانکاوی صحبت کرد و این سخنرانی ها، در سال بعد به انتشار رسیدند. کتاب روانکاوی از نگاه فروید (پنج سخنرانی)، خلاصه و چکیده ی ایده ها و نظرات این شخصیت برجسته است و همچنان هم، مقدمه ای کلی و بسیار جامع از روانکاوی فرویدی به حساب می آید. خود فروید، شخصا بر ساختار این کتاب نظارت داشته و استفاده ی خاص از برخی کلمات کلیدی و یادداشت های ارزشمند اضافه شده به کتاب، همگی مورد تأیید او بوده اند. اگر به روانشناسی و روانکاوی علاقه دارید و به دنبال کتابی جامع برای آشنا شدن با مفاهیم کلی این رشته هستید، کتاب روانکاوی از نگاه فروید (پنج سخنرانی)، درست برای شماست.

کتاب قصه هایی برای کلاس پنجمی ها برای هر کسی داستانی دارد. داستان هایی از دنیای های واقعی، تخیلی، جادویی وافسانه ای. داستان‌های این کتاب از سرتاسر جهان گرداوری شده‌اند. تمام این داستان‌ها پر از خلاقیت‌اند و تک‌تک انها تصویری از تخیل قوی تعدادی از بهترین‌ نویسندگان ادبیات کودک و نوجوان را به نمایش می گذارند. بعضی از این داستان‌ها از سرزمین‌های دور است بعضی بر پایه تجربه‌های روزانه بنا شده است و تعدادی هم خیالی اند. این کتاب را بخوانید و از خواندش لذت ببرید.

کتاب پرده‌ي نقره‌اي (جامعه‌شناسي سينما در ايران):بر سر آن است که تحلیلی از معرفی و گسترش سینما، همچون یک نهاد فراغتی، صنعت فرهنگی و هنر ملی، در جامعه و فرهنگ ایران ارائه کند. نخستین مکان نمایش فیلم برای عموم در تهران در 1283 (1904) دو سال پیش از صدور فرمان مشروطیت افتتاح شد. در آن زمان جامعۀ ایران عمدتاً جامعه‌ای روستایی و سنتی بود. نخستین فیلم ایرانی در 1309 در تهران نمایش عمومی پیدا کرد. در سال 1398 جمعاً 72 فیلم داستانی جدید (اکران اول) به‌استثنای فیلم‌های گروه هنر و تجربه نمایش در‌آمد. در این سال ایران کشوری عمدتاً شهرنشین و نیمه‌توسعه‌یافته بود. در طول این دوره نهاد سینما در جامعه و فرهنگ ایران از منازل گوناگون گذر کرده است. کتاب ، تاریخ سینما در ایران را به 7 دوره شامل دوره پیدایش ( اواخر قاجار)، دوره تثبیت ( دوره پهلوی اول)،دوره گسترش ومردمی شدن (1320 تا 1357)، دوره تزلزل جایگاه (1357-1362)، دوره بازسازی( 1362-1370)،  دوره رشد و توسعه ناپایدار (1370-1393)، دوره رونق دوباره محدود(1393-1398) ، تقسیم کرده و فصلی را نیز به دوره کرونا اختصاص داده ووضعیت سینما درایران را تاسال ر1401 تعقیب کرده است . کتاب در این بسترکرونولوژیک به تفصیل به مباحثی مثل تحولات سالن های سینما، مخاطبان سینما، نقش و معنای سیاسی و فرهنگی سینما، سینما ی دیجیتال و تاثیر کرونا بر سینما پرداخته است. افزون بر این ، نویسنده با معرفی مفاهیم نویی همچون سینما ی چند بعدی، گفتمان سینما ،و کارکرد و منزلت آن گام هایی در راستای تئوریزه کردن نگاه جامعه شناسانه به سینما برداشته است .