ماجراهای هنک (جلد 8) – مواظب سالاد پرنده باشید

رنج‌های ورتر جوان نوشته‌ی «یوهان ولفگانگ گوته» به عشق و مرگ می‌پردازد و موضوع اصلی آن عشق نافرجام و ممنوع به زنی سرشار از نبوغ است که ورتر جوان را به سوی خودکشی سوق می‌دهد. رمان «رنج‌های ورتر جوان» برای نخستین بار در سال ۱۷۷۴ به چاپ رسید و بسیاری آن را سرآغاز رمان‌های مدرن ادبیات آلمانی می‌دانند. این کتاب در قالبِ نامه نوشته شده است. همانطور که از نام رمان پیداست، گوته در این کتاب، سرنوشت «ورتر» را روایت می‌کند. ورتر جوان تحصیل‌کرده و احساساتی‌ای است و عاشق و شیفته‌ی دختری به نام «لوته» می‌شود که نامزد دارد. شخصیت اصلی داستان از این عشق در عذاب است؛ چرا که هیچ‌گاه نمی‌تواند به وصال معشوق برسد. ورتر در قالب نامه خطاب به دوستش ویلهلم، توصیفات جذابی از احساساتش ارائه می‌دهد و شما را درگیر افکار و کشمکش‌های اخلاقی خود می‌کند. بسیاری از منتقدان، رمان «رنج‌های ورتر جوان» را گوشه‌ای از زندگی گوته می‌دانند و باور دارند که عشق نویسنده به شارلوته بوف شالوده‌ی اصلی این کتاب است. البته گفتنی است که گوته از طریق شخصیت ورتر به بررسی مسائل فلسفی مختلفی از جمله معنای زندگی، عشق، غم و اندوه می‌پردازد. کتاب «رنج‌های جوان ورتر» تأثیر گسترده‌ای در ادبیات جهان داشته و از طریق ترجمه به زبان‌های مختلف به جامعه‌ی جهانی معرفی شده است. این کتاب به‌طور گسترده در مدارس و دانشگاه‌ها مورد مطالعه قرار می‌گیرد و به عنوان یکی از آثار مهم ادبیات شناخته می‌شود. به همین روی، اگر به دنبال مطالعه‌ی داستانی عمیق و تأثیرگذار هستید، فرصت مطالعه‌ی کتاب «رنج‌های ورتر جوان» را از دست ندهید.

کتاب داستان‌های قدیمی از کاستیا لا بیه‌خا: ميگل دليبس (۱۹۲۰ - ۲۰۱۰) در داستان‌هاي قديمي از کاستيا لا بيه‌خا تصاويري شگرف از جهان روستاييِ اسپانياي اوايل قرن بيستم پيش مي‌نهد و با نثري ظريف، غني و ساده خواننده را با فضاي زيستِ مردمان کاستياي قديم آشنا مي‌کند. روايتِ ژرفِ اين داستان‌ها آميزه‌اي است از حسِ هم‌دلي با روستا و تجربه‌ي دل‌کندن از آن.

روزي که روستا را ترک گفتم، دو‌قلوها کنار هم روي تخت‌خواب آهني خوابيده بودند. وقتِ بوسه بر پيشاني آن‌ها، نگاه کلارا را ديدم که بر من خيره بود، با يک چشم بسته و خواب و يک چشم کبود و مات. فنرهاي تخت، با نواي جيرجير ناشي از اندک خزيدن کلارا، انگار که واژه‌ي خداحافظ را در ذهن من تکرار مي‌کردند. با پدر حرفي از رفتن نگفتم… نه خدانگه‌داري… نه نگاهي دست‌کم… فراموش‌ام نمي‌شد که گفته بود: «روزي که تصميم به رفتن گرفتي، فراموش کن پدري داري»، و من همين کار را کردم